เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1231

โรบินจับแขนเสื้อของตนเองด้วยความตื่นตระหนก “ถ้าพี่ไม่โกรธก็ดีแล้ว แต่ตอนนี้มันดึกมากแล้ว ฉันควรจะกลับบ้าน พี่เองก็ควรจะพักผ่อนนะ ดื่มแอลกอฮอล์มาเยอะขนาดนั้น พรุ่งนี้พี่จะต้องอาการหนักแน่ ๆ คราวหน้าอย่าดื่มหนักขนาดนี้นะ มันไม่ดีต่อสุขภาพ”

ซิลแวงปล่อยข้อมือของเธอ สีหน้าของเขาผิดหวังเล็กน้อย “อยู่กับฉันอีกหน่อยไม่ได้เหรอ?”

ณ ตอนนั้นโรบินไม่สามารถหาเหตุผลเพื่อที่จะปฏิเสธได้ เธอจึงนั่งลงข้าง ๆ เขา “ก็ได้”

หลังจากที่เงียบไปสักพักซิลแวงก็ถามว่า “เธอรอฉันนานแค่ไหน? อย่าบอกนะว่าเธอตั้งแต่เย็นแล้ว?”

โรบินพยักหน้า “ฉันพยายามโทรหาพี่หลังจากที่ออกจากคาเฟ่แล้ว แต่พี่ปิดเครื่อง ฉันเลยมีทางเลือกเดียวก็คือมาที่นี่ ฉันไม่คิดว่าจะต้องรอถึงเที่ยงคืน แต่ดีแล้วที่พี่กลับมา ไม่อย่างนั้นฉันคงจะรอเก้อ”

ซิลแวงเลิกคิ้วและพูดว่า “เธอบ้าไปแล้วเหรอ? ถ้าฉันไม่รับโทรศัพท์ เธอก็น่าจะปล่อยฉันไปสิ จะมารอฉันนานขนาดนี้ทำไม? เราไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน เพราะฉะนั้นเธอจะสนใจทำไมว่าฉันจะโกรธไหม? เธอจะห่วงฉันขนาดนี้ทำไม?”

‘ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกัน?’ โรบินผิดหวังเล็กน้อย ถึงจะไม่รวมช่วงที่พวกเขาเคยเดตกัน แต่อย่างน้อยพวกเขาก็น่าจะนับว่าเป็นเพื่อนกันได้ เธอกัดปากตัวเองและเถียงว่า “ก็ฉันเป็นคนอย่างนั้น ฉันดีกับทุกคนรอบตัวฉันอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น ฉันหวังว่าถ้าพี่อารมณ์ไม่ดียังไงพี่ก็ยังคุยกับฉันได้ ถ้าพี่ได้คุยกับใครพี่จะได้รู้สึกดีขึ้นไง แล้วพี่ก็ไม่ต้องอายที่จะบอกฉันเรื่องอะไรก็ตามเพราะฉันจะไม่ล้อพี่หรือหัวเราะเยาะพี่เด็ดขาด ฉันรู้ว่าพี่ไม่ชอบให้คนอื่นมาสงสาร แต่ฉันไม่ได้จะทำให้พี่รู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ นะ…”