เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 297

แอเรียนส่ายหน้า “หนูไม่อยากเข้าไป หนูอึดอัด คุณเอาไปคืนแทนหนูเถอะ หนูกลับนะ”

แมรี่ร้องเรียกอย่างเร่งรีบ “เธอจะทำอะไร? อากาศร้อนมาก ดูสิ หน้าเธอแดงไปหมดแล้ว ผิวเธอจะรับไหวหรอ? อีกอย่าง ถ้าเธอเกิดเป็นลมแดดล่ะ? เป็นลมแดดก็ตายได้นะ! ถึงเธอไม่อยากเจอนายท่านแล้วเธอไม่อยากเจอฉันบ้างหรอ? มาเถอะ ไปนั่งพักห้องฉันก่อน!”

หลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแอเรียนก็เดินตามแมรี่ไปที่ห้องพักแม่บ้าน เวลานี้ทุกคนต่างกำลังทำงานอยู่จึงไม่มีใครอยู่ในห้อง แม้ว่าห้องนี้จะอยู่กันสี่คน แต่ก็กลับมีพื้นที่กว้างขวางและมีพร้อมทุกอย่างแม้กระทั่งห้องน้ำและห้องครัวส่วนตัว

ไม่นานนักแมรี่ก็กลับมาจากด้านบนและคืนบัตรให้กับเธอ “ฉันบอกเธอแล้ว นายท่านไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น ท่านไม่ได้อยากได้บัตรคืนเลยบอกให้ฉันคืนมันให้เธอ ท่านบอกว่าให้เก็บเอาไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน”

แอเรียนอึ้ง “จริงหรอ? เขาพูดอะไรอีกไหม?”

แมรี่ส่ายหน้า “ไม่ ท่านแค่ถามว่าเธอกลับมาแล้วหรอ ฉันก็บอกว่าใช่ เธอกลับมาเพื่อเอาบัตรมาคืน แล้วท่านก็บอกว่าให้เธอเก็บมันเอาไว้ใช้ยามฉุกเฉิน”

แอเรียนคิดไตร่ตรองอยู่พักนึงก่อนที่จะตัดสินใจเก็บบัตรเอาไว้ ตอนนี้เธอต้องเลี้ยงตนเองและมันอาจจะมีสักวันที่เธออาจจะมีเหตุจำเป็นที่จะต้องใช้เงิน อีกอย่างเธอเองก็มีสิทธิ์ที่จะเก็บบัตรเอาไว้อยู่แล้ว “ได้ ฝากขอบคุณเขาแทนหนูด้วยนะ บอกเขาว่าหนูจะไม่ใช้ฟุ่มเฟือยหรอก หนูจะใช้มันแค่ในยามจำเป็น หนูกลับดีกว่า คุณและลุงเฮนรี่ดูแลกันดี ๆ นะคะ”

แมรี่เดินไปส่งแอเรียนที่ประตูพร้อมกับการถอนหายใจ เธอไม่แม้แต่จะพยายามตื้อให้แอเรียนย้ายกลับมา เธอแก่แล้วและเธอก็มีอะไรให้ต้องคิดมากอีกตั้งมากมาย