เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1222

แอเรียนหลับตาและหันหน้าหนีราวกับจะสื่อว่าเขาอยากทำอะไรก็ทำไปเลย

ในตอนแรกแอเรียนไม่ได้มีอารมณ์สำหรับสิ่งนั้น อย่างไรก็ตาม หลังจากที่มาร์คกระตุ้นเธอเล็กน้อย ร่างกายของเธอก็ไม่สามารถต้านทานกระแสอารมณ์ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเริ่มพุ่งเข้าใส่เธออย่างเร่าร้อน แอเรียนจึงค่อย ๆ จมลงบ่อแห่งความสุข

เช้าวันรุ่งขึ้น มาร์คนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนและยิ้ม เขายังอุ้มสมอร์และเล่นกับลูกก่อนที่จะออกจากบ้านด้วยซ้ำ

เมื่อเขาเห็นว่าแอเรียนพร้อมที่จะไปแล้ว มาร์คก็ส่งสมอร์ให้แมรี่และพูดกับแอเรียนว่า “ไปกันเถอะ ฉันจะไปส่ง”

เมื่อคืนแอเรียนได้นอนไม่เต็มอิ่มเพราะมาร์ค เธอพูดด้วยความงัวเงียว่า “ไม่เป็นไร ฉันจะขึ้นแท็กซี่ไปทำงานเอง คุณจะได้ไม่ต้องลำบาก”

แมรี่คิดว่าแอเรียนยังคงโกรธมาร์คจึงสะกิดข้อศอกของแอเรียน แอเรียนมองมาร์คและหาว “คุณไม่ต้องไปส่งฉันจริง ๆ ฉันไม่ต้องอยู่ที่ออฟฟิศตลอดเวลาตราบใดที่ฉันมีงานออกแบบคุณภาพดีส่ง ผู้จัดการของฉันจะไม่สนใจด้วยซ้ำ ถ้าฉันจะนอนอยู่บนเตียงทั้งวัน เมื่อวานนี้ฉันก็นั่งอยู่ที่ร้านกาแฟตลอดช่วงบ่าย คุณไปก่อนเถอะ คุณน่าจะมีงานที่ต้องทำที่บริษัทมากมาย”

มาร์คยอมรับเหตุผลของเธอด้วยความยินดีและพูดว่า “อย่างนั้นก็ได้ ฉันจะปล่อยให้เธอจัดการเอง ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะ เย็นนี้เราจะไปทานมื้อค่ำที่ร้านแจ็คสัน ฉันจะกลับบ้านมารับเธอประมาณ 17.00 น. เธอแค่เตรียมตัวให้พร้อมให้ทันเวลาก็พอ ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงก็แจ้งฉันได้ตลอดเวลา”

แอเรียนพยักหน้า มาร์คจุ๊บลาสมอร์ก่อนที่จะค่อย ๆ เดินออกไป