เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1220

โรบินมีสีหน้าตกใจ “พี่แอเรียนออกไปตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่เหรอคะ? คุณไม่รู้เหรอ?”

ทันใดนั้นมาร์คก็รู้สึกสิ้นหวัง เขาเม้มปากและตอบว่า “ตอนนี้รู้แล้ว ขอบใจมากโรบิน ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อน”

ขณะที่เขากำลังจะขับรถออกมาโรบินก็พึมพำว่า “เขาไม่ได้เย็นชาและเคร่งขรึมอย่างที่พี่แอเรียนบอกซะหน่อย เขาไม่ได้ดูแก่ขนาดนั้นด้วย… เขาดูค่อนข้างจะมารยาทดีด้วยซ้ำ…”

มาร์คได้ยินทุกคำที่โรบินพูดและรู้สึกสับสน ในสายตาของแอเรียนเขาเป็นแบบนั้นเหรอ? คนแก่ที่เคร่งขรึมและเย็นชา?

เมื่อกลับไปที่คฤหาสน์เทรมอนต์ เขาก็ได้ยินเสียงของแอเรียนและสมอร์เล่นกันอย่างสนุกสนานทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในบ้าน เขาเดินไปหาแอเรียนด้วยสีหน้าที่บูดบึ้งและถามว่า “วันนี้เธอไม่ได้อยู่บริษัท เธอไปไหนมา?”

แอเรียนตอบโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา “ทำไมคะ? ฉันต้องคอยรายงานคุณตลอดว่าฉันอยู่ที่ไหนด้วยเหรอ?”

มาร์คสำลักจากคำพูดของเธอ เขาตระหนักว่าเขาคอยควบคุมเธออยู่ตลอดด้วยการอยากรู้ว่าเธอทำอะไรอยู่ที่ไหนตลอดเวลา ทันทีที่แอเรียนคาดสายตาเขาเขาจะหงุดหงิดและกังวลมากจนพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกำลังสอบปากคำเธอโดยไม่รู้ตัว

ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว แอเรียนไม่ได้อายุแปดขวบอีกต่อไป เธอมีความคิดและนิสัยเป็นของตัวเอง ตอนนี้เธอสามารถเถียงเขาได้แล้ว

มาร์คหายใจเข้าลึก ๆ และสงบอารมณ์ตัวเอง เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่มนวลว่า “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันไปรอรับเธอที่ทำงานตั้งสองชั่วโมงจนเพื่อนผู้หญิงของเธอคนนั้นมาบอกว่าเธอกลับไปตั้งแต่เช้าแล้ว ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอไปไหนมา ฉันถามมากเกินไปเหรอ?”