เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 367

ทิฟฟานี่ชะลอฝีเท้าทันที หัวใจของเธอเต้นแรงพร้อมกับหวังว่ามันจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ

เมื่อซัมเมอร์วางสายเธอก็เห็นทิฟฟานี่ยืนอยู่ที่ด้านล่างของบันไดด้วยความสับสนในตนเอง เธอเรียกทิฟฟานี่ “มาทานอาหารเช้ากันเถอะทิฟฟ์ ฉันเพิ่งคุยโทรศัพท์กับแม่ของเธอ เขาดีใจมากตอนได้ยินว่าเธอคบกับแจ็คสัน ฉันชวนเขามาดื่มชาตอนบ่ายด้วย”

มันเป็นเรื่องจริง สิ่งที่เธอกังวลที่สุดได้เกิดขึ้นแล้ว...

"คุณเวสต์ คุณได้เบอร์แม่หนูมาได้ยังไง?” ทิฟฟานี่ไม่แม้แต่จะฝืนยิ้มได้

“เรื่องนั้นก็… ฉันมีวิธีของฉันในการเข้าถึงเบอร์ของแม่เธอ เธอไม่ต้องตกใจขนาดนั้น เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเธอดูไม่มีความสุขล่ะ? เธอกำลังโทษว่าฉันโทรหาแม่เธอโดยไม่แจ้งให้เธอทราบก่อนหรอ? ฉันไม่คิดว่ามันไม่เหมาะสมที่ฉันจะทำสิ่งนี้นะ” เมื่อซัมเมอร์สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของทิฟฟานี่บรรยากาศก็เริ่มตึงเครียดขึ้นเล็กน้อย

ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ทิฟฟานี่ก็ทำได้แค่ต้องยอมรับมัน "คุณเวสต์ หนูไม่ได้เสียใจ ก็แค่ว่า… ช่างมันเถอะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เราควรทานอาหารเช้ากันได้แล้ว หนูยังต้องไปทำงานอีก” เธอไม่อยากบอกซัมเมอร์ว่าแม่ของเธอเป็นคนชั่วแค่ไหน มันมากเกินไปและเธอก็ไม่สามารถพูดถึงมันได้ด้วย ยิ่งไปกว่านั้นเธอแค่เล่นการแสดงกับแจ็คสัน มันจึงไม่จำเป็นที่เธอจะต้องพูดถึงแม่ของเธอกับซัมเมอร์

ในที่สุดแจ็คสันก็ปรากฏตัวขึ้นด้วยอารมณ์กระฉับกระเฉงตอนที่พวกเขาทานอาหารกันไปได้ครึ่งทางแล้ว พอเขานั่งลงเขาก็ใช้มือซ้ายในการกิน น่าแปลกที่เขาใช้มือซ้ายได้โดยไม่มีอาการเก้ ๆ กัง ๆ เลย จริง ๆ แล้วเขาใช้มันได้อย่างราบรื่นเลยทีเดียว

ทิฟฟานี่แปลกใจจึงถามว่า “คุณถนัดซ้ายเหรอ? แต่ฉันเห็นคุณกินด้วยมือขวามาตลอด…”

แจ็คสันบ่น “ตอนนี้ผมใช้มือขวาไม่ได้ เมื่อคืนมือผมโดนหมูเหยียบ”

ทิฟฟานี่หน้าแดงและพูดไม่ออก เธอไม่คิดว่าเธอได้ทำร้ายเขาขนาดนั้น

ซัมเมอร์ไม่สงสารลูกชายตนเองเลย เธอเพียงแต่ยิ้มกว้าง ๆ เท่านั้น

พุดเดิ้ลของซัมเมอร์วิ่งไปขออาหารที่เธอ เธออุ้มพุดเดิ้ลขึ้นและป้อนทาร์ตไข่ให้มัน เธอพูดด้วยเสียงกระจู๋กระจี๋ “ถั่วน้อย ท่านอาหารเสร็จเดี๋ยวฉันจะพาไปเดินเล่นนะ ห้ามดื้อนะจ๊ะ”

…

ณ คฤหาสน์ เทรมอนต์

แอรียนและมาร์คนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารอย่างเงียบ ๆ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยมากจนไม่มีใครคิดว่าเป็นเรื่องแปลกอีกต่อไป