เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1232

ซิลแวงไม่ลังเลอีกต่อไปขณะที่ผลักเธอลงโซฟา…

หลังจากที่พวกเขาเสร็จภารกิจและเธอกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา ดวงตาของโรบินก็แดงไปด้วยความอับอาย เมื่อเธอตัดสินใจได้ว่าจะคุยกับเขา เขาก็ผล็อยหลับไปแล้ว

ความผิดหวังเล็กน้อยแวบผ่านแววตาของเธอ เธอรู้ว่าถึงแม้ซิลแวงจะดื่มมาแต่เขามีสติอย่างเห็นได้ชัดและรู้ตัวแน่นอนว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ ที่เธอผิดหวังอาจจะเป็นเพราะพวกเขาไม่ได้คุยกันหลังจากที่มีเซ็กซ์กันด้วยซ้ำ…

เมื่อโรบินถึงที่บ้านเธอก็ต้องตกใจเมื่อเปิดไฟและพบกับใครบางคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ เธอเกือบจะร้องเสียงหลง แต่เมื่อเธอเห็นว่าคนคนนั้นเป็นแม่ของเธอ เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “แม่มายืนทำอะไรที่นี่กลางค่ำกลางคืน? หนูตกใจหมดเลย”

สีหน้าของแม่เธอมืดมน “ฉันไม่คิดว่าแกจะบอกฉันว่าแกไปนอนที่บ้านแอเรียนอีกใช่ไหม? เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมแกไม่อยู่ที่นั่นทั้งคืนเลยล่ะ? ฉันสงสัยมานานแล้ว แกมีแฟนใช่ไหม? ถ้ามี แล้วแกจะปิดบังฉันทำไม? แกต้องการทำให้ฉันอับอายด้วยการไปบ้านเขาทั้ง ๆ ที่แกแทบจะไม่รู้จักกันเลยเหรอ? แอเรียนแค่ช่วยแกปกปิดเรื่องนี้จากฉัน ถูกไหม? ฉันมั่นใจว่าคืนก่อนแกก็ไม่ได้นอนที่บ้านหล่อน ใช่ว่าคนรวยทุกคนจะเป็นคนดีนะ ดูตัวแกเองสิ แกถูกพวกเขาชักใยไปแล้ว พรุ่งนี้แกไปลาออกได้เลย ฉันจะหางานใหม่ให้เอง! ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปแกห้ามออกจากบ้านเด็ดขาด!”

หากเป็นเมื่อก่อนโรบินจะไม่กล้าเถียงแม่ของตัวเองเวลาที่หล่อนโกรธและเธอจะทำได้เพียงต้องยอมตามน้ำดั่งเด็กดี แต่ครั้งนี้โรบินเห็นว่าแม่เข้าใจเธอผิด เธอจึงเถียงกลับ “แม่ มันไม่ได้เป็นอย่างที่แม่คิดนะ นี่ไม่ได้เกี่ยวกับพี่แอเรียนเลย เลิกใส่ร้ายเธอได้แล้ว! หนูโตแล้วนะ หนูจะไม่รู้ได้ยังไงว่าอะไรถูกอะไรผิด? ทำไมแม่ต้องคิดตลอดว่าอะไรที่หนูทำผิดเป็นเพราะคนอื่น? หนูก็เป็นแค่มนุษย์เหมือนกัน หนูไม่ได้สมบูรณ์แบบ หนูก็มีข้อเสียเหมือนกัน หนูรู้ว่าแม่พยายามเลี้ยงหนูให้สมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่ออวดญาติ ๆ และเพื่อน ๆ หนูขอโทษที่ต้องทำให้แม่ผิดหวัง แต่หนูไม่อยากให้แม่ต้องมายุ่งทุกเรื่องของหนู ได้ไหม? หนูไม่อยากโดนแม่ควบคุมอีกต่อไปแล้ว!”

แม่ของเธอโกรธมากจนตัวสั่น “ควบคุมเหรอ? ฉันใช้เงินเพื่อเลี้ยงดูแกมาตั้งมาก แต่แกกลับมองฉัน ที่เป็นแม่แท้ ๆ ของแก แบบนั้นเหรอ? ที่ฉันทำไปทั้งหมดไม่ใช่เพื่อแกหรือไง? แล้วแกจะต่างอะไรกับโสเภณีถ้าแกไม่รู้วิธีที่จะป้องกันตัวเองด้วยซ้ำ?”

เมื่อเธอออกมาจากบ้านเธอก็หมดหนทางและไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี สิ่งที่เธอต้องการในช่วงที่อ่อนแอที่สุดในตอนนั้นคือการหาใครสักคนที่เธอสามารถระบายอารมณ์ของตนเองได้

ทั้งโลกดูมืดมนในยามชั่วโมงนั้นและโรบินก็มีทางเลือกเดียว คือการเดินไปเรื่อย ๆ เธอยิ่งไม่สบายใจเมื่อเห็นสภาพแวดล้อมของเธอ

เธอเห็นแอเรียนเป็นพี่สาวที่เธอสามารถคุยด้วยได้เวลาที่เธอดิ่งอยู่แล้วแม้ว่าพวกเธอจะอายุห่างกันเพียงแค่ปีเดียว โรบินจึงส่งข้อความหาแอเรียน ‘พี่แอเรียน ฉันทะเลาะกับแม่และตอนนี้กำลังอยู่ข้างนอก การที่เราจะรักใครสักคนมันผิดมากขนาดนั้นเลยเหรอ? ทำไมแม่ถึงคิดว่าฉันสกปรกและไม่รักตัวเอง? ฉันปฏิเสธซิลแวงไม่ได้ ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับเขา และฉันเกลียดที่แม่ยืนหยัดที่จะยุ่งในทุกความสัมพันธ์ของฉันและยังต้องการจะควบคุมทุกอย่างตลอดชีวิตของฉัน ฉันเหนื่อยเหลือเกิน’