เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 448

เฮนรี่พยักหน้าและเดินออกไป

มาร์คขับรถไปที่ตึก เทรมอนต์ ทาวเวอร์ และส่งกุญแจไปที่ รปภ. เพื่อให้จอดรถของเขา เมื่อผู้อาวุโสคนหนึ่งล้มลงข้างถนน มาร์คก็อยากจะขึ้นไปช่วยโดยไม่รู้ตัว แต่จู่ ๆ เขาก็นึกถึงคำพูดตีโพยตีพายของแอเรียนตอนที่เธอจากไปว่า “หยุดแสร้งทำเป็นคนดีภายใต้หน้ากากสักทีได้ไหม?”

เขาเป็นคนหน้าซื่อใจคดขนาดนี้เลยเหรอ? เขาควรจะเป็นคนที่เย็นชา เขาไม่ควรใจดีขนาดนี้

ในท้ายที่สุด มาร์คก็ก้าวเข้าไปในตึกโดยไม่หันหลังกลับ ขณะที่ รปภ. ซึ่งพยายามแสดงตัวได้ช่วยผู้อาวุโสคนนั้นขึ้นมา

…

ในวิลล่าที่ ไวท์ วอเตอร์ เบย์ แอเรียนและทิฟฟานี่เพิ่งเล่นกันเสร็จ ห้องนั่งเล่นและโซฟารกไปหมด โชคดีที่แจ็คสันไม่ได้อยู่ที่บ้าน ไม่อย่างนั้นเขาคงจะบ่น

“แอริ ตอนนี้เธอออกมาจากครอบครัวเทรมอนต์แล้ว เธอมีแผนจะทำอะไรต่อ?”

แอเรียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันยังไม่รู้เลย… ฉันไม่ต้องการอยู่ในเมืองนี้อีกต่อไป ฉันอยากไปที่ไหนสักแห่งที่แปลกใหม่และเริ่มต้นใหม่”

ทิฟฟานี่นึกภาพชีวิตใหม่ที่แอเรียนพูดถึงในทันทีและดูอิจฉา “ฉันอยากออกไปกับเธอและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง นั่นเป็นคำใหม่…”

แอเรียนส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “เธอแตกต่างจากฉัน เธอยังมีแม่ของเธออยู่ ถ้าเธอทิ้งแม่ไป แม่เธอจะไม่รู้วิธีเอาตัวรอด ฉันอยู่คนเดียว ดังนั้นฉันจึงสามารถไปทุกที่ที่ฉันต้องการได้ ฉันสามารถหางานทำเพื่อเลี้ยงตัวเองหรืออาจจะเปิดร้านเล็ก ๆ อยู่ได้ตามปกติ… ฟังดูดีเนอะ”

ด้วยความตื่นตระหนก ทิฟฟานี่รู้สึกอยากจากไปมากขึ้น เธอมีสิ่งที่เธอไม่ต้องการเผชิญในเมืองนี้และผู้คนที่เธอไม่ต้องการพบเจอ จริง ๆ แล้วลิเลียนสามารถอยู่ได้โดยไม่มีเธอ “แอริ ก่อนหน้านี้เธอเรียนทำขนมมาไม่ใช่เหรอ? เราสามารถไปที่เมืองใหม่และเปิดร้านขนมขายกาแฟและชานมและของต่าง ๆ ได้ เธอคิดว่าไง? เนื่องจากแม่ของฉันยังมีเงินเหลืออยู่บ้าง เราก็มีเงินทุนสำหรับการลงทุน เธอตัดสินใจเลย!"

ความอบอุ่นที่ถูกละทิ้งไปนานเกือบทำให้ทิฟฟานี่น้ำตาซึม แม่ของเธอไม่ใช่แค่ภาระทั้งหมด เขายังคงเป็นแม่ของเธออยู่ดี

แจ็คสันถูกมาร์ครบกวนอย่างมากในตอนบ่ายและทำได้เพียงออกจากที่ทำงานเพื่อกลับบ้าน แม้ว่าจะมีคนยืนเฝ้าอยู่รอบ ๆ มาร์คก็ยังกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับแอเรียนและกระตุ้นให้เขาตรวจสอบเป็นการส่วนตัว ถ้ามาร์คไม่ใช่เพื่อนที่ดีที่สุดของเขา เขาคงไม่ทนนานขนาดนี้

เมื่อแจ็คสันเข้าไปในบ้านของเขา เขาเห็นแอเรียนเหม่อลอยขณะที่จ้องไปที่ของหวานบนโต๊ะกาแฟ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามาร์คส่งพวกเขามา เขาคิดหาข้อแก้ตัวก่อนจะพูดว่า “เอ่อ… ของหวานจากร้านนี้อร่อยมากนะ”

แอเรียนเงยหน้าขึ้นมองเขา “บอกให้เขาเลิกส่งพวกมันมาให้ฉันอีก ตอนนี้ฉันไม่ต้องการมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเขา และ… ฉันอาจจะต้องรบกวนคุณอีกสักพัก ฉันจะออกจากเมืองนี้ในอีกหนึ่งเดือนต่อจากนี้เพื่อไปเริ่มต้นใหม่ อย่าบอกมาร์คนะ ฉันจะจ่ายค่าครองชีพและค่าเช่าสำหรับเดือนที่ฉันอยู่ที่บ้านของคุณ ฉันไม่มีเงินมากเท่าไหร่ ดังนั้นโปรดทำให้มันถูกลงหน่อย”

แจ็คสันขบขันและเปิดกล่องขนมเพื่อหยิบออกมาหนึ่งชิ้น “ทำไมพวกคุณเทรมอนต์ถึงมีอำนาจเหนือกว่าสิ่งอื่น? อยู่ที่นี่ตามที่คุณต้องการโดยไม่พูดถึงมันก่อนอย่างงั้นเหรอ? ผมดูเหมือนคนที่ต้องการเงินเพียงเล็กน้อยเหรอ? ถ้าคุณต้องการจะเจาะจงจริง ๆ การเช่าวิลล่านั้นไม่ถูกเลยนะ นอกจากนี้ ผมเป็นยังเชฟผู้มีฝีมือที่ทำอาหารดี ๆ ให้คุณทุกวันและมอบสารอาหารแก่คุณ นี่แพงกว่าค่าเช่าแล้วนะ ถูกกว่านี้มีด้วยเหรอ? การพูดเรื่องเงินเป็นเรื่องไร้สาระน่า อยากอยู่นานแค่ไหนก็อยู่ไปเลย แต่… คุณจะออกจากเมืองนี้จริง ๆ เหรอ?”