เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1243

ทิฟฟานี่พยักหน้าและปล่อยซัมเมอร์ ที่จริงแล้วเธอแทบจะทนไม่ได้ที่จะต้องห่างกับเพลโต เพียงคิดถึงเรื่องนี้ก็ทำให้เธอกระวนกระวายแล้ว ผู้หญิงส่วนใหญ่จะเห็นลูกตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของโลกหลังจากที่คลอด อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าเธอไม่อาจเพิกเฉยต่อแจ็คสันที่เครียดมากขนาดนี้ได้

2 ชั่วโมงต่อมา แอตติคัสก็มาถึง ทิฟฟานี่น้ำตาไหลระหว่างที่มองลูกชายตัวเองจากไป อย่างที่เขาพูดกันว่า ‘ไม่เจ็บปวด ไม่ก้าวหน้า’ สถานการณ์นี้คงจะเหมาะสมดี

ทันใดนั้นบ้านของเธอก็รู้สึกว่างเปล่า เธอไม่อาจอยู่ที่บ้านอีกต่อไป เธอจึงโทรหาแอเรียน เมื่อเธอรู้ว่าแอเรียนกำลังนั่งวาดภาพอยู่ข้างนอกเธอก็รีบไปหาหล่อนทันที เธอจะต้องหาที่ระบาย ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องสติแตกแน่ ๆ

เธอไปถึงที่สวนสาธารณะข้างทะเลสาบที่แอเรียนอยู่ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาเมื่อพวกเธอเจอกัน “แอริ แม่ของแจ็คสันรับเพลโตไปเลี้ยงแล้ว”

แอเรียนถอดหูฟังและถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมกะทันหันแบบนี้ล่ะ? ฉันนึกว่าเธอจะเลี้ยงเขาเอง?”

“ก็แจ็คสันน่ะสิ” ทิฟฟานี่ตอบด้วยความโศกเศร้า “เขาทนเสียงร้องของลูกไม่ได้และเขาก็ไม่ชินที่แม่อยู่ด้วย เขาชินกับการอยู่คนเดียวและยอมให้ฉันอยู่ด้วยคนเดียวแค่นั้น นั่นคือขีดจำกัดของเขา นี่นับว่าเป็นข้อเสียของเขาได้ไหม? ฉันว่าฉันไม่สามารถเปลี่ยนเขาได้ด้วยซ้ำ แบบนี้จะดีต่อทุก ๆ คน”

แอเรียนมองผู้คนที่อยู่ห่างไกลออกไป “ไม่เป็นไรหรอก เขาไม่ได้ไปไกลขนาดนั้น เธอก็ไปหาเขาได้ทุกวันนี่ เป็นเรื่องปกติที่เธอจะเสียใจในตอนแรก แต่เดี๋ยวเธอก็ชิน ส่วนเรื่องของแจ็คสัน เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากจะต้องยอมรับมัน นั่นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เอ่อ เมื่อคืนมาร์คไปดื่มกับแจ็คสันมา เมื่อคืนแจ็คสันไม่ได้อยู่ที่บ้านใช่ไหม?”

ทิฟฟานี่สะอื้น “ใช่ พวกเขาไปดื่มกัน ตอนแรกฉันนึกว่าแจ็คสันโกหกฉัน สรุปเป็นความจริงหรอกเหรอ? เอ่อ แล้วฉันต้องรอถึงสองเดือนหลังจากที่ผ่าคลอดกว่าจะมีเซ็กซ์ได้จริง ๆ เหรอ?”

ห่างไกลออกไป จากรถเบนท์ลีย์สีดำอเลฮานโดรกำลังนั่งมองฉากตรงหน้าเขาในความเหม่อลอย

เจตต์ที่นั่งอยู่ที่คนขับพูดขึ้นมาว่า “ท่านครับ เราต้องไปแล้ว ถ้าหายไปนานกว่านี้ ดอน สมิธจะต้องโกรธแน่ ๆ”

อเลฮานโดรส่งเสียงไม่พอใจ ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นการแสดงถึงความเกลียดที่เขามีต่อดอน สมิธหรืออะไรกันแน่