เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1251

หลังจากนั้นในที่สุดมาร์คก็กลับมามีสติ เขาหันกลับไปพบว่าแอริสโตเติลยืนอยู่ข้าง ๆ เขาและกำลังดึงเสื้อของเขาอยู่ แอริสโตเติลตะโกนออกมาด้วยการออกเสียงที่ชัดเจน “ปะป๊า! ปะป๊า!” เมื่อเห็นดังนั้นสีหน้าที่เย็นชาของมาร์คก็ละลายหายไปและถูกแทนที่ด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน เขาอุ้มแอริสโตเติลขึ้น “ร้องหาฉันทำไม? เดี๋ยวมื้อค่ำก็จะเสร็จแล้ว หิวเหรอ?”

ทันใดนั้นแอริสโตเติลก็กอดคอมาร์คและจุ๊บแก้มเขาโดยทิ้งน้ำลายไว้บนใบหน้าของเขา มาร์คตกใจ “นายแทบจะไม่น่ารักแบบนี้กับฉันเลยนะ ดื่มนมเสียมาหรือไงกัน? นายเปลี่ยนไปนะ”

มุมปากของแอเรียนกระตุก “ไม่ใช่อย่างนั้น เขาเพิ่งจะดื่มนมเสร็จและยังไม่ทันได้เช็ดปาก เขาทนไม่ได้เลยเช็ดปากบนใบหน้าคุณแทน เสื้อคุณเลอะด้วย”

มาร์คหน้าเสียทันที “แล้วฉันก็นึกว่าเขาเปลี่ยนไป ช่างมันเถอะ นายคือลูกชายของฉัน เพราะฉะนั้นฉันจะยกโทษให้ครั้งนี้ครั้งเดียว”

หลังจากที่ทานมื้อค่ำเสร็จ มาร์คก็พาแอริสโตเติลไปเล่นที่ลานบ้าน เขาได้สร้างสนามเด็กเล่นเล็ก ๆ เพื่อสร้างความบันเทิงให้กับแอริสโตเติลไว้ ที่นั่นมีทั้งสไลเดอร์ ชิงช้า ครบทุกอย่าง ก่อนหน้านี้ที่ลานว่างเปล่า ในที่สุดพวกเขาก็ได้นำมันมาใช้ให้เกิดประโยชน์

ในขณะเดียวกัน แอเรียนได้แจ้งซิลแวงเกี่ยวกับราคาของงานออกแบบของเขา เธอคิดว่าเขาจะปฏิเสธที่จะขายงานของเขาในราคาที่ต่ำแบบนั้น ทว่า เขากลับตอบตกลงโดยไม่ลังเล ด้วยเหตุนี้เธอถึงเชื่อว่าเขาคงจะร้อนเงินจริง ๆ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามาร์คกำลังตักตวงผลประโยชน์จากความโชคร้ายของเขา อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่ามาร์คมีเหตุผลของเขาในการทำสิ่งต่าง ๆ ยิ่งกว่านั้น ในท้ายที่สุด ซิลแวงก็เป็นคนตัดสินใจที่จะขายมันในราคานี้เอง มันเป็นข้อตกลงที่สมเหตุสมผลและยุติธรรม

มาร์คให้เงินกับแอเรียนทันทีและบอกให้เธอโอนไปให้ซิลแวง เขาไม่ได้ปฏิบัติตามขั้นตอนของบริษัท ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะต้องรอจนถึงวันถัดไป

เมื่อแอเรียนจะโอนเงินให้ซิลแวง เขาก็บอกให้เธอหักค่าคอมมิชชัน 30% ตามที่เขาพูดไว้ไปเลย เธอไม่ต้องการมัน เธอจึงส่งข้อความไปหาเขาว่า “เก็บมันไว้เถอะ แค่นี้ราคาก็ต่ำมากแล้ว ฉันไม่ได้ร้อนเงิน”

ซิลแวงไม่ได้ตอบอะไร และแอเรียนก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้ต่อไป