เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 517

เมื่อแอเรียนทำของหวานเสร็จแล้วเธอก็หยิบชุดสูทของมาร์คออกมาด้วย เธอต้องการคืนมันให้เขาในวันนี้และเอลลี่ก็เป็นผู้ส่งของที่เหมาะสมทีเดียว

“คุณช่วยฉันเอาสิ่งนี้ไปคืนได้ไหม?” เธอถาม

ชุดชั้นในของเขาถูกซุกไว้ลึกข้างในชุดสูทก่อนที่เธอจะเก็บมันใส่กระเป๋า แอเรียนคิดว่ามันปลอดภัยพอที่จะไม่เปิดเผยตัวเองอย่างกระทันหัน ดังนั้นเธอจึงไม่ได้เตือนเอลลี่ (เธออายเกินกว่าจะทำอย่างนั้นด้วย)

เอลลี่ดูค่อนข้างตกใจกับชุดสูทนั้น “นี่ มันเป็นของคุณเทรมอนต์เหรอคะ?”

แอเรียนพยักหน้า “อะ-อืม มันเป็นของเขา"

เอลลี่ไม่พูดอะไรอีกและนำทั้งของที่ซื้อกลับบ้านของมาร์คและชุดสูทกลับไปที่ออฟฟิศ เมื่อวางสิ่งของไว้บนโต๊ะของเขา เอลลี่ก็อธิบายว่า “คุณเทรมอนต์ ภรรยาของคุณ ขอให้ฉันคืนเสื้อผ้าให้คุณ”

ดวงตาของมาร์คดูเหมือนจะมืดลงเล็กน้อย “เอามันไปเก็บที่อื่น”

เอลลี่ที่มองเห็นความมืดครึ้มที่เงียบสงัด เธอจึงรีบไปทำงาน โชคร้ายที่การเคลื่อนไหวที่ไร้ความปราณีของเธอทำให้ชุดชั้นในที่สะอาดของมาร์คลอดออกมาจากรูที่ซ่อนอยู่และดึงดูดสายตาของเธอจนทำให้ใบหน้าของเธอแดงก่ำ

โชคดีที่มาร์คไม่เห็นอุบัติเหตุเล็กน้อยนี้ “เรียกดิค สมอลลีย์เข้ามาหน่อย”

เอลลี่ทำอะไรไม่ถูก “เอ่อ เขาคือใครเหรอคะ?”

มาร์คชี้ออกไปข้างนอกแล้วตอบว่า “คนที่พร้อมจะตอบคุณเมื่อคุณเรียกเขา”

เอลลี่เริ่มสงสัยว่าเธอสูญเสียไอคิวไปบ้างหรือเปล่า เธอค่อนข้างใส่ใจกับทุกคำสั่งและการเรียกใช้ของเจ้านายของเธอก่อนที่จะทำตามความปรารถนาทั้งหมดของเขาให้สมบูรณ์แบบเสมอ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอรู้สึกราวกับว่ามีน็อตในหัวของเธอหลุดออกไป เอลลี่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะต้องมาสับสนกับคำสั่งที่ไม่ต้องใช้สมองคิดแบบนี้!

โชคดีที่เธอสามารถสงบสติอารมณ์ได้ตามปกติก่อนที่เธอจะไปถึงพื้นที่ทำงานทั่วไปและตะโกนออกไปว่า “คุณสมอลลีย์! คุณเทรมอนต์ต้องการพบคุณในห้องทำงานค่ะ!”

ประตูห้องเล็ก ๆ ที่อยู่ใกล้ห้องน้ำสาธารณะมากที่สุดถูกเปิดออกและเผยให้เห็นดิคซึ่งเริ่มเดินมาที่จุดหมายของเขา “ผมมาแล้ว โอ้ แม่เจ้า! คุณคือเลขาของคุณเทรมอนต์ใช่ไหม? ผมได้ยินมานานแล้วว่าคุณเป็นคนที่น่าพิศวง แต่ โอ้ บางสิ่งก็ต้องเห็นกับตาถึงจะเชื่อได้!”

เอลลี่คุ้นเคยกับคำชมเหล่านี้มาก เธอจึงตอบโต้ด้วยการดูหมิ่น "เข้าไปเถอะค่ะ"

เธอมองดูดิควิ่งไปและเริ่มเดินไปที่ห้องกับข้าวแทนที่จะกลับไปที่โต๊ะของเธอ เธอเทน้ำเพื่อดื่มหนึ่งแก้วและปล่อยให้มันไปรวมกับฟันเฟืองที่หมุนอยู่ในหัวของเธอ

ทุกคนในสำนักงานเคารพเธอและแสดงความยินดีกับเธอเพราะเธอเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของมาร์ค โดยบางคนถึงกับเชื่อว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์แอบแฝงบางอย่าง สิ่งเหล่านี้ไม่เคยกระตุ้นความคิดของเอลลี่ไปในทิศทางนั้นมาก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมาร์คไม่เคยล้ำเส้นและเขาคุยแต่เรื่องงานกับเธอเท่านั้น

สายตาของมาร์คเลื่อนไปมองเอลลี่ ผู้หญิงนี่เหมือนกันหมดเลยไม่ใช่เหรอ?

เขาถูกชักชวนจนมั่นใจครึ่งหนึ่งแล้วว่าจะลองดู “แต่เราจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร?”

เอลลี่เสนอตัวเป็นอาสาสมัครอย่างรวดเร็ว “คุณไม่จำเป็นต้องหาใคร ฉันจะเป็นนักแสดงร่วมของคุณในอุบายนี้เอง”

ช่วงเย็นเริ่มมีพนักงานทยอยออกจากอาคารและ Rolls-Royce สีดำที่จอดอยู่ตรงทางเข้ายังคงดึงดูดความสนใจ

แน่นอนว่าแอเรียนยอมจำนนต่อมันอย่างยิ่ง แม้ว่าจริง ๆ แล้วจุดสนใจของเธอคือมาร์ค เมื่อถึงจุดนี้ หากมาร์คมาปรากฏตัวต่อหน้าต่อตาเธอ แอเรียนจะไม่พลาดเขาแน่นอน

เมื่อเธอเห็นมาร์คและเอลลี่เดินเคียงข้างกันพร้อมกับรอยยิ้มและความสุขบนใบหน้าที่เปล่งประกายก่อนที่พวกเขาจะหายเข้าไปในรถ เธอก็รู้สึกได้ว่าแสงแดดที่จ้านั้นแสบตาเพียงใด ทั้ง ๆ ที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดินแต่เธอกลับรู้สึกหน้ามืด

นายาก็สังเกตเห็นเอลลี่ด้วย “โอ้ นั่นเลขาของสามีเธอเหรอ? หือ เลขาได้รับอนุญาตให้ใกล้ชิดกับหัวหน้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”

คำพูดของเธอส่งคลื่นกระแทกเข้าสู่สภาวะจิตใจที่เฉียบแหลมก่อนหน้านี้ของแอเรียนในทันที ทันใดนั้น เธอก็พบว่าตัวเองกำลังเดือดดาล “มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”