เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1220

สรุปบท บทที่ 1222 คำแรกของสมอร์: เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์

สรุปเนื้อหา บทที่ 1222 คำแรกของสมอร์ – เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ โดย สาวน้อยสุดจี๊ด

บท บทที่ 1222 คำแรกของสมอร์ ของ เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ ในหมวดนิยายโรแมนติก เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย สาวน้อยสุดจี๊ด อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

โรบินมีสีหน้าตกใจ “พี่แอเรียนออกไปตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่เหรอคะ? คุณไม่รู้เหรอ?”

ทันใดนั้นมาร์คก็รู้สึกสิ้นหวัง เขาเม้มปากและตอบว่า “ตอนนี้รู้แล้ว ขอบใจมากโรบิน ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อน”

ขณะที่เขากำลังจะขับรถออกมาโรบินก็พึมพำว่า “เขาไม่ได้เย็นชาและเคร่งขรึมอย่างที่พี่แอเรียนบอกซะหน่อย เขาไม่ได้ดูแก่ขนาดนั้นด้วย… เขาดูค่อนข้างจะมารยาทดีด้วยซ้ำ…”

มาร์คได้ยินทุกคำที่โรบินพูดและรู้สึกสับสน ในสายตาของแอเรียนเขาเป็นแบบนั้นเหรอ? คนแก่ที่เคร่งขรึมและเย็นชา?

เมื่อกลับไปที่คฤหาสน์เทรมอนต์ เขาก็ได้ยินเสียงของแอเรียนและสมอร์เล่นกันอย่างสนุกสนานทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในบ้าน เขาเดินไปหาแอเรียนด้วยสีหน้าที่บูดบึ้งและถามว่า “วันนี้เธอไม่ได้อยู่บริษัท เธอไปไหนมา?”

แอเรียนตอบโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา “ทำไมคะ? ฉันต้องคอยรายงานคุณตลอดว่าฉันอยู่ที่ไหนด้วยเหรอ?”

มาร์คสำลักจากคำพูดของเธอ เขาตระหนักว่าเขาคอยควบคุมเธออยู่ตลอดด้วยการอยากรู้ว่าเธอทำอะไรอยู่ที่ไหนตลอดเวลา ทันทีที่แอเรียนคาดสายตาเขาเขาจะหงุดหงิดและกังวลมากจนพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกำลังสอบปากคำเธอโดยไม่รู้ตัว

ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว แอเรียนไม่ได้อายุแปดขวบอีกต่อไป เธอมีความคิดและนิสัยเป็นของตัวเอง ตอนนี้เธอสามารถเถียงเขาได้แล้ว

มาร์คหายใจเข้าลึก ๆ และสงบอารมณ์ตัวเอง เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่มนวลว่า “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันไปรอรับเธอที่ทำงานตั้งสองชั่วโมงจนเพื่อนผู้หญิงของเธอคนนั้นมาบอกว่าเธอกลับไปตั้งแต่เช้าแล้ว ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอไปไหนมา ฉันถามมากเกินไปเหรอ?”

แอเรียนตกตะลึงชั่วครู่ก่อนที่จะยิ้มทันทีขณะที่พูดว่า “หนุ่มน้อยของแม่โตแล้ว ไหนจะเดินเป็นแล้วและเรียกหม่ามี๊ได้อีก เป็นเพราะหนูรู้สึกว่าฉันอยู่กับน้อยไปหรือเปล่า? แม่สัญญาว่าหลังเลิกงาน แม่จะใช้เวลาอยู่กับหนูให้มากขึ้นนะ โอเคไหมครับ?”

สมอร์จุ๊บเธอและชี้ไปที่ถ้วยบนโต๊ะอาหารพลางขอทานหน่อย แมรี่เดินเข้ามาและพูดว่า “เดี๋ยวฉันป้อนเขาเอง เธอทานของเธอไปเถอะแอเรียน”

แอเรียนส่ายหัว “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูทำเอง หนูเบื่อที่ได้ยินคนอื่นพูดว่า หนูไม่ได้ดูแลลูกชายด้วยตัวเองเลย”

แมรี่พูดอย่างหมดหนทางว่า “แอเรียน มาร์คเขาชินกับการที่เธอจะฟังเขาและทำตามสิ่งที่เขาเป็นคนบงการ การที่เขาปล่อยให้เธอได้ออกไปทำงานข้างนอกเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขามากเลยนะ เธอยังไม่รู้จักนิสัยเขาอีกเหรอ? เขาปากแข็งและดื้อรั้นมาตลอด แต่เขากลับยอมรับความผิดของเขาด้วยตัวเอง ฉันว่าเธอให้อภัยเขาไปเถอะ ต่อให้เขาจะดูสบาย ๆ จากภายนอก แต่ภายในเขาเดือดมาก เขาอาจจะกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะเรื่องนี้เลยก็ได้นะ”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์