เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 538

ทิฟฟานี่จะปล่อยเธอไปได้ยังไง? เธอผลักแอเรียนไปที่อ้อมแขนแจ็คสัน “คุณจับเธอไว้ เธอจะได้ไม่ถูกคลื่นซัดไป จับไว้แน่น ๆ คลื่นกำลังมา เดี๋ยวเธอก็จะสนุกเองเมื่อเธอคุ้นเคยกับมัน มันสนุกนะ! ฉันได้ยินมาจากแจ็คสันว่ามาร์คว่ายน้ำเก่งมาก ทำไมเธอถึงไม่เก่งล่ะ? เธอไม่ต่างจากคนที่ว่ายน้ำไม่เป็นเลย”

แอเรียนและแจ็คสัน ทั้งคู่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ทำไมทิฟฟานี่ถึงใจกว้างขนาดนี้? แจ็ควันใส่ชุดว่ายน้ำขาสั้น และแอเรียนใส่ชุดบิกินี่โชว์เนื้อหนัง มันดูไม่เหมาะสมสำหรับพวกเขาที่มาโอบกันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? แจ็คสันไม่กล้าพูดและกลัวเกินที่เอื้อมไปจับและโอบเธอ มีแค่แอเรียนที่จับไปที่ไหล่เขาอย่างเก้กัง “ทิฟฟ์! นี่เธอกำลังทำอะไร? ทำไมถึงไม่ให้ฉันจับเธอไว้?”

ทิฟฟานี่เห็นความลำบากใจของพวกเขาและหัวเราะคิกคัก “ฉันคิดว่าไม่เป็นไร ฉันว่ายน้ำเป็น แต่เธอว่ายไม่เป็น มันไม่ใช่ว่าเธอจะสูญเสียอะไรไปเพียงแค่โอบจับอีกคนไว้ ไม่ต้องห่วงน่า ฉันเชื่อใจเธอ!”

แจ็คสันถึงกับน้ำตาตกใน ทิฟฟานี่คงไว้เนื้อเชื่อใจแอเรียนมาก แต่เขาไม่เชื่อใจตัวเองเลย อารมณ์ทางเพศคงอยู่เหนือความควบคุมของเขา!

ในความสิ้นหวังของเขา แจ็คสันมองไปทั่วทุกมุมและในที่สุดเขาก็เห็นมาร์คที่ชายฝั่ง กำลังจิบเครื่องดื่มอย่างสบายใจ เขาจ้องเขม็งไปที่มาร์คอย่างบ้าคลั่ง ส่งสัญญาณเป็นนัย ๆ ให้มาร์คมาหา ในที่สุด มาร์คก็สังเกตเห็นแววตาของเขา แจ็คสันยกแขนขึ้นมาและทำท่าทางกวนโมโห แสดงให้เห็นว่าเขากำลังจะโอบแอเรียน มาร์ควางเครื่องดื่มลงทันทีและลงเดินไปในน้ำ

ไม่นานคลื่นก็ซัดมาอีกครั้ง ท่ามกลางความโกลาหลเมื่อคลื่นซัดไปที่ทุกคน มือของแอเรียนก็หลุดจากไหล่แจ็คสัน เธอตีขาในน้ำรอบ ๆ อย่างตะหนกตกใจ ทันใดนั้นเอง มีบางคนจับเธอจากด้านหลังและทำให้เธอมั่นคง ในขณะที่เธอพยายามดึงสติ เธอพยายามที่จะลืมตาและเธอก็รับรู้ว่าตัวเองโดนคลื่นซัดออกมาไกลสองเมตรจากทิฟฟานี่และแจ็คสัน ถ้าอย่างนั้น...ใครคือคนที่โอบจับเธอไว้ล่ะ?

เธอหันหลังกลับและมองตรงไปที่สายตาเย็นชาของมาร์ค เธอขยับออกห่างเขาตามสัญชาตญาณ แล้วจมลงไปในน้ำ เธอโอบรอบคอเขาด้วยแขนของเธอทันที “พาฉันขึ้นฝั่งที!”

“ไม่” มาร์คปฏิเสธอย่างน่าประหลาดใจ

เธอรู้สึกรำคาญ “นี่คุณ...”

ไม่เพียงแค่มาร์คปฏิเสธพาเธอขึ้นฝั่ง แต่เขายังพาเธอไกลออกไปสู่ส่วนที่ลึกของสระ “ไปสิ ถ้าเธอกล้า”

เขาเล่นสกปรก! เขารู้ว่ายังไงเธอก็ต้องโอบจับเขาไว้อยู่แล้ว เธอน่าจะนำห่วงยางว่ายน้ำมาด้วยตั้งแต่ทีแรก!

“ฉันจะเรียกยามชายฝั่ง ถ้าคุณไม่พาฉันกลับขึ้นฝั่ง!” เธอมองไปที่เขาอย่างเกรี้ยวกราด

“เอาสิ” เขาก้มหัวลงและมองไปที่เธอ มุมปากของเขายกยิ้มหัวเราะ ขณะที่เธอพร้อมที่จะโต้กลับ เขาก็ปิดปากเธอด้วยริมฝีปากของเขา

ตอนนี้ แอเรียนไม่ได้กำลังสำลักน้ำ ในขณะที่คลื่นได้ซัดผ่านไป เขาหยุดจูบ ถึงอย่างนั้น เธอก็สัมผัสได้ถึงมัน ลมหายใจของเขาเร็วขึ้น

โดยธรรมชาติ ภายใต้สถานการณ์เหล่านี้ ร่างของพวกเขายิ่งใกล้ชิดกันในขณะที่พวกเขาโอบกอดคอซึ่งกันและกัน เธอรู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก ดังนั้นจึงยอมแพ้ “ฉัน… ฉันกระหายน้ำ… ฉันต้องการดื่มน้ำ...”

หนึ่งในนั้นถามเธออย่า’ใจกล้าว่า “พวกเราอยากรู้จักแฟนของคุณ”

นี่เป็นครั้งแรก แอเรียนไม่เคยเห็นใครมีความใจกล้ามาก่อน เขาบอกไปชัดเจนแล้วว่าเขาไม่โสด แต่พวกหล่อนยังคงไร้ยางอายเหมือนเคย เธอรู้สึกหงุดหงิดรำคาญแปลก ๆ

“มีเรื่องเล็กน้อยที่ต้องแก้ไขหน่อย เขาไม่ใช่แฟนของฉันแต่เขาเป็นสามีฉัน สามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย คุณควรยอมแพ้ได้แล้ว”

ความมั่นใจและไม่รีบร้อนในการตอบกลับของเธอ ทำให้ทั้งสามสาวรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก พวกหล่อนบ่นไปเรื่องไม่ปะติดปะต่อและเดินจากไป

มาร์คได้ยินทุกคำที่เธอพูดพรางยิ้มออกมา

แอเรียนยังรู้สึกไม่คุ้นชินกับชุดว่ายน้ำชุดใหม่ของเธอ เธออยากกลับไปที่รถและดูว่าทิฟฟานี่ได้เอาชุดกันยูวีมาหรือไม่ อย่างน้อยเธอจะได้มีอะไรมาปิดสักเล็กน้อย เธอเดินไปหามาร์คและยื่นมือไป “ขอกุญแจรถหน่อย”

เขาลุกขึ้นและมองเธอผ่านแว่นกันแดด “อยู่ในตู้ที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันจะไปกับเธอเอง”