เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 525

แจ็คสันยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เขาจ้องมองไปที่ทิฟฟานี่และใส่แว่นกันแดดของเขาโดยไม่ตอบสนองต่อเธอ

น่าเสียดายที่ทิฟฟานี่ไม่รู้ตัวต่อพฤติกรรมแปลก ๆ ของเขาโดยสิ้นเชิง เธอเดินไปจับแขนเขา “ฉันโอนเงินให้คุณแล้วนะ คุณได้รับมันหรือยัง? คุณวางแผนที่จะอยู่กี่วัน? ฉันไม่สามารถอยู่กับคุณได้ถ้าคุณวางแผนที่จะอยู่เป็นเวลานาน ฉันอยู่ได้เพียงสองวันก่อนที่ฉันจะต้องกลับไปหาทำงานต่อ”

แจ็คสันเม้มปากและพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องรอผม” หลังจากที่พูดจบเขาก็เดินไปที่บูธขายตั๋ว

ในเวลานี้ ในที่สุด ทิฟฟานี่ก็ตระหนักว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เธอวิ่งเข้าไปหาเขา "คุณเป็นอะไร? คุณดูไม่มีความสุขเลย”

เขาหยุดครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “สำคัญด้วยเหรอว่าผมจะมีความสุขหรือไม่? ตราบใดที่คุณมีความสุขมันก็ไม่สำคัญหรอก”

ระฆังเตือนภัยดังขึ้นในหัวของทิฟฟานี่ทันที "เดี๋ยวก่อน! คุณหมายความว่าอะไร? ทำไมมันฟังดูเหมือนฉันทำให้คุณโกรธ? คุณเป็นผู้ชายนะ ทำไมต้องงอแงเหมือนผู้หญิงด้วย? แค่บอกฉันว่ามีอะไรผิดปกติ เราจะได้แก้ไขมัน”

แจ็คสันไม่มีอารมณ์ที่จะพูดถึงเรื่องผิดปกติในสนามบินที่มีผู้คนพลุกพล่าน ยิ่งกว่านั้นเขาไม่ใช่คนที่ชอบทะเลาะวิวาท เขาไม่ต้องการทะเลาะกับทิฟฟานี่และต้องการสงบสติอารมณ์ของตัวเองก่อนที่จะพูดกับเธอ มันจะเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะควบคุมอารมณ์ของตนเองเมื่อโกรธ ข้อสุดท้ายไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เขาต้องการ ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่า "ไม่มีอะไร"

ทิฟฟานี่ไม่ได้ตื๊อเรื่องนี้ต่อ อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อยเพราะเธอไม่แน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อคืนนี้พวกเขายังคุยโทรศัพท์กันดี ๆ อยู่เลย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ทั้งคู่นั่งติดกันบนเครื่องบินแต่แทบไม่ได้พูดคุยกันเลย แจ็คสันหลับตาลงและงีบหลับไป เขาไม่ได้แม้แต่จะมองทิฟฟานี่ด้วยซ้ำ

ทิฟฟานี่ดึงที่มุมชุดของเธออย่างไม่สบายใจ เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่และไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เธอรู้สึกราวกับว่ามีมดกำลังคลานและแทะหัวใจของเธอ มันทรมานและอึดอัด

...

สองชั่วโมงต่อมา ในที่สุดเครื่องบินก็ลงจอด แจ็คสันลงจากเครื่องบินและทิฟฟานี่ก็เดินตามหลังเขา

จากมุมมองของทิฟฟานี่ แจ็คสันเป็นคนที่ริเริ่มเรื่องต่าง ๆ กับเธอ เขามักจะร้อนแรงกับเธอและอาจจะติดกับเธอทุกวินาทีของวันถ้าทำได้ ตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็เย็นชาและห่างเหิน ด้วยเหตุผลนี้ ความคิดแรกที่เข้ามาในหัวของเธอก็คือเขาหมดความสนใจในตัวเธอแล้ว เขาคงรู้ว่าเขาเร่งรีบเกินไปในการไล่ตามเธอ มีความเป็นไปได้ที่เขาจะเบื่อเธอเหมือนแฟนเก่าของเขา คำสัญญาและคำพูดหวาน ๆ เหล่านั้นคงไม่มีความหมายอะไรมากไปกว่าวิธีการที่เขาเคยเอาไว้หลอกผู้หญิง

ท้ายที่สุดแล้ว ต้องขอบคุณอดีตอันเลวร้ายของเธอ การแต่งงานจึงถูกมองว่าเป็นหนทางสู่การเข้าสังคมของเธอเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้โกรธเขาเลยและจะบอกกับทุกคนว่าเธอขอเลิกเองและนั่นเป็นการตัดสินใจร่วมกัน ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอที่จะพูดมันออกมา แต่ถึงกระนั้น เขาก็ไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจนกับเธอ ณ จุดนี้เธอจึงไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

เมื่อพวกเขาไปถึงโรงแรม แจ็คสันช่วยเธอถือกระเป๋าของเธอหลังจากที่พวกเขาลงจากรถและเดินนำหน้าเธอไป เธอวิ่งตามเขา และเมื่อพวกเขามาถึงแผนกต้อนรับ เธอก็คลำหาเพียงเล็กน้อยก่อนที่เธอจะดึงบัตรประจำตัวออกมาโดยอัตโนมัติ

หลังจากที่ลงทะเบียนเสร็จพวกเขาก็เดินเข้าไปในลิฟต์ ทว่ามีคนอยู่รอบตัวพวกเขา ดังนั้นทิฟฟานี่จึงหุบปากไว้ เมื่อพวกเขามาถึงที่ห้อง ในที่สุดเธอก็สูญเสียการควบคุมและโพล่งออกมาว่า “เราคุยกันก่อนได้ไหม? คุณไม่จำเป็นต้องวิตกกังวล แค่พูดในสิ่งที่อยู่ในใจของคุณออกมาเท่านั้นเอง”

แจ็คสันปรับเครื่องปรับอากาศอย่างเงียบ ๆ เพื่อปกปิดความหงุดหงิดของเขา จากนั้นเขาก็นั่งลงบนโซฟาแล้วตอบว่า “เรามองข้ามเวลาที่เรารู้จักกันก่อนนะ แล้วเริ่มนับจากวันที่เราเริ่มออกเดทกัน ซึ่งก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วไม่ใช่เหรอ? ผมไม่สำคัญสำหรับคุณเลยหรือไง? การรักผมมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ทิฟฟานี่ไม่เข้าใจเขาและรู้สึกเศร้าใจมากขึ้นไปอีก “คุณหมายความว่ายังไง? ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้?”