เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1259

เมื่อมีซิลแวงเข้ามาในบริษัทบวกกับฤดูใบไม้ผลิที่กำลังจะถึง บริษัทก็ยุ่งเหมือนที่ยุ่งทุกต้นฤดู มาร์คจะกลับมาบ้านดึกกว่าปกติและจะทำงานล่วงเวลาช่วงเสาร์อาทิตย์ด้วย

ด้วยความเบื่อ แอเรียนจึงพาแอริสโตเติลไปเที่ยวช้อปปิ้งโดยชวนทิฟฟานี่ไปด้วย

ทิฟฟานี่เข็นรถเข็นที่เพลโตนั่งขณะที่เธอบ่นว่าแจ็คสันสนใจลูกตัวเองน้อยแค่ไหน

“แค่เขาดีกับเธอยังไม่ดีพออีกเหรอ?” แอเรียนถามกึ่งติดตลก “สำหรับเขาแล้วลูกสำคัญรองมาจากเธอเสมอ เขาไม่ได้คิดจะแต่งงานด้วยซ้ำ แต่เธอกลับหลอกให้เขาแต่งงานกับเธอได้ ให้เวลาเขาปรับตัวหน่อยไม่ได้เหรอ? ยังไงเพลโตก็คือลูกของเขา ไม่ช้าก็เร็วเดี๋ยวเขาก็อ่อนเอง ทำไมเธอถึงกังวลขนาดนั้น? ฉันก็เคยคิดว่ามาร์คไม่ชอบสมอร์นะ แต่ดูเขาตอนนี้สิ เขาอุ้มสมอร์ทุกวันและไม่ยอมที่จะปล่อยง่าย ๆ ด้วย”

ทิฟฟานี่ส่งเสียงเยาะเย้ย “แจ็คสันไม่เหมือนเขา! ทุกครั้งที่เราไปเยี่ยมลูกที่บ้านแม่ เขาไม่เคยยอมอุ้มลูกเลย เขาบอกให้ฉันอุ้มแทน มันหมายความว่ายังไง? ฉันเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างนั้นเหรอ? มาร์คเทียบอะไรเขาไม่ได้เลย ไอ้ภูเขาน้ำแข็งเอ๊ย!”

เมื่อพวกเธอมาถึงแผนกแฟชั่น แอเรียนก็สังเกตเห็นว่าดีไซน์ที่ซิลแวงเคยขายให้มาร์คกำลังวางขายอยู่ในขณะนี้ ชิ้นงานตัวจริงนั้นงดงามและเร้าใจยิ่งกว่าภาพร่างเสียอีก ราวกับว่ามันมีชีวิตของมันเอง

ทิฟฟานี่มองตามสายตาของเธอและยิ้ม “ฉันได้ยินมาว่างานชิ้นนี้เป็นผลงานของดีไซเนอร์ชื่อดังคนนั้น ซิลแวงใช่ไหม? มาร์คจ้างเขาไม่ใช่เหรอ? มีแต่ตระกูลเทรมอนต์เท่านั้นที่จะกล้าจ้างปัญหาอย่างเขาและเปลี่ยนมันเป็นเรื่องดังได้ ถ้าเป็นบริษัทอื่นนะ เจ๊งไปแล้ว”

แอเรียนยิ้มด้วยความมั่นใจ “ถ้าเป็นฝีมือมาร์คแล้วไม่มีอะไรเจ๊งหรอก”