เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 405

แอเรียนไม่เคยสงสัยในความตั้งใจของแมรี่ ดังนั้นเธอจึงถือหนังสือของเธอขึ้นไปชั้นบนด้วยความเชื่อฟัง “ได้สิ มันมืดมาก ระวังตอนที่ถอดหลอดไฟด้วยนะ”

แมรี่ยิ้มด้วยความดีใจ มาร์คแทบจะไม่ได้กลับบ้านเร็วเลย แมรี่จะไม่ยอมให้แอเรียนเสียโอกาสนี้ไป

เมื่อมาร์คกลับมาที่ห้อง เขาก็ไปนั่งหน้าหน้าต่างฝรั่งเศสพลางพลิกดูหนังสือ หนังสือที่เขาอ่านแตกต่างจากหนังสือของแอเรียน พวกมันทั้งหมดเป็นภาษาต่างประเทศ แอเรียนไม่เก่งภาษาต่างประเทศและเธอจะปวดหัวเมื่อพยายามที่จะทำความเข้าใจกับมัน

เนื่องจากตอนนั้นเป็นเวลาเพียงสามทุ่ม แอเรียนจึงนอนลงบนเตียงและดำเนินการอ่านหนังสือต่อ ก่อนที่เธอจะทันได้อ่านจบประโยคมาร์คก็ดุเธอ “ใครสั่งใครสอนให้นอนอ่านหนังสือ? เธอต้องการที่จะทำลายสายตาตัวเองหรือไง? ลุกขึ้นนั่งถ้าเธออยากจะอ่านมัน ถ้าไม่งั้นก็ไปนอนซะ”

น้ำเสียงของเขาเหมือนพ่อแม่ที่สั่งสอนลูกของตนเอง เธอชินกับมันมานานแล้ว เธอวางหนังสือไว้ข้าง ๆ ด้วยความเชื่อฟังและพยายามที่จะนอนหลับ

หลังจากนั้นไม่นานไฟในห้องก็ถูกปิด เสียงกรอบแกรบของเสื้อผ้าที่ถูกถอดออกดังขึ้นในอากาศก่อนที่มาร์คจะเข้ามานอนบนเตียงกับเธอในที่สุด

แอเรียนรู้ว่าเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอะไรเลยเธอจึงขยับตัวออกจากเขานิดนึง เธอตกใจเมื่อมาร์คเขยิบเข้าหาเธอและโอบกอดเธอด้วยแขนข้างนึง “ตัวฉันมีหนามหรือไง?”

แอเรียนไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว “ไม่… ฉันร้อนนิดนึง…”

มาร์คหยิบรีโมทแอร์ขึ้นมาแล้วปรับไปที่อุณหภูมิต่ำสุด สิบหกองศาเซลเซียส “นอนซะ”

แอเรียนพูดไม่ออก จริง ๆ แล้วเธอไม่ได้รู้สึกร้อนอะไร ยี่สิบสามองศาเซลเซียสกำลังพอดีเลย บนเตียงก็มีเพียงผ้าห่มผืนบาง ๆ เธอจึงนำมันมาห่อตัวเอง กระนั้นเธอก็ยังรู้สึกหนาวอยู่ดี “มันหนาวไปนิดนึง…”

มาร์คโยนรีโมทแอร์ให้เธอด้วยความหงุดหงิด “ปรับเอาเองเลย”

แอเรียนเพิ่มอุณหภูมิไปที่ยี่สิบสามองศาเซลเซียสอย่างเงียบ ๆ เธอสังเกตว่ามาร์คกำลังมองมาที่เธอ เธอพูดติดอ่างด้วยความกระวนกระวาย “ฉันไม่ได้อยากเรื่องมากนะ เมื่อกี่มันร้อน แต่ตอนนี้มันหนาว…”

มาร์คขยับแขนของเขาออกมาจากเอวของเธอและนอนหงายหน้ามองเพดานแทน ผ่าห้มนั้นปกคลุมถึงเพียงระดับหน้าท้องของเขา เมื่อสายตาของแอเรียนคุ้นเคยกับความความมืดแล้วเธอจึงสามารถมองเห็นส่วนบนของร่างกายเขาที่เปลือยอยู่ได้และนั้นทำให้เธอตกอยู่ในความงุนงง เมื่อเธอนึกว่าเขาจะนอนเช่นนี้ทั้งฤดูร้อนได้อย่างไรเธอก็รู้สึกราวกับว่าวิญญาณเธอกำลังจะหลุดออกจากร่างกาย มันเป็นการทรมานเธอเพราะเธอไม่สามารถขยับตัวตอนนอนได้อย่างอิสระ

“พรุ่งนี้ไปรับการตรวจติดตามผลที่โรงพยาบาลกันเถอะ” จู่ ๆ มาร์คก็พูดขึ้น

“ไม่ต้องหรอก ฉันว่ามันไม่จำเป็น ตอนนี้ฉันรู็สึกสบายดีมากเลย” แอเรียนไม่อยากไปโรงพยาบาลอีกครั้ง เธอจะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของการแท้งของเธอเมื่อเธออยู่ที่นั่น

“มันจำเป็น” มาร์คยืนหยัด

“ฉันไม่อยากไป” แอเรียนสามารถยอมเรื่องอื่นได้ แต่ไม่ใช่กับเรื่องนี้ หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลหลังการแท้งบุตรนั้น เธอสาบานว่าจะกินยารักษาอาการเจ็บป่วยเล็กน้อยและรอวันตายหากเธอป่วยหนักแทนที่จะไปโรงพยาบาลอีกครั้ง มันกลายเป็นความชอกช้ำทางจิตใจสำหรับเธอ

มาร์คไม่ชอบการเถียงกับใคร เขาจึงถามโดยไม่อ้อมค้อมว่า “ทำไมล่ะ?”

ด้วยความที่แอเรียนไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นอีกเธอจึงตอบว่า “ฉันแค่ไม่อยากไป ฉันจะไม่ไปแม้ว่าคุณจะบังคับฉัน ต่อให้ตายฉันก็จะไม่ไป”