เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 316

มาร์คกัดฟันตัวเอง เขาไม่เคยนึกหาเหตุผลว่าทำไมแอเรียนจึงย้ายออกจากคฤหาสน์ เทรมอนต์ 10 ปี เป็นเวลาที่นานมากที่เธอไม่ได้ออกจากคฤหาสน์ เทรมอนต์ เลย แต่ตอนนี้เธอจะไปซะอย่างนั้น ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดว่าทำไม เขาไม่เคยขอร้องให้เธออยู่ต่อด้วยซ้ำ พอได้ฟังคำเตือนของแอรี่แล้วเขาถึงได้เข้าใจ เธอย้ายออกเพราะเรื่องที่พวกเขาทะเลาะกันเรื่องวิลจริง ๆ เหรอ?

ดวงตาของแอรี่เป็นประกายด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะเมื่อเธอเห็นแววตาที่ซับซ้อนขึ้นเรื่อย ๆ บนใบหน้าของมาร์ค “โอเค พี่มาร์ค อย่าไปนึกถึงมันเลย ลองชิมของหวานที่ฉันเอามาให้ดีกว่า อร่อยนะ ฉันชอบขนมร้านนี้ตั้งแต่เด็ก ฉันจะอยู่รอพี่เลิกงาน หลังจากนั้นเราไปหาอะไรทานกัน ดีไหม?”

มาร์คไม่ปฏิเสธขนมที่แอรี่ป้อนเขา แต่อย่างไรก็ตาม ขนมที่ควรจะมีรสชาติหวานกลับไร้รสชาติ อย่างกับว่าเขากำลังเคี้ยวยางอยู่

เฮเลนและฌอง คินซีย์ เดินตามกันออกมาจากสำนักงานกิจการพลเรือน

“นี่คือ… จุดจบของเราจริง ๆ เหรอ?” ฌองพูดแบบไม่อยากจะเชื่อ พวกเขาใช้ชีวิตด้วยกันมามากกว่าครึ่งชีวิตของกันและกัน เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเฮเลน ที่แต่ก่อนเคยขาดเขาไม่ได้ จะเป็นคนยุติความสัมพันธ์นี้ เขานึกว่าเธอขอ ‘หย่า’ เพราะความโมโห เขาไม่นึกว่าเธอจะหย่าจริง ๆ

“ใบหย่าก็อยู่ในมือของคุณ คุณคิดว่าอย่างไรล่ะ? ฌอง คินซีย์ ฉันรู้สึกว่าชีวิตฉันได้พังทลายลงตั้งแต่อยู่กับคุณ ความผิดพลาดของฉันคือการเชื่อคุณโดยไม่คิดให้ดีก่อน ฉันทำผิดต่อแอเรียนและแซคารี่มามาก แต่คุณ คุณไม่เคยพอใจกับสิ่งที่ฉันมอบให้คุณเลย ไม่ว่ามันจะมากแค่ไหน คุณมันไร้ประโยชน์!” หลังจากนั้นเฮเลนก็ขึ้นรถสปอร์ตของเธอและขับออกไปทันที นี่คงจะเป็นการตัดสินใจเดียวที่ดูมีสาระในชีวิตของเธอ

แอรี่เบื่อหนายนิดหน่อยเมื่อฌองโทรหาเธอ มันยากมาก กว่าเธอจะได้โอกาสมีเวลาอยู่กับมาร์คสองคน เธอไม่อยากให้ใครมาขัดจังหวะ แม้แต่พ่อของเธอก็ตาม เธอประหลาดใจมากพอเธอรู้ว่าเฮเลนกับฌองได้หย่ากัน แต่อย่างไรก็ตามนั่นเป็นความรู้สึกเดียวที่เธอรู้สึก ไม่มีความโศกเศร้า แต่เมื่อเธอรู้ตัวว่าเธอยังอยู่กับมาร์คเธอจึงแกล้งดึงหน้าเศร้าและบีบน้ำตา “หนูเข้าใจ… หนูจะลองพยายามคุยกับแม่ให้”

เธอเริ่มสะอึกสะอื้นอย่างเจ้าเลห์เพื่อหลอกให้มาร์คถามเธอว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

แอรี่วางโทรศัพธ์ลงและร้องไห้ออกมา “แม่กับพ่อหย่ากัน… มันเร็วเกินไป ฉันเพิ่งจะรู้เรื่องเมื่อกี้ พี่มาร์ค ฉันเจ็บ…”

การหย่าไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับมาร์คที่สูญเสียพ่อแม่ไปแล้ว “หย่าแล้วทำไม? เดี๋ยวนี้เรื่องหย่าเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร คุณควรกลับบ้านนะ ผมมีงานต้องทำ”

แอรี่ปาดน้ำตาและส่งเสียงสะอื้นให้น่าสงสาร “ฉันไม่อยากกลับบ้าน… ฉันว่าเวลาแบบนี้ไม่มีใครอยู่บ้านกันหรอก ไม่มีใครอยู่มันก็เงียบเกินไป ฉันจะไม่กวนคุณ ได้โปรดอย่าไล่ฉันกลับเลย…”