เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1252

”ดีแล้ว” แอเรียนตอบ “ในที่สุดแม่เธอก็ยอมรับว่าเธอไม่ใช่เด็กอีกต่อไป”

โรบินยิ้มราวกับเด็กไร้เดียงสา แม้กระทั่งแววตาของเธอก็ยังเปล่งประกาย “พี่แอเรียนอยากทานอะไรสั่งได้เลยนะคะ เงินเดือนฉันเพิ่งออก เพราะฉะนั้นไม่ต้องเกรงใจนะคะ”

อย่างไรก็ตาม แอเรียนสั่งเพียงแค่สองอย่าง เธอสองคนคงไม่สามารถทานได้เยอะกว่านี้แน่นอน

ท่ามกลางบทสนทนาของพวกเธอ ทันใดนั้นแอเรียนก็ถามว่า “แล้วซิลแวงเขาได้คุยเรื่องเธอสองคนตอนที่เขาติดต่อเธอมารึเปล่า?”

โรบินส่ายหัว “เขาแค่ติดต่อฉันให้เอาเงินมาให้พี่ค่ะ เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องของเราเลย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาติดต่อฉันมาหลังจากคืนนั้นด้วย แต่ไม่เป็นไรค่ะ เขาไม่ได้บังคับให้ฉันช่วยเขา ฉันยังคงคิดว่าเขาเป็นคนที่น่าทึ่งมากแม้เรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับเขา ฉันคิดว่ายังไงฉันก็ไม่คู่ควรกับเขาอยู่ดี แค่เราเป็นเพื่อนกันได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว ฉันจะตั้งใจทำงานให้เก่งได้เหมือนเขาค่ะ! ถ้าวันไหนเขามีแฟนฉันก็จะยอมถอยและปล่อยเขาไป”

แอเรียนถอนหายใจ “ซื่อบื้อเอ๋ย ความรักไม่มีเรื่องที่ว่าใครจะคู่ควรกับใครหรือไม่หรอก มันขึ้นอยู่กับความรู้สึกล้วน ๆ คนที่ชอบกันจริง ๆ สุดท้ายก็จะวนกลับมาหากัน คนที่ไม่วนกลับมานั้นเพียงแต่พยายามที่จะมองโลกเป็นสีชมพู”

สีหน้าของโรบินเปล่งประกายด้วยความชื่นชม “ว้าว พี่แอเรียน พี่นี่ฉลาดจริง ๆ เลย พี่เคยมีแฟนมาเยอะไหมคะ? แบบว่า พี่ดูมีความรู้เรื่องพวกนี้เยอะมากเลย”

“เปล่า” แอเรียนตอบอย่างเขินอาย “ฉันไม่ได้ออกเดตบ่อยด้วย ฉันและมาร์คข้ามขั้นตอนนั้นและแต่งงานกันเลย ฉันเคยชอบผู้ชายอยู่คนหนึ่งนะ แต่มาร์คแยกพวกเราออกจากกัน”

โรบินสับสน “ฮะ? แล้วถ้าอย่างนั้นพี่มีความสุขกับคุณเทรมอนต์ไหมคะ?”

ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงรถจากข้างนอกบ้าน แอริสโตเติลทิ้งสไลด์เดอร์และเดินต๊อกแต๊ก ๆ ไปทางต้นเสียง “ปะป๊า! ปะป๊า!”

มาร์คลงจากรถ ก้มตัวลงและอ้าแขนกว้าง

แอริสโตเติลพุ่งเข้ากอดมาร์ค สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสุข

มุมปากของแอเรียนโค้งเป็นรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัวเมื่อเธอเห็นฉากที่อบอุ่นใจนั้น