เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1226

พวกเขาอยู่จนเกือบจะ 4 ทุ่มกว่ามาร์คจะคุยกับแจ็คสันเสร็จ เห็นได้ชัดว่านี้เป็นมากกว่าเพียงการมาทานมื้อค่ำ แจ็คสันมีเรื่องที่จะคุยกับมาร์ค

แอริสโตเติลหลับไปบนรถระหว่างทางกลับบ้าน “แจ็คสันมีเรื่องที่จะต้องคุยกับคุณเหรอ?” แอเรียนถาม

“เรื่องงานน่ะ” มาร์คตอบ “พวกเราลืมดูเวลาเลยคุยกันเพลินไปหน่อย ถ้าเธอง่วงก็งีบไปก่อนได้เลยนะ อีกแป๊บก็ถึงแล้ว”

แอเรียนหันข้างและมองออกไปทางหน้าต่าง “ฉันไม่ได้ง่วง ฉันแค่ถามเฉย ๆ ฉันนึกว่าคุณคุยกันเรื่องที่สำคัญ ๆ ซะอีก”

มาร์คเงียบไปสักพักก่อนที่จะถามว่า “สำหรับเธอฉันเป็นไอ้แก่ที่เฉียบขาด ไม่มีความปรานี และหยิ่งผยองจริง ๆ เหรอ?”

แอเรียนเกือบจะสำลักน้ำลายตัวเอง เธอรู้สึกผิดเกินไปที่จะมองหน้าเขา เขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? เขารู้เรื่องส่วนตัวที่เธอคุยกับโรบินได้อย่างไร? มันเป็นแค่ความบังเอิญหรือว่าเขาแอบติดเครื่องดักฟังไว้ที่เธอ? เขาจะทำถึงขั้นนั้นเลยเหรอ?

เขาหัวเราะ “ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้ ฉันก็แค่อยากรู้ว่าจริง ๆ แล้วเธอคิดยังไง บอกความจริงมาได้เลย”

เขาเอื้อมมือมาจับมือเธอขณะที่คุมพวงมาลัยด้วยมืออีกข้าง “ฉันอยากรู้เพราะเธอไม่เคยแสดงความรักกับฉันเลย ฉันเลยไม่มั่นใจนิดหน่อยน่ะ”

ไม่มั่นใจอย่างนั้นเหรอ? คำนี้ออกมาจากปากเขาได้อย่างไร? เธอบีบมือเขาเบา ๆ “ตั้งแต่ที่ฉันก้าวเข้าไปในคฤหาสน์เทรมอนต์ ฉันก็ไม่เคยมีโอกาสได้หนีออกมาเลย คุณจะรู้สึกไม่มั่นใจทำไม? ต่อให้ฉันจะไม่รัก คุณก็จะไม่ปล่อยฉันไปอยู่ดี เราต่างไม่ได้โตมาในครอบครัวที่อบอุ่น เพราะฉะนั้นฉันจึงอยากให้สมอร์มีชีวิตที่ดีที่สุด ถ้าฉันไม่ได้รักคุณ ฉันคงจะไม่ให้กำเนิดสมอร์เพียงเพราะมันเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายของฉันที่จะได้เป็นแม่คน หรือกลับไปที่คฤหาสน์เทรมอนต์กับคุณตอนที่ยังท้องอยู่หรอก”

มาร์คโล่งอก “ก็จริง ฉันจะไม่ยอมปล่อยเธอไปอยู่ดี อย่าแม้แต่คิดที่จะทิ้งฉันเด็ดขาด ฉันไม่เคยคบใครแบบจริงจังมาก่อน ฉันก็เลยไม่เคยพยายามเพื่อผู้หญิงคนไหน บางทีฉันอาจจะดีไม่พอด้วย ถ้าเธอไม่พอใจตรงไหนก็บอกฉันนะ ฉันจะเปลี่ยนให้ ฉันจะเป็นผู้ชายในแบบที่เธอต้องการ ฉันจะให้เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ฉันจะยอมทุกอย่างให้ไปตลอดชีวิต”