เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1221

แอเรียนตอบอย่างเฉยเมยว่า “หนูไม่ได้อาศัยอยู่ในหัวของเขาสักหน่อย เพราะฉะนั้นหนูจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาเป็นแบบที่คุณพูดจริงหรือเปล่า? หนูว่าเขาไม่ได้กินไม่ลงหรอกค่ะ แต่เขากินได้เยอะเลยต่างหากล่ะ ไม่อย่างนั้นเขาจะเอาแรงจากไหนมาทะเลาะกับหนูคะ?”

หลังจากนั้นสักพัก เมื่อแมรี่ไม่เห็นว่ามาร์คจะกลับลงมาทานอาหารข้างล่าง เธอก็ถามว่า “แอเรียน ฉันควรไปเรียกมาร์คมาทานข้าวไหม?”

แอเรียนเบะปาก “เขาก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าเราทานข้าวกันกี่โมง? เขาเป็นคนที่บ่นเรื่องวินัยอยู่ตลอดไม่ใช่เหรอ? ถ้าถึงเวลาแล้วเขาจะไม่หิวเองหรือไง? จะไปเรียกเขาทำไมถ้าเขาไม่อยากลงมาเอง? ที่นี่เป็นบ้านของเขา ใครจะบังคับเขาได้ว่าเขาจะทานข้าวกี่โมงหรือนอนกี่โมง”

แมรี่ตกใจจนพูดไม่ออกและนั่งเงียบ ๆ ในที่ของเธอ แม้ว่าเธอจะดูแลแอเรียนมาตั้งแต่ยังเด็ก แต่อารมณ์ของแอเรียนเพิ่งจะค่อย ๆ เผยออกมา แมรี่จึงไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

หลังจากที่ทานมื้อค่ำเสร็จ แอเรียนก็วิดีโอคอลกับทิฟฟานี่ในห้องนั่งเล่นอย่างมีความสุขราวกับว่ามีเพียงมาร์คเท่านั้นที่ได้รับผลกระทบจากการทะเลาะของพวกเขา มาร์คได้ยินความเฮฮาที่ชั้นล่างและรู้สึกโกรธ แต่เขาทำได้เพียงเก็บอารมณ์เอาไว้เพราะเขาไม่สามารถระบายความโกรธได้ แม้ว่าอากาศจะยังเย็นอยู่ แต่มาร์คกลับรู้สึกว่าเลือดของเขากำลังเดือดพล่าน มันทำให้เขาหงุดหงิดและร้อนมากจนเขาต้องถอดเสื้อผ้าออก

เมื่อห้าทุ่มแอเรียนก็เข้าห้องนอน สมอร์ผล็อยหลับไปแล้ว

เธอวางสมอร์ลงบนเตียงเด็กของเขาอย่างเบามือก่อนที่จะขึ้นเตียงตัวเองโดยไม่สนใจมาร์คซึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่างราวกับว่าเธอมองไม่เห็นเขา

เขาเดาไม่ออกว่าเธอปล่อยความโกรธไปแล้วหรือเธอแค่ไม่ใส่ใจ เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างรุนแรง ทว่า เขากลับระงับอารมณ์ด้านลบของตัวเองและดึงแอเรียนเข้ามากอดแน่นขึ้น

แอเรียนเลิกคิ้วและวางมือทั้งสองไว้บนอกของเขา “คุณจะทำอะไร? ฉันไม่ต้องการนะ… ฉันง่วง ฉันอยากนอน”

มาร์คลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะดำเนินการต่อ เขาไม่อาจหักห้ามตัวเองได้ ไม่อย่างนั้นความไม่สบายใจนี้จะกลืนกินเขาสู่ความมืดมิดแน่นอน “แป๊บเดียวน่า”