เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 447

เฮเลนพูดด้วยท่าทางเย็นชา “แอรี่ ระวังปากของเธอไว้ ฉันสอนวิธีปฏิบัติต่อผู้อื่นให้เธอตั้งแต่ยังเด็ก ทำไมเธอยังกลายเป็นคนปากร้ายแบบนี้? ฉันให้เธอสองคนเข้ามาตอนนี้เพื่อที่เธอจะได้มีเวลาหาที่อยู่ใหม่ ฉันหย่าแล้ว ฉันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฌองอีกแล้ว เธอเป็นผู้ใหญ่ที่ถูกต้องตามกฎหมายเช่นกันและเธอก็กำลังศึกษาอยู่ ฉันไม่ต้องการสิทธิ์ดูแลเธอ แต่ฉันจะจ่ายค่าครองชีพครึ่งหนึ่งและค่าเล่าเรียนให้เธอ นอกนั้นไม่มีอีกแล้ว ฌอง คุณควรไปหางานทำเช่นกัน ฉันจะไม่รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดของแอรี่และฉันจะไม่จ่ายให้คุณแน่นอน!”

สิ่งเดียวที่แอรี่คิดถึงคือการใช้ชีวิตอย่างสบายโดยพึ่งพาแม่ของเธอ แต่ตอนนี้ฌองอยู่ในระดับที่มุ่งหน้าไปแล้ว ทัศนคติของเฮเลนแน่วแน่และไม่มีที่ว่างสำหรับการเกลี่ยกล่อม ฌองต่อสู้อย่างไร้ยางอายเพื่อประโยชน์สูงสุดที่เขาสามารถจะได้รับ “แอรี่กำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศ คุณก็รู้ว่าการเรียนในต่างประเทศราคาสูงแค่ไหน ตอนนี้ผมจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายมัน? แม้ว่าเราจะแยกทางกัน คุณก็ยังควรดูแลลูกสาวของคุณ ผมไปต่างประเทศกับเธอและหางานทำที่นั่น ผมจะอยู่กับเธอทางร่างกายในขณะที่คุณดูแลค่าใช้จ่าย แบบนี้ก็ยุติธรรมใช่ไหม? ลืมเรื่องหารค่าใช้จ่ายไปได้เลย; คุณต้องสนับสนุนเราและเราจะอยู่ห่าง ๆ โดยไม่รบกวนคุณอีกต่อไป”

แอรี่ไม่เต็มใจเมื่อเธอได้ยินเขา เธอต้องการอยู่ในเมืองเพื่อรอมาร์คและไม่ได้ต้องการไปเรียนที่ต่างประเทศ เมื่อเธอมองดูสีหน้าของฌองเธอก็รู้ว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น ปัจจุบันความกังวลที่ใหญ่ที่สุดของพวกเขาคือการไม่มีเงิน ฌองอาจไม่ได้ต้องการส่งเธอไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ พวกเขาแค่ต้องการได้เงินจากเฮเลน!

เฮเลนคิดเกี่ยวกับมันและตอบว่า “ตกลง ตราบใดที่พวกคุณไปต่างประเทศ ฉันจะจ่ายค่าครองชีพของแอรี่ทุกเดือน ก่อนที่เธอจะจบการศึกษาฉันจะจ่าย 15,000 เหรียญต่อเดือน เมื่อเธอเรียนจบฉันจะไม่ให้อีกเลย ไม่ว่าคุณจะโกหกฉันหรือพูดจริง ๆ นั่นคือทั้งหมดที่ฉันจะให้ได้”

ฌองคิดว่ามันน้อยเกินไป แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร เฮเลนก็จ้องมาที่เขา “มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว! คุณสองคนควรรีบไปต่างประเทศโดยเร็วที่สุด ความอดทนของฉันที่จะเผชิญหน้าคุณสองคนนั้นมีจำกัด!”

หลังจากที่เฮเลนกลับไปที่ห้องของเธอ แอรี่ก็ถามฌองอย่างนุ่มนวลว่า “พ่อคะ เราจะไปต่างประเทศจริง ๆ หรือคะ? เราสามารถทำอะไรกับเงิน 15,000 เหรียญในต่างประเทศได้บ้าง? ถ้าหนูมีปาร์ตี้กับเพื่อน หนูจะไม่มีอะไรเหลือสำหรับเดือนหนึ่งเลย มันเป็นไปได้สำหรับมนุษย์เหรอคะ?

ฌองถอนหายใจ “แม่ของลูกพูดอย่างชัดเจนแล้ว เราไม่สามารถพึ่งพาเธอได้ และแน่นอน เราไม่สามารถไปต่างประเทศได้ เราแค่ทำตามขั้นตอนให้เสร็จ แล้วอยู่ที่นี้อย่างลับ ๆ กัน มันจะไม่เป็นไรตราบใดที่เราไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ ด้วยวิธีนี้ เรายังสามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้อย่างสบาย เนื่องจากเธอให้เงินเรา 15,000 เหรียญต่อเดือน เพียงแต่ว่าลูกไม่สามารถซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนมได้อีกต่อไป เราต้องประหยัดกว่านี้เพื่อเช่าบ้านดี ๆ อยู่ ในอนาคตเราสามารถใช้ข้อแก้ตัว เช่น ลูกป่วยหรืออะไรบางอย่างเพื่อหารายได้เพิ่ม แต่นั่นคือทั้งหมดที่เราพอจะทำได้ในตอนนี้”

…

ใน คฤหาสน์ เทรมอนต์ มาร์คนั่งอยู่ตรงหน้าหน้าต่างฝรั่งเศสในห้องของเขาขณะที่อุ้มข้าวปั้นและพลางดูคลิปที่กำลังเล่นอยู่ในโทรศัพท์ มันเป็นคลิปของแอเรียนที่แจ็คสันแอบบันทึกมาให้เขา ตอนนี้เขาสามารถเห็นเธอได้ด้วยวิธีนี้เท่านั้น

เขาเคยคิดที่จะรั้งเธอไว้ด้วยความรุนแรง แต่เมื่อเขาคิดถึงน้ำตาและความกลัวในดวงตาของเธอในวันที่เธอจากไป เขาไม่สามารถทนที่จะทำร้ายเธอได้อีก

เธอต้องอาศัยอยู่อย่างไม่สบายใจใน คฤหาสน์ เทรมอนต์ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เสรีภาพและชีวิตในปัจจุบันเป็นสิ่งที่เธอต้องใช่ไหม?

แมรี่จ้องมองเขา “นายมันแก่และไร้ความรู้สึก! นั่นเป็นเหตุผลที่ไม่มีใครต้องการนายและนายจึงได้โสดมาหลายปีแล้ว!”

เฮนรี่พูดไม่ออก เขาเสียภรรยาไปตั้งแต่เนิ่น ๆ และยังไม่ได้แต่งงานใหม่ และไม่มีลูกด้วย เมื่อโดนจุดอ่อนของเขา เขาจึงโต้กลับโดยไม่รู้ตัวว่า “ไม่มีใครต้องการเธอเช่นกันนั่นแหละ!”

แมรี่ตะคอกกลับขณะที่เธอมุ่งหน้าไปที่ห้องครัว “ฉันเสียสามีไปช้า!”

เฮนรี่ไม่สนใจเธอและตบเสื้อผ้าของเขาให้เป็นระเบียบก่อนจะขึ้นไปที่ชั้นบน “นายท่านครับ นายหญิงกำลังพักอยู่ที่ ไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่า ของคุณเวสต์ชั่วคราว ผมได้ส่งคนไปเฝ้าแล้ว มันปลอดภัยมาก มีคำสั่งเพิ่มเติมไหมครับ?”

มาร์คซึ่งเปลี่ยนชุดแล้วหันหน้าหนีจากเฮนรี่ เขาติดกระดุมแขนเสื้อขณะยืนอยู่หน้าเตียง "ตอนนี้ยังไม่มี ตราบใดที่เธอปลอดภัย ขอให้คนส่งขนมและชาให้เธอทุกบ่ายด้วย หากมีคนอื่นอยู่ด้วย ให้เพิ่มปริมาณตามจำนวนคน แต่ยังคงให้ซื้อจากร้านที่เธอเคยกินมาโดยตลอด”