เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 478

แจ็คสันส่งวิดีโอไปที่โทรศัพท์ของเขา “คุณอยากกลับบ้านหรือจะอยู่ที่นี่?” เขาถามพลางจ้องมองเธอด้วยรู้สึกที่ค่อนข้างพอใจ

เธอกระโดด “แน่นอนว่าฉันจะกลับบ้าน!” ช่างเป็นเรื่องตลก! แบบนั้นวีดีโอที่บันทึกของเธอจะไม่สูญเปล่าเหรอ? ทั้งหมดไม่ใช่เพียงเพราะเห็นแก่การหลบหนีจากเงื้อมมืออันชั่วร้ายของเขาหรอกหรือ? ก่อนหน้านี้ ตอนที่นอนด้วยกัน เขาไม่ได้แตะต้องเธอ เพราะตอนนั้นมันเป็นแค่การแสดงทั้งหมด ตอนนี้เธอกลายเป็นแฟนตัวจริงของเขาแล้ว เธอปฏิเสธที่จะเชื่อว่าเขาจะควบคุมตัวเองได้!

แจ็คสันไม่ยืนกรานเช่นกัน “ก็ได้ ผมจะไปส่งคุณกลับบ้าน อีกอย่าง ผมกับมาร์คจะกลับเมืองหลวงพรุ่งนี้ ผมจะมาพบคุณเมื่อผมมีเวลา หากคุณ… กล้าที่จะเล่นตลกกับผมอีก ผมจะส่งวิดีโอนี้ไปให้แอเรียนและเพื่อนในร้านเล็ก ๆ ของคุณ แล้วให้พวกเขาจัดการให้ผม”

ทิฟฟานี่กัดฟันและสาปแช่งบรรพบุรุษของเขาในใจ เธอเพิ่งเดินออกจากห้องไปเมื่อทั้งคู่พบกับมาร์ค ซึ่งมาหาแจ็คสัน… พวกเขาน่าจะพักอยู่ที่โรงแรมเดียวกัน ทิฟฟานี่ซ่อนใบหน้าของเธอจากสายตาเขาและวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม แจ็คสันยิ้มอย่างหน้าด้าน “มาร์ค ฉันจะไปพบนายเมื่อฉันกลับมา!”

มาร์คมองดูทั้งคู่เข้าไปในลิฟต์ทีละคน มุมปากของเขาเอียงเป็นรอยยิ้มที่รู้ดี ทันใดนั้นดูเหมือนจะมีบางอย่างมากระทบเขา และรอยยิ้มของเขาก็จางหายไปในทันที สายตาของเขาเย็นชาและห่างเหิน

เมื่อพวกเขามาถึงชั้นล่างของคอนโดมิเนียมของทิฟฟานี่ แจ็คสันก็เอ่ยปากขออย่างไร้ยางอาย “จูบลาไม่ได้เหรอ? พรุ่งนี้ผมจะไปแล้ว… คุณจะไม่ได้พบผมอีกนานเลยนะ”

ทิฟฟานี่ตัวสั่น “เราเพิ่งทำให้มันเป็นทางการเมื่อยี่สิบนาทีที่แล้วไม่ใช่เหรอ? ความรักและความเหนียวแน่นทั้งหมดนี้คืออะไร?”

ปฏิกิริยาของเธอทำให้เขารำคาญ เขาจิกเธอที่ริมฝีปากอย่างรวดเร็ว “ก็ได้ ขึ้นไปชั้นบนสิ ผมจะดูคุณจากไป”

ทิฟฟานี่หยุดกะทันหันก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในลิฟต์ เธอหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว วิ่งกลับไปหาเขา และกอดเขาไว้แน่น “ฉันจะหาเวลาว่างมาอยู่กับคุณในครั้งต่อไปที่คุณมาที่นี่”

แจ็คสันลูบหัวเธอและยืดผ้าพันคอให้เธออย่างเป็นธรรมชาติ “ตกลง ไปสิ"

ฝีเท้าของทิฟฟานี่รู้สึกเบามาก เหมือนกับเธอกำลังเดินกลับบ้านบนอากาศ จังหวะเหมือนเพลงรักในฤดูหนาวซึ่งรบกวนแอเรียนจากการนอนของเธอ “เธอกำลังประสบกับความตื่นตระหนกอะไรเหรอ?” แอเรียนถามอย่างพร่ามัว

ทิฟฟานี่หัวเราะคิกคักขณะมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มและกอดแอเรียน “ฉันกำลังเดทอยู่!”

ร่างกายที่เย็นเยียบของทิฟฟานี่ทำให้แอเรียนตื่นจากอาการง่วงนอน “เธอกำลังเล่นอะไรอยู่? กับใคร? แจ็คสันเหรอ?”

ทิฟฟานี่พยักหน้าอย่างเขินอาย “เขาบังคับฉัน...”

เมื่อมองแวบแรก พ่อของเรจิน่าดูเหมือนเป็นคนซื่อสัตย์และจริงใจ เขาขอโทษทันทีและสัญญาว่าจะชดใช้ราคาเดิมของประตูให้ ในทางกลับกัน แม่ของเรจิน่าแตกต่างอย่างสิ้นเชิง เธอเป็นคนที่ที่ปากร้าย “เธอหมายความว่ายังไง? ประตูเน่า ๆ นั่นราคา 1,500 ดอลลาร์เลยเหรอ? เธอต้องโกหกแน่ ๆ มันแค่เลอะสีแดงนิดหน่อย เธอแค่เช็ดมันออกไม่ได้เหรอไง? เธอกำลังพยายามที่จะหลอกลวงคนซื่อสัตย์อย่างเรารึเปล่า? ฉันจะจ่ายเฉพาะค่าทำความสะอาดให้ ฉันจะไม่จ่ายมากขนาดนั้นแน่นอน!”

แอเรียนไม่ได้ใจแคบเท่าแม่ของเรจิน่า มันเป็นกรณีของ 'แม่เป็นยังไง ลูกสาวก็เป็นอย่างนั้น กรณีนี้ เรจิน่าคงโดนแม่ตามใจจนเสียนิสัยแน่ ๆ

ต้องขอบคุณแรงกดดันจากตำรวจ ครอบครัวของเรจิน่าจึงต้องจ่ายเงินเต็มจำนวนตามเดิม ขณะที่พวกเขากำลังเดินออกไป แม่ของเรจิน่ายังคงบ่นอยู่ว่า “นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน? เธอควรจัดการวิสัยทัศน์ของเธอให้ชัดเจนขึ้นนะเรจิน่า ตั้งแต่นี้ไปอยู่ให้ห่างจากคนแบบนี้!”

แอเรียนแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นและเร่งฝีเท้าของเธอ เนื่องจากเรื่องดังกล่าวได้ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว จึงไม่มีประโยชน์ที่จะมีสติสัมปชัญญะ

ที่บ้านของนายาไม่มีคนอยู่ในบ่ายวันนั้น เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพาลูกสาวไปที่ร้านกาแฟด้วย เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เพิ่งจะอายุสามขวบและน่ารักมาก เธอมีผิวขาวสวยและสวมชุดสีชมพู ดวงตาขนาดใหญ่ของเธอดูเหมือนจะเปล่งประกายราวกับดวงดาว

ทุกคนที่ร้านกาแฟต่างก็หลงใหลในสาวน้อย นายาเป็นผู้หญิงที่อารมณ์ดี ลูกของเธอจึงถูกเลี้ยงมาแบบเดียวกัน เธอเชื่อฟังมาก แอเรียนให้ของหวานเธอชิ้นหนึ่ง และเธอยอมรับมันหลังจากที่ได้รับอนุญาตจากแม่ของเธอเท่านั้น จากนั้นเธอก็ขอบคุณแอเรียนอย่างอ่อนหวาน