เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1228

เมื่อเธอไปถึงที่นัดหมาย แอเรียนและโรบินก็มารอเธอเป็นเวลานานแล้ว แอเรียนสังเกตเห็นทิฟฟานี่ที่แต่งหน้าหนาเตอะทันที เธอกระเดาะลิ้น “เกิดอะไรขึ้น? โดนปล่อยตัวจริงจังเลยเหรอ? อายไลเนอร์เธอเบี้ยวนะ”

ทิฟฟานี่หัวเราะคิกคัก “อย่าขัดฉันสิ รู้ไหมว่าทำไมฉันเลือกที่จะมาเจอกันที่นี่? ถนนนี้ดังเพราะอาหารอร่อย ๆ วันนี้ฉันจะกินทุกอย่างที่อยากมาเป็นเดือน ๆ ให้หมดเลย!”

“พี่ยังให้นมลูกอยู่ไม่ใช่เหรอคะ?” โรบินถามอย่างเป็นห่วง “ระหว่างที่ให้นมลูกพี่ต้องเลี่ยงอาหารหลายอย่างเลยนะคะ โดยเฉพาะอาหารข้างทาง ถ้ามันไม่สะอาดล่ะ?”

ทิฟฟานี่ผิดหวังทันที “ทำไมต้องเตือนฉันด้วย ถ้าเงียบไว้จะตายไหม? ฉันอุตส่าห์ทนมาเป็นเดือน ๆ แล้วเธอก็สาดน้ำเย็นใส่ฉันและปลุกฉันจากความฝัน ช่างมัน ไปกันเถอะ”

โรบินหัวเราะคิกคัก “ก็ได้ค่ะ ฉันจะไม่พูดอะไรแล้ว ต่อให้ฉันไม่พูดอะไรพี่แอเรียนก็จะเตือนพี่อยู่ดี”

แอเรียนหยักไหล่ “ไม่ล่ะ ฉันไม่ห่วงหล่อนหรอก ถ้าหล่อนอาหารเป็นพิษขึ้นมาก็มีคนดูแลลูกให้หล่อนอยู่ดี หล่อนไม่ต้องให้นมลูกก็ได้ แม่สามีหล่อนสัญญาไว้ก่อนที่หล่อนจะท้องด้วยซ้ำว่าเขาจะเลี้ยงลูกให้หล่อนเอง หล่อนน่ะได้ชีวิตเหมือนถูกหวยเลยแหละ แล้วหล่อนจะสนใจการกินทำไม? อยากกินอะไรก็กิน อยากกินน้ำมันทอดเก่า ๆ ไหมล่ะ? มีเหมือนกันนะ”

ทิฟฟานี่เดินเล่นอย่างมีความสุขจนเจอกับรถขายทาโก้ข้างทาง “เราทานอะไรเรียกน้ำย่อยกันก่อนเถอะ จากนั้นค่อยเดินเล่นอีกหน่อยแล้วไปทานบุฟเฟ่ต์กัน ตอนนี้ฉันอยากทานบุฟเฟ่ต์มากกว่าอะไร แล้วหลังจากนั้นเราค่อยไปช้อปปิ้งกันนะ ฉันไม่ได้ช้อปปิ้งมานานมาก พอเหนื่อยเราก็ค่อยหาคาเฟ่นั่งพักเม้ามอย ตอนนี้ชีวิตฉันเพอร์เฟกต์เกินไปแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นวัวที่ต้องรอโดนรีดนมอยู่ตลอดเวลา…”