เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1217

แอเรียนส่ายหน้า “ไม่เกี่ยวกับคุณค่ะ ไม่ช้าก็เร็วเราก็จะต้องทะเลาะกันบ้างอยู่แล้ว มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น หนูไม่หิว หนูขอไม่ทานนะคะ สมอร์ยังหลับอยู่ ขอบคุณที่ดูแลเขาในระหว่างวัน หลังทำงานเสร็จหนูจะพยายามกลับบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากนี้ไป ส่งบิลค่าใช้จ่ายทั้งหมดของสมอร์มาให้หนูนะคะ อย่าเบิกเงินที่มาร์ค หนูไม่ต้องการใช้เงินแม้แต่เซ็นเดียวของเขา เช่นเดียวกับ สมอร์”

แมรี่อ้าปากค้างด้วยความพูดไม่ออก นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาทะเลาะกันแบบนี้ เธอไม่แน่ใจว่าจะให้คำแนะนำอย่างไร

จิตใจของแอเรียนยังคงยุ่งเหยิงเมื่อเธอไปถึงที่ทำงาน ทุกครั้งที่เธอหลับตา เธอจะนึกถึงคำพูดของมาร์คเมื่อคืนนี้ เธอต้องการที่จะปลอบใจตัวเองว่า มันเป็นเรื่องปกติที่ผู้คนจะพูดสิ่งที่ทำร้ายจิตใจอีกคนได้ในช่วงเวลาที่ดุเดือด แต่เมื่อคืนนี้เธอก็เงียบตลอดไม่ใช่เหรอ? เธอสามารถควบคุมตัวเองไม่ให้พูดจารุนแรงได้ แต่เขากลับทำไม่ได้ ใครกันแน่ที่เป็นคนไม่มีเหตุผลในการทะเลาะครั้งนี้?

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาหาเธอ เธอก็ลืมตาขึ้นมาพบกับใบหน้าที่สดใสของโรบินที่กำลังยิ้มให้เธอ “พี่แอเรียน วันนี้ดูเหนื่อย ๆ นะคะ ฉันเอากาแฟมาให้ค่ะ”

แอเรียนยิ้ม “ขอบคุณนะ เดี๋ยวฉันโอนค่ากาแฟให้”

โรบินเบะปากและตอบว่า “ทำไมล่ะ? เราก็คนกันเองไหม ทำไมฉันจะเลี้ยงกาแฟพี่ไม่ได้?”

แอเรียนดื่มกาแฟหนึ่งคำ “ไม่ใช่อย่างนั้น แต่เงินมันหายาก ถ้าขืนเธอซื้อกาแฟให้ฉันบ่อย ๆ เธอจะไม่เหลือใช้เองแน่ ความสัมพันธ์ที่ดีสร้างได้โดยไม่ต้องใช้เงินก็ได้ ไม่อย่างนั้นวันหนึ่งเธอจะกลายเป็นคนฟุ่มเฟือยนะ”

โรบินรับรู้ได้ถึงความหมายที่แอบแฝงอยู่ในคำพูดของเธอและถามอย่างระมัดระวังว่า “พี่… ทะเลาะกับสามีเหรอ?”