เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 449

แอเรียนพยักหน้า “ใช่ ทิฟฟ์บอกว่าเธอจะไปกับฉัน เรากำลังวางแผนที่จะเปิดร้านขนมแต่เรายังไม่แน่ใจ หากทุกอย่างล้มเหลวเราจะหางานทำและเลี้ยงตัวเอง”

เมื่อได้ยินว่าทิฟฟานี่จะไปด้วย รอยยิ้มบนใบหน้าของแจ็คสันก็จางลง “โอ้… พวกคุณสาว ๆ คิดหรือยังว่าจะไปที่ไหนกัน?”

แอเรียนส่ายหัว "ยัง เราไม่ได้รีบร้อน มันกะทันหันเกินไป และเรายังไม่ได้ตัดสินใจอะไรมากด้วย เอ่อ คุณขอให้มาร์คคืนข้าวปั้นให้ฉันได้ไหม? ฉันต้องเอามันไปด้วย มาร์คไม่ชอบมัน”

จู่ ๆ แจ็คสันก็คิดว่าเพื่อนสนิทของเขาน่าสงสาร สำหรับแอเรียน มาร์คมีค่าน้อยกว่าแมวเสียอีก “เธอไม่คิดจะเอาผู้ชายคนนั้นด้วยเหรอ? เอาแค่แมวเหรอ?”

แอเรียนตอบอย่างจริงจังว่า “หยุดล้อเล่นได้แล้ว ฉันไม่ต้องการมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอีกตลอดชีวิตที่เหลือของฉัน ฉันจะไม่เปิดเผยต่อสาธารณะว่าพ่อของฉันเป็นผู้บริสุทธิ์ ฉันจะไม่ตรวจสอบคดีอีกครั้งและเปิดโปงเขา ฉันแค่ไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่กับเขาได้อีกต่อไปจริง ๆ”

แจ็คสันเกาหัวและถามเธอว่า “แล้วถ้า… ถ้าจริง ๆ มาร์คไม่ใช่คนที่ทำอย่างนั้นล่ะ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามันเป็นเพียงความเข้าใจผิดที่เศร้าโศกที่ไม่ได้ปรับความเข้าใจกันระหว่างคุณและเขา?

แอเรียนไม่เคยพิจารณาถึงความเป็นไปได้เหล่านี้ “ไม่มีคำว่าถ้า จัดการกับขนมให้ฉันด้วย ฉันจะไปงีบล่ะ”

เมื่อเห็นเธอปิดประตูห้อง แจ็คสันก็โทรหามาร์คและพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาว่า “เจ้าหญิงน้อยของนายไม่ยอมรับน้ำใจของนายและขอให้ฉันจัดการกับของหวานด้วย และเธอให้ฉันขอแมวจากนายด้วย”

ในสาย มาร์คเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “บอกเธอว่าฉันไม่ให้”

แล้วสายก็สิ้นสุดไป

แจ็คสันถอนหายใจยาวและเอนกายลงบนโซฟาเพื่อกินของหวานทีละหนึ่งช้อนเต็ม ๆ ใบหน้าของเขาไม่มีความสุขเลย เขาแบกรับความยุ่งยากทั้งหมดไว้คนเดียว เขาเคยเป็นผู้ชายที่ใช้ชีวิตอย่างอิสระมาโดยตลอด แต่ต่อจากนี้ไป อย่างน้อยหนึ่งเดือน เขาต้องกลับบ้านตรงเวลาเพื่อทำอาหารเย็นทุกวันและไม่สามารถออกไปสนุกได้อีก มันเป็นการทรมานอย่างแท้ที่สุด! ถ้าแอเรียนจากไปจากที่นี้ คนที่จะทรมานเขาต่อก็คือมาร์ค

…

สำหรับตอนนี้ ทิฟฟานี่ไม่ได้วางแผนที่จะบอกลิเลียนว่าเธอกำลังจะจากไป เธอเก็บไว้บอกในภายหลัง วันนี้เป็นหนึ่งในวันที่แตกต่างสำหรับลิเลียนเพราะเธอไม่ได้ออกไปเล่นไพ่นกกระจอก แต่พาทิฟฟานี่ไปเยี่ยมบ้านใหม่ของพวกเขาในตอนบ่ายแทน มันยังอยู่ระหว่างการปรับปรุงจึงไม่มีอะไรให้ดูมากนัก แต่มันจะเป็นบ้านในอนาคตของพวกเขา

เมื่อพวกเขาออกจากบ้านใหม่ ก็ได้เวลาทานอาหารเย็นพอดี ลิเลียนกำลังคิดที่จะไปดื่มที่ ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ และทิฟฟานี่ก็ไม่คัดค้าน การฟุ่มเฟือยเป็นครั้งคราวย่อมทำได้ ทันใดนั้น โทรศัพท์ของลิเลียนก็ดังขึ้น เมื่อเธอตรวจสอบดูผู้โทรเธอก็ตกใจ “อีธานโทรมา เขาจะโทรหาฉันทำไม?”

ทิฟฟานี่สะดุ้งและเสียงของเธอก็สั่น “แม่… ให้ฉัน… ให้ฉันรับ เขาคงไม่สามารถติดต่อฉันได้เพราะฉันเปลี่ยนเบอร์ เขาก็เลยโทรหาแม่แทน ฉันเลิกกับเขาแล้ว แต่ไม่ใช่ว่าเราจะไม่ติดต่อกัน”

ลิเลียนไม่สงสัยในสิ่งใดขณะส่งโทรศัพท์ให้ทิฟฟานี่

ทิฟฟานี่เดินออกไปแล้วตอบว่า “นายต้องการอะไร! โทรหาแม่ฉันทำไม?”

เสียงเย็นชาของอีธานพูดในสายว่า “ฉันไม่รู้เบอร์ใหม่ของเธอ ฉันจึงทำได้เพียงโทรหาแม่เธอ อย่าตกใจ ฉันแค่ต้องการพาเธอไปเลี้ยงอาหารค่ำ ฉันจะไปรับเธอ ลงมาข้างล่างแล้วรอฉันที่ทางแยกแรก ฉันหวังว่าจะมีแค่เราสองคนที่ไปทานอาหารค่ำนะ”

เมื่อการโทรสิ้นสุดลง ทิฟฟานี่แทบจะช่วยพยุงตัวเองให้คงยืนไม่ได้แม้ว่าเธอจะยึดกับผนังแล้วก็ตาม อีธานรู้ว่าเธออยู่ที่นี่ เขาตามเธอมาทำไม?

เมื่อลิเลียนเห็นว่าทิฟฟานี่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น เธอจึงเดินไป "เขาพูดว่าอะไร?"

ทิฟฟานี่ฝืนยิ้มพลางตอบว่า “เอ่อ… เขาต้องการเลี้ยงอาหารค่ำฉันน่ะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขาด้วย แม่ไปร้านอาหารและทานคนเดียวเลย ฉันจะขอให้แจ็คสันเก็บโต๊ะไว้ให้”

ลิเลียนพึมพำอะไรบางอย่างและลงลิฟต์ไปพร้อมกับทิฟฟานี่

ทิฟฟานี่ไปที่ทางแยกเพื่อรออีธานต่อเมื่อเธอเห็นรถของลิเลียนออกไปแล้ว อีธานรอเธออยู่ในรถอยู่แล้ว เธอบังคับตัวเองให้ซ่อนความไม่เต็มใจและความกลัวในตัวเธอก่อนที่จะเปิดประตูออกและลงไปนั่งที่เบาะหลัง "นายต้องการอะไร?"

อีธานมองเธอจากกระจกมองหลังด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย เขาแต่งตัวดีและดูอ่อนโยน ราวกับทายาทผู้ใจกว้างและชอบธรรมของตระกูลที่ร่ำรวย “อย่าทำเกินจริงไปหน่อยเลย ฉันแค่อยากจะเลี้ยงอาหารเธอ ฉันรู้ว่าเธอปฏิบัติตัวดีและไม่ทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ ฉันจะรักษาสัญญาของฉันเช่นกันและจะไม่ทำให้ชีวิตของเธอน่าสังเวช”

ทั้งคู่ไม่มีปฏิสัมพันธ์ระหว่างทาง จนกระทั่งรถหยุดจอด ทิฟฟานี่ค้นพบว่าที่นี่เป็นที่อยู่เก่าของเธอ ซึ่งเป็นบ้านที่ธนาคารยึดคืนหลังจากที่ครอบครัวของเธอล้มละลาย เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าอีธานจะประมูลมัน เธอจับที่จับประตูรถ “นายพาฉันมาที่นี่ทำไม? นี่คือบ้านของนายแล้วใช่ไหม? เราไม่ได้ไปทานอาหารเย็นกันเหรอ? เรามาทำอะไรที่นี่?”

อีธานอธิบายอย่างอดทนว่า “ฉันซื้อบ้านหลังนี้ให้เธอ เธอโตมาที่นี่ ดังนั้นเธอน่าจะคิดถึงมัน ฉันพาเธอมาที่นี่เพื่อทานอาหารเย็น ต้องตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ? ลงมาสิ"

ทิฟฟานี่ไม่กล้าแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำว่าอีธานอาจจะเปลี่ยนไปเป็นอีกคนเมื่อเข้าไปในบ้าน ทิฟฟานี่กล่าวว่า “เราไปทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารก็ได้ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่คนเดียวกับนาย!”