เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1225

ทิฟฟานี่หัวเราะอย่างไม่อาย “ฮ่า ๆ ก็มีแค่เราไหมล่ะ ทำไมต้องอายด้วย? เธอไม่รู้อะไร ตั้งแต่ที่ฉันท้อง แจ็คสันก็ไม่แตะต้องฉันอีกเลย ฉันก็เป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งนะ ฉันก็ต้องการเซ็กซ์เหมือนกัน ทุกครั้งที่ฉันเห็นแจ็คสัน สายตาฉันจะลุกเป็นไฟ ฉันมีอารมณ์มาก พวกเราไม่ได้เหมือนเธอกับมาร์คนะ พวกเธอน่ะ อย่างกับนักบวชและแม่ชี เหมือนพวกเธอต้องอยู่ในความดีงามและแสงสว่างอยู่ตลอดเวลา ฉันเชื่อได้เลยว่าเธอไม่เคยมีอารมณ์ด้วยซ้ำ มันเลยทำให้ฉันสงสัยว่า เธอมีความสุขเวลาที่ทำมันไหม? หรือเซ็กซ์ของพวกเธอก็เย็นชาเหมือนมาร์ค?

นี่ เธอเพิ่งจะอายุเท่านี้เองนะ เซ็กซ์ของพวกเธอจะจืดชืดไม่ได้ พวกเธอจะไม่นั่งมองพระจันทร์มองดวงดาวและพูดคุยเรื่องชีวิตเมื่อพวกเธอแก่ตัวเหรอ? แล้วพวกเธอจะมีอะไรให้คุยกันไหมแบบนี้? เธอไม่กลัวว่าพวกเธอจะหมดเรื่องคุยกันเร็วเหรอ? แค่คิดก็น่าเบื่อแล้ว เซ็กซ์เป็นกาวที่จะยึดติดสามีและภรรยาให้อยู่ด้วยกันได้ แค่เพราะฉันต้องการมันไม่ได้ทำให้ฉันเป็นคนไม่ดีสักหน่อย มันเป็นเพราะฉันรักเขาต่างหาก”

แอเรียนไม่แม้แต่สนใจที่จะเถียง เรื่องราวระหว่างเธอและมาร์คไม่ได้เย็นชาอย่างที่หล่อนว่า พวกเขาอาจจะไม่ได้มีเซ็กซ์กันบ่อยนัก แต่มันไม่ได้จืดชืดแน่นอน และความถี่ก็ไม่ได้ต่างจากมาตรฐานทั่วไปด้วย ส่วนใหญ่เป็นเพราะพวกเขาจะเหนื่อยมากและต้องดูแอริสโตเติลตอนกลางคืนด้วยมากกว่า นั่นจึงทำให้พวกเขาเหนื่อยเกินกว่าที่จะทำอย่างอื่นได้

อย่างไรก็ตาม ทิฟฟานี่พูดถูก ความสัมพันธ์ที่ดี เรื่องอย่างว่านั้นเป็นสิ่งสำคัญที่จะยึดเหนี่ยวชีวิตคู่หลังการแต่งงาน การที่เธอมีความต้องการนั้น มันไม่ได้หมายความว่าเธอเป็นคนไม่ดี

ทันใดนั้นทิฟฟานี่ก็เปลี่ยนเรื่อง “เอ่อ เมลานี ลาร์ค ได้เบอร์ฉันมาจากไหนไม่รู้ ตอนนี้พวกเราคุยกันแทบจะทุกวันเลย แน่นอนว่าพวกเราจะคุยกันเรื่องการท้อง ดูเหมือนว่าหล่อนจะกลัวไม่แพ้ฉันตอนที่ท้องเลย”

แอเรียนใจเสีย เธอกลัวว่าเมลานีไม่ได้ติดต่อทิฟฟานี่เพียงเพื่อถามถึงเรื่องการตั้งครรภ์ ต่อให้อเลฮานโดรจะไปส่งเมลานีที่อายาเช่แล้วก็ตาม พวกเขาก็จะต้องมีหูมีตาที่นี่อยู่ดี ถูกไหม? “เมลานีได้ถามอะไรเธอนอกจากเรื่องการตั้งครรภ์บ้างไหม?” เธอถามหน้านิ่ง ๆ

ทิฟฟานี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบว่า “ถามนะ หล่อนถามว่าหลัง ๆ นี้อเลฮานโดรได้ติดต่อฉันไหม หล่อนบอกว่าตอนนี้หล่อนอยู่ที่อายาเช่และอเลฮานโดรก็ยุ่งมากจนไม่ได้ติดต่อกันเลย ฉันอยากจะบอกหล่อนว่า อเลฮานโดรส่งดอกไม้มาให้ฉันวันที่ฉันออกจากโรงพยาบาล แต่ฉันไม่ได้บอก ฉันกลัวว่าหล่อนจะคิดมาก”

แอเรียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก “โชคดีนะที่เธอไม่ได้โง่ขนาดนั้น ถ้าเธอบอกหล่อนและหล่อนไม่คิดมากจะเป็นเรื่องที่แปลกมาก เธอเลิกติดต่ออเลฮานโดรแล้ว เพราะฉะนั้นเธอควรจะหลีกเลี่ยงที่จะคุยกับเมลานีด้วย ถ้าหล่อนถามอะไรมาก็ตอบเป็นมารยาทไป แต่อย่าคุยกันจนสนิทสนม หล่อนไม่ใช่ประเภทคนที่เธอควรจะเอามาเป็นเพื่อน”