เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 515

จู่ ๆ โทรศัพท์ของแอเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟก็ดังขึ้น

เธอรีบวิ่งไปรับสายและพบว่าทิฟฟานี่โทรมา “ฮัลโหล แอริ! ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง? ชินกับการไม่มีฉันอยู่ด้วยแล้วหรือยัง?”

แอเรียนแสร้งทำเป็นเกียจคร้าน “ไม่ ฉันไม่ชินเลย และฉันยังกลัวจนน้ำตาแทบไหลเพราะต้องอยู่คนเดียว! เธอรู้หรือไม่ว่าฉันไม่เคยเดิน ถ้าฉันสามารถวิ่งไปที่ร้านกาแฟหรือกลับบ้านทุกคืนแทนได้? แต่เมื่อฉันคิดดูแล้ว ไม่มีอะไรที่ฉันต้องกังวลเป็นพิเศษ ฉันแค่เป็นแมวที่ขี้กลัว แล้วช่วงนี้เธอเป็นยังไงบ้าง? ให้ฉันเดานะ ทุกอย่างกับแจ็คสันราบรื่นดี ถูกไหม?”

นี่เป็นหนึ่งในวันที่ทิฟฟานี่ไม่สามารถค้างคืนกับแจ็คสันได้ ครั้งนี้เป็นเพราะมีคนมาเยี่ยมเธอ “โอ้ ก็ดี มั้ง? เอาล่ะ ฉันจะไม่โกหกเธอ ฉันรู้สึก ไม่ปลอดภัยนิดหน่อย พอใจไหม? ฉันอ่านบทความมากมายเกี่ยวกับความสัมพันธ์ ความรัก และสิ่งต่าง ๆ บนอินเทอร์เน็ต และฉันได้ข้อสรุปว่าผู้ชายอย่างเขาควรจะถูกปฏิเสธความปรารถนาของเขาบ้างเป็นครั้งคราว คือ ฉันไม่สามารถตอบตกลงตลอดเวลาได้ ไม่อย่างนั้นเขาจะเบื่อฉันเร็วมาก” ทิฟฟานี่พล่าม “ดังนั้น หลังจากกลับมาที่เมืองหลวง ฉันจึงหาข้ออ้างที่จะไม่เจอเขาเป็นเวลาสองวัน และแล้ว นั่นก็ทำให้เขารู้สึกแย่มากจริง ๆ! และต่อจากนี้ไป ถ้าไม่มีอะไรมาขวาง ฉันจะใช้เวลาทั้งคืนที่บ้านของเขาทุกวัน ถามจริงแอริ เธอคิดว่าเขาจะเบื่อฉันในไม่ช้านี้ไหม? พระเจ้า ฉันไม่สามารถคาดเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

สำหรับถ้อยคำที่สละสลวย “การใช้เวลาทั้งคืน” ค่อนข้างจะเปลือยเปล่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อแอเรียนเคยผ่านมันมาก่อน

“เดี๋ยวก่อน ขออีกที 'ทุกคืนถ้าไม่มีอะไรมาขวาง?' เขาเหมือนคนที่ไม่รู้จักพอนิด ๆ ใช่ไหม? แต่แล้ว ฉันไม่คิดว่าฉันเป็นคนที่เหมาะสมที่จะพูดเรื่องนี้?” แอเรียนรำพึง “ฉันหมายถึง ในอดีต เขาไม่ได้เหมือนคนที่จะผูกมัดกับความสัมพันธ์ แต่กับเธอ มันอาจแตกต่างออกไป? เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ทิฟฟ์ ถ้าเขาทำร้ายเธอ เธอพนันได้เลยว่าฉันจะรีดเลือดเขา ฟังนะ สิ่งที่ฉันพยายามจะพูดก็คือ เธอไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้มากเกินไป เพราะความขี้สงสัยจะไม่ดีต่อความสัมพันธ์ที่ดี นอกจากนี้ เธอจะรู้เมื่อเขาเริ่มทำตัวคาว ๆ สาวน้อย เชื่อมั่นในสัญชาตญาณความเป็นผู้หญิงของเธอหน่อย! ต่อให้เธอจะขาดตกบกพร่องต่อเซลล์สมองเท่าไหร่ แต่เธอก็ยังเป็นผู้หญิงที่มีสัมผัสที่หก!”

ทิฟฟานี่พึมพำ “เธอกล้าเรียกฉันว่าโง่เลยเหรอ? อย่างไรก็ตาม รู้ไหมว่าตอนนี้เราเป็นอย่างไร? เราต่างก็ยุ่งกับเรื่องของเราในตอนกลางวัน และเมื่อถึงตอนเย็น เขาก็มารับฉันไปค้างคืนโดยไม่พลาดเลย แล้วรุ่งเช้าเขาก็มาส่งฉันกลับบ้าน นี่ดูเหมือนเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอไหม? ฉันรู้สึกเหมือนเราไม่ได้เป็นแฟนกันและเหมือนฉันถูกจ้างให้ไปอยู่เป็นของผู้ชายคนหนึ่งมากกว่า โอ้ย! พอคือพอ ฉันจะหยุดเรื่องนี้ให้ได้! ฉันอยากจะพัฒนาความสัมพันธ์อย่างช้า ๆ และมั่นคง ฉันจะไม่ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้อีกต่อไป!”

เนื่องจากแอเรียนเองไม่มีประสบการณ์ในความสัมพันธ์ที่แท้จริง เธอจึงไม่สามารถให้ข้อมูลเชิงลึกอันมีค่าใด ๆ ได้เช่นกัน “อืม โอเคหรือเปล่า? พูดตามตรงคือ ฉันไม่รู้จะพูดอะไร ดังนั้นฉันคิดว่าเธอควรทำทุกอย่างที่เธอคิดว่าดีที่สุด? ยังไงก็ตาม ฉันหิวแล้ว ฉันจะไปทำบะหมี่ให้ตัวเองสักชาม เธอก็ควรจะรีบไปนอนซะนะ”

ทันใดนั้น ทิฟฟานี่ก็สะดุ้งและพูดเข้ามาก่อนที่จะวางสาย “เดี๋ยวก่อน! เอ่อ ฉันกำลังสงสัย มาร์คไปหาเธอหรือยัง?”

แอเรียนรู้สึกได้ว่ากล้ามเนื้อในสมองของเธอตึงขึ้นทันที “ทิฟฟานี่ เลน! เธอและแจ็คสันต่างก็รู้ว่าเขาจะมาหาฉันใช่ไหม? พระเจ้า เธออยู่ในเรือลำเดียวกับเขาก่อนที่เธอจะเป็นคุณนายเวสต์อย่างเป็นทางการด้วยซ้ำ! ทำไมเธอไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้?”

ทิฟฟานี่อยากจะเตะตัวเองที่หลุดปากพูดออกไป “ฉันรู้ว่าเธอจะต้องรู้แน่ ๆ ถ้าฉันถาม แต่ฉันแค่หุบปากไม่ได้!” เธอกล่าวต่อ “เอาล่ะ ฉันกับแจ็คสันรู้ โอเคไหม? เรารู้ว่ามาร์คจะไปเยี่ยมเธอเร็ว ๆ หลังจากที่ฉันกลับมาที่นี่ แต่แจ็คสันยืนยันว่าฉันต้องไม่ให้เธอรู้! ในแง่หนึ่งฉันเดาว่ามันคงเป็นผลดีต่อตัวเธอเองล่ะมั้ง? แม้ว่าฉันจะบอกเธอว่ามาร์คกำลังจะไปหาเธอ แล้วยังไงต่อ? ละทิ้งร้านกาแฟและวิ่งหนีเหรอ? ไม่มีทางที่เธอจะซ่อนตัวจากเขาได้หรอกที่รัก ถ้าเขาต้องการเจอเธอ เขาจะพลิกหินทุกก้อนเพื่อดูว่าเธอซ่อนอยู่ใต้นั้นหรือเปล่า”

“อือ ช่างมันเถอะ” แอเรียนตอบด้วยความโกรธแบบจอมปลอม “ฉันเหนื่อยเกินกว่าจะเถียงกับเธอแล้ว ฉันไปล่ะ บาย!"