เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1230

แอเรียนส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง “เธอนี่ซื่อบื้อจริง ๆ เธอถามอ้อม ๆ หน่อยไม่ได้เหรอ? เขากำลังอยู่ในช่วงที่หมดหนทางที่สุด แน่นอนว่าเขาจะต้องรู้สึกอ่อนแอและอ่อนไหวง่ายอยู่แล้ว แถมเขายังเพิ่งจะโดนดูถูกอีก เธอน่าจะทักทายเขาแบบอ้อม ๆ ว่าบังเอิญจังเลยที่เจอกันที่นี่และถามไถ่ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง ถ้าเขาอยากจะบอกเธอเรื่องนั้น ยังไงเขาก็จะบอก ไม่อย่างนั้นก็ปล่อยเขาไปและอย่าไปตื๊อเขาเรื่องนี้ เธอน่าจะพยายามที่จะปลอบเขาแทนที่จะถามเขาตรง ๆ แบบนั้น ช่างเถอะ ฉันว่าคราวหน้าเขาน่าจะเล่ารายละเอียดให้เธอฟังมากขึ้น ตอนนี้เธอควรจะไปขอโทษเขาก่อนเพราะฉันมั่นใจว่าเธอคงจะไม่มีอารมณ์ที่จะช้อปปิ้งต่อแล้วล่ะ ฉันมั่นใจว่าเขาคงไม่โกรธเธอนานหรอก”

โรบินห่อไหล่ “ฉันไม่กล้าค่ะ ฉันไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนั้นมาก่อนเลย แล้วฉันก็กลัวว่าฉันจะทำพลาดอีก ฉันรู้ว่าบางครั้งฉันก็โง่และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรที่ควรพูดไม่ควรพูด ที่ยิ่งกว่านั้น ฉันอาจจะทำให้เขาโมโหมากกว่าเดิมก็ได้ถ้าฉันไปคุยกับเขาอีก ฉันไม่รู้จะปลอบเขายังไงด้วยซ้ำ ฉันว่าฉันปล่อยให้เขาใจเย็นลงเองดีกว่าค่ะ”

ทิฟฟานี่เปรียบเหมือนผู้ชมที่กำลังเลียเนยบนส้อมในขณะที่เพลิดเพลินกับเรื่องตรงหน้า “ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งสามารถถูกกอบกู้ได้หากปล่อยให้ต่างคนต่างใจเย็นลง อย่างไรก็ตาม บางความสัมพันธ์ก็จะจบลงทันทีที่ทั้งสองฝ่ายเลิกคุยกัน ผู้หญิงสามารถโอ๋ผู้ชายได้ง่ายกว่าฝ่ายตรงข้ามมาก เพราะฉะนั้นเธอควรจะรวบรวมความกล้าและใช้การกระทำของเธอแทนคำพูดเพื่อที่จะแสดงให้เขาเห็นว่าเธอห่วงใยเขาจริง ๆ เธอจะเติบโตได้ยังไงถ้าเธอไม่คิดที่จะลองทำมันดูต่อให้เธอจะล้มเหลวก็ตาม? แค่มองตาเธอฉันก็รู้แล้วว่าเธอชอบเขา เพราะฉะนั้น เธอจะปล่อยเรื่องไว้แบบนี้ไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อเขาเพิ่งจะออกไปแบบที่โกรธขนาดนั้น”

ครั้งนี้โรบินไม่เถียงกลับ เป็นความจริงว่าเธอยังชอบซิลแวงอยู่และหัวใจของเธอก็ว้าวุ่นหลังจากที่เขามีปฏิกิริยากับเธอแบบนั้น หลังจากที่ลังเลอยู่สักพักเธอก็ตัดสินใจที่จะฟังทิฟฟานี่และยอมรับความผิดของตัวเอง เธอเข้าใจว่าบางเรื่องจำเป็นที่จะต้องแก้โดยทันที ไม่อย่างนั้นโอกาสในการแก้ไขอาจจะหายไปตลอดกาลเลยก็ได้

โรบินเดินออกจากคาเฟ่และโทรหาซิลแวง แต่สายถูกตัดหลังจากที่เสียงรอสายดังได้สองจังหวะ เมื่อเธอโทรอีกครั้งโทรศัพท์ของเขาก็ปิดเครื่องไปแล้ว เธอกำลังจะกลับไปเป็นตัวเองและยอมแพ้แต่กลับละทิ้งความคิดนั้นอย่างรวดเร็วและรวบรวมตัวเองอีกครั้ง เธอเกลียดที่ตัวเองไม่เคยทำอะไรถูกเลย โดยเฉพาะเรื่องมนุษสัมพันธ์ เธอตัดสินใจที่จะไปรอซิลแวงอยู่ที่บ้านของเขาเนื่องจากถึงจุดจุดหนึ่งเขาจะต้องกลับไปที่บ้านอยู่ดี ตอนนี้เธอเพียงแต่ต้องการที่จะขอโทษเขา

กว่ารถของซิลแวงจะแล่นเข้ามาในตัวบ้านก็ปาไปตี 1 อย่างไรก็ตาม คนขับรถคนหนึ่งออกมาจากฝั่งคนขับรถแทนที่จะเป็นซิลแวง และเมื่อเขาเห็นเธอ เขาก็ถามว่า “คุณรู้จักเจ้าของรถคันนี้ไหมครับ? เขาเมามากจนหลับสนิทไปแล้ว คุณช่วยจ่ายค่าตัวผมแทนเขาก่อนได้ไหมครับ? หลังจากนั้นผมขอฝากเขาไว้กับคุณด้วยนะครับ”

โรบินกำลังจะผล็อยหลับแต่บังคับให้ตัวเองตื่นและเดินไปทางรถเพื่อที่จะมองเข้าไปข้างใน ซิลแวงกำลังหลับอยู่ที่เบาะหลัง เธอจ่ายเงินให้คนขับรถและค้นตัวซิลแวงเพื่อหากุญแจบ้าน เมื่อเจอแล้วเธอก็เปิดประตูบ้านและช่วยเขาเข้าไป

โรบินตกใจหมดจนสะดุ้งจนปากกาที่เธอถืออยู่หลุดออกจากมือและหล่นไปใต้โต๊ะกาแฟ โรบินก้มตัวไปหยิบปากกาด้วยความซุ่มซ่ามและกระวนกระวาย เธอโขกหัวขอบโต๊ะตอนที่กำลังจะเงยหน้าขึ้น แต่มันไม่ได้เจ็บอย่างที่เธอคิดไว้ เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความสงสัยและพบกับหน้าของซิลแวงห่างออกไปไม่กี่นิ้วขณะที่มือของเขาจับขอบโต๊ะเอาไว้ เพราะฉะนั้นสิ่งที่เธอกระแทกเมื่อกี้คือมือของเขา

หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะและเธอก็ไม่กล้าที่จะมองเขา “ขอโทษ… ที่ฉันพูดไปเมื่อตอนบ่าย ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ ฉันกรองคำพูดไม่เก่ง เพราะฉะนั้นฉันอาจจะพูดอะไรที่ผิดไป แต่ฉันแค่เป็นห่วงพี่ ฉันไม่ได้มีเจตนาอื่นเลย ฉันขอโทษถ้าทำให้พี่ไม่พอใจ ฉันรอพี่อยู่ข้างนอกตอนที่คนขับรถมาส่งพี่ ฉันเลยพาพี่เข้ามาในบ้าน แต่ฉันกำลังจะกลับแล้วล่ะ แต่ดีแล้วที่พี่ตื่นแล้ว… ถ้าอย่างนั้นฉันกลับก่อนนะ!”

ขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นและเดินออกไปซิลแวงก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ “ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษเธอที่ฉันอารมณ์เสียใส่เมื่อบ่ายนี้ ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”