เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 407

”อ๋อ ใช่ เงินและที่ดินที่คุณให้ฉันมา ฉันไม่ต้องการมัน วันนี้ฉันไม่ได้นำเอกสารมาด้วย ฉันจะคืนมันให้คุณในครั้งหน้า” แอเรียนพูดอย่างใจเย็นและห่างเหิน

รอยยิ้มของเฮเลนจากลง “มันนานมาแล้ว ลูกควรจะรับมันไว้นะ พูดตามตรง แอรี่กำลังอาศัยแม่อยู่ฟรี ทุกอย่างที่เธอมีและใช้เป็นของแม่หมด เธอขอค่าขนมจากแม่ด้วย ถ้าลูกคืนเงินและบ้านให้กับแม่ แอรี่จะเอาทุกอย่างไป แม่ให้เธอมามากแล้ว เพราะฉะนั้นเธอจึงเสียนิสัยและชอบขอโน้นนี้นั่น แม่จะไม่ให้อะไรเธออีก เก็บมันไว้เถอะนะ”

แอเรียนไม่คิดว่าแอรี่จะเป็นปลิงขนาดนี้ แอรี่โตเต็มทีแล้วแต่ยังทำตัวเหมือนเด็กโข่งที่อยู่บ้านแม่ที่หย่าร้างของเธอ เธอช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเฮเลนนั้นสองมาตรฐาน ขณะนี้พวกคินซีย์ถังแตกแล้ว เพราะฉะนั้นแอรี่คงไม่ใช่คนเดียวที่อยู่อาศัยในบ้านเฮเลน ฌองก็น่าจะอยู่ที่นั่นด้วย

แอเรียนจิบน้ำผลไม้ของเธอ “ถ้าอย่างนั้นฉันจะเก็บมันไว้ให้คุณ คุณสามารถมาเอามันคืนได้เมื่อคุณคิดว่าเวลามันเหมาะสม ครอบครัวเทรมอนต์ของเราไม่ได้ขาดสิ่งเหล่านั้น”

เฮเลนไม่แปลกใจ สีหน้าของเธอกลับพอใจด้วยซ้ำ “ตอนนี้ลูกเหมือนคุณหญิงเทรมอนต์จริง ๆ มันจะดีนะถ้าลูกทำตัวแบบนี้เป็นครั้งคราว ถ้าลูกไม่อยากได้สิ่งที่แม่ให้ไป ลูกสามารถเอามันไปบริจาคได้ มาร์คช่วยเหลือคนมามากมาย ลูกในฐานะภรรยา ควรดูเขาเป็นตัวอย่าง แม่มีธุระที่จะต้องไปทำเพราะฉะนั้นแม่จะปล่อยให้สาว ๆ อยู่ตามลำพังกัน ไว้ค่อยเจอกันวันหลังนะ”

แน่นอนว่าแอเรียนไม่ได้ขอให้เฮเลนอยู่ต่อ เธอเพียงมองเฮเลนซื้อกาแฟและขนมก่อนที่จะจากไป

ทิฟฟานี่ช่วยไม่ได้ที่จะไม่แซวแอเรียน “ครอบครัวเทรมอนต์ของเราไม่ได้ขาดสิ่งพวกนั้น ประกาศศักดิ์ได้ดียิ่งนัก! ถ้าแม่ฉันให้บ้านและเงินฉัน ฉันจะตื่นมาหัวเราะแม้ว่ามันจะเป็นเพียงความฝัน”

แอเรียนไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงแต่มองออกไปทางหน้าต่าง

ทิฟฟานี่มองดูขนมในมือแล้วพูดอย่างเอือมระอา “ถ้าเธออยากทำธุรกิจของตัวเอง ทำไมเธอไม่เปิดร้านขนมล่ะ?”

แอเรียนเหมอลอยไปชั่วครู่ก่อนที่เธอจะตาโต “เราจะลองดูก็ได้! ฉันได้ศึกษาเรื่องขนมบ้างแล้ว ฉันว่ามันไม่ยากนะ อย่างไรก็ตาม ฉันว่ามันซับซ้อนมากกว่า เธอต้องทำมันกับฉันนะ! ฉันจะเริ่มวันนี้เลย ฉันจะกลับไปศึกษาเพิ่ม ถ้าฉันทำเป็นแล้ว เราค่อยเริ่มทำธุรกิจกัน!”

ด้วยความที่ทิฟฟานี่ไม่ได้คาดว่าคำแนะนำลม ๆ แล้ง ๆ ของเธอจะจุดประกายความกระตือรื้อร้นในตัวแอเรียน ทิฟฟานี่จึงตามแอเรียนไม่ค่อยทัน “จริงจังเหรอ? การทำธุรกิจเป็นเรื่องที่ยากนะ และตอนเริ่มมันก็จะมีแค่เราสองคน เราจะเหนื่อยกันมากและอาจไม่ได้กำไรด้วย เธอจะทนได้เหรอ? จะทำอย่างไรถ้ามาร์คห่วงว่าเธอจะทำงานหนักเกินไปและขอให้เธอหยุดหยุดทำงาน? เธอสามารถใช้ชีวิตเป็นคุณหญิงเทรมอนต์ต่อไปได้ แต่ฉันไม่เหมือนเธอ”

แอเรียนเปี้ยมล้นด้วยความมั่นใจ “เลิกใช้เขาเป็นข้ออ้างได้แล้ว เธอคิดว่าเขาเหมือนคนที่จะเป็นห่วงคนอื่นเหรอ? ฉันจะทน เธอเองก็มีอีธานไม่ใช่เหรอ? โอเค ฉันจะกลับไปเรียนทำขนมก่อน ถ้าเสร็จแล้วฉันจะเอามาให้เธอชิมนะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้วทิฟฟานี่ก็วิ่งกลับเร็วกว่าที่แอเรียนจะทันได้กลับเอง “ลืมมันซะ เอาไปให้มาร์คกินแทนโน้น ฉันยังไม่อยากตาย!”

มาร์คหลับตาและพูดผ่านการกัดฟัน “เอามา!”

แอเรียนตักคำเล็ก ๆ มาด้วยความโล่งอกและป้อนมันให้เขา

ความไม่เต็มใจของมาร์คถูกวาดไปทั่วใบหน้าของเขา พระเจ้ารู้ดีว่าเขาอ้าปากไปได้อย่างไร ทันทีที่เขากินมัน รสชาติแปลก ๆ อย่างไม่น่าเชื่อก็ระเบิดในปากของเขาและทำร้ายต่อมการรับรสของเขา การแสดงออกของเขาซับซ้อนขึ้นเช่นกัน หลังจากที่เขากลืนสิ่งที่เขาถูกป้อนเข้าไปเขาก็ได้รับการต้อนรับด้วยสีหน้ากระตือรือร้นบนใบหน้าของแอเรียน เขานิ่งเงียบอยู่นานก่อนที่เขาจะถามในที่สุด“ เธอ… เธอใส่พริกในขนมของเธอเหรอ?”

แอเรียนพยักหน้า “ใช่แล้ว! ขนมไม่จะเป็นจะต้องมีรสชาติหวานเสมอ เราสามารถประดิษฐ์ขึ้นเองได้ ตราบใดที่มันอร่อย อย่างอื่นก็ไม่สำคัญ ทิฟฟ์และฉันกำลังเตรียมพร้อมที่จะเปิดร้านขนม ฉันต้องฝึกอีกเยอะ คุณคิดว่ารสชาติของมันเป็นอย่างไรบ้าง?”

มาร์คเดินไปที่เก้าอี้หน้าหน้าต่างฝรั่งเศสด้วยความยากลำบากและหยิบบุหรี่ออกมาด้วยมือที่สั่น “ฉันจะจ้างคนทำขนมพิเศษให้เธอ เธอเฝ้าร้านอย่างเดียวก็พอ…”

เพื่อให้ได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากมาร์ค แอเรียนจึงจุดบุหรี่ให้เขา “คุณสามารถสูบบุหรี่ได้ถ้าต้องการ ฉันไม่เป็นไร! บอกหน่อยว่ารสชาติเป็นยังไง แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ? ฉันอยากเปิดร้านของตัวเองและอบขนมด้วยตนเอง ไม่จำเป็นต้องเสียเงินจ้างคนอื่นหรอก”