เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1254

เขามองแอริสโตเติลในอ้อมแขนของเขาและนิ่งไปสองวินาทีก่อนที่จะเรียกหาแมรี่ที่อยู่ชั้นล่าง “แมรี่ มาเอาสมอร์ไปข้างล่างก่อน!”

แอเรียนรู้ว่ามาร์คกำลังคิดอะไรอยู่ อย่างไรก็ตาม เธอยังคงปล่อยให้แมรี่พาแอริสโตเติลไปข้างล่างโดยไม่มีเหตุผล

เมื่อประตูปิดลง เขาก็เอื้อมมือออกไปดึงเธอเข้ามากอดและมองเข้าไปในดวงตาของเธออย่างเร่าร้อน “อะไรกัน? ถึงขั้นนี้แล้วแต่เธอก็ยังเฉยเมยอีกเหรอ? หัดเริ่มก่อนบ้างสิ… เข้าใจไหม?”

กลิ่นกายของเขาปกคลุมเธอและทำให้เธอหายใจเร็วขึ้น “แมรี่พาสมอร์เข้านอนไม่ได้หรอก เดี๋ยวเขาก็จะร้องหาฉัน…”

มาร์คเอื้อมมือและลูบริมฝีปากของเธอเบา ๆ ด้วยนิ้วโป้งของเขา “ฟังจากน้ำเสียงเธอแล้วดูเหมือนว่าเธอจะเห็นมันเป็นหน้าที่ประจำของเธอมากกว่า ไม่เคยคิดแบบนั้นเหรอ?”

แขนและขาของเธอปฏิเสธที่จะเชื่อฟังเธอ ความคิดของเธอมัวมึน หัวใจของเธอเต้นแรงขณะที่เธอสบตาเขา “ฉัน… ไม่…”

เขาเม้มริมฝีปากเบา ๆ ก่อนที่จะก้มหน้าลงประทับจูบเธอ เขาชอบสีหน้าที่ทำอะไรไม่ถูกและประหม่าของเธอเมื่อใดก็ตามที่พวกเขากำลังจะมีเซ็กส์ เขาชอบที่เธอหน้าแดงและหลบสายตาเหมือนเด็กวัยรุ่น เขาชอบที่ได้ทำลายรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูสงบและไม่แยแสของเธออย่างช้า ๆ มันทำให้เขารู้สึกเหมือนได้ประสบความสำเร็จบางอย่าง

เขาเตรียมตัวเสร็จแล้ว และสุดท้ายแอเรียนก็พ่ายแพ้

เธอพึมพำเบา ๆ “ฉันว่าฉันได้ยินสมอร์ร้องนะ…”

เช้าวันรุ่งขึ้น

แอเรียนไปถึงที่ออฟฟิศตั้งแต่เช้า อากาศในวันนั้นครึ้ม ๆ และดูเหมือนฝนจะตก เธอจึงไม่ได้ออกไปวาดภาพข้างนอก

โรบินมาถึงหลังเธอ สภาพโรบินดูเหมือนว่าเธอไม่ได้นอนทั้งคืน ดวงตาเธอบวมและใต้ตาเธอคล้ำ เธอดูเหนื่อยล้ามาก

แอเรียนสับสน โรบินย้ายกลับบ้านแล้วไม่ใช่เหรอ? คุณค็อกซ์ยอมแล้วไม่ใช่เหรอ? เพราะฉะนั้นพวกเธอไม่น่าจะทะเลาะกันได้เร็วขนาดนี้อีก และยิ่งกว่านั้น จากการพิจารณาดูของแอเรียนแล้ว โรบินก็นิสัยเรียบร้อยและไม่น่าจะออกไปเที่ยวมาทั้งคืนเหมือนกับคนอื่น ๆ ในวัยเธอ แอเรียนจึงถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอ?”