เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 539

แอเรียนพยักหน้าและเดินนำทางไป

หลังจากไปเอากุญแจมาทั้งคู่ก็เดินกลับไปที่รถ แอเรียนคุกเข่าที่เบาะหลัง จดจ่อกับการหาของ โดยไม่รู้ตัวว่ามาร์คเข้ามาในรถเหมือนกันและล็อคมัน เธอคิดว่าเขาแค่เข้ามาตากแอร์รถยนต์

ท้ายที่สุด เธอก็หาชุดกันยูวีไม่เจอ เธอรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย “ช่างมันเถอะ ฉันหามันไม่เจอ ไปหาทิฟฟี่กับแจ็คสันกัน”

มาร์คมองไปที่ส่วนโค้งเว้าที่สมบูรณ์แบบบนร่างกายเธออย่างตั้งใจ ความคิดที่ว่าผู้คนมองไปที่เธอใส่บิกินี่ทำให้เขารู้สึกหึงหวง ย้อนกลับไปที่สระน้ำ เธอเกาะเขาไว้แน่น ร่างกายของพวกเขาชิดกันอย่างแนบแน่น มันนานมาแล้วที่เขารู้สึกแบบนี้ และความเร้าของเขาก็ค่อย ๆ คืบคลานเข้าเหมือนต้นไม้ซึ่งเถาค่อย ๆ เลื้อยแผ่กิ่งก้านใบ… จนกระทั่งเติมความต้องการเขา

เขายื่นมืออกไปและดึงเธอมาสู่อ้อมแขนของเขาอย่างแรง และเธอก็ตกลงไปนั่งบนตักเขา ตกใจ เธอพยายามดิ้นรนออกมากอย่างลนลาน “คุณจะทำอะไร? เราตัวเปียกอยู่นะ คุณจะทำรถสกปรก!”

เขากุมไปที่หลังคอเธอและสงบปากที่พูดพล่ามของเธอ จากนั้นเขาย้ายเธอไปที่ที่นั่งของผู้โดยสาร เขาเคลื่อนไหวอย่างอย่างรวดร็วและเสร็จภายในอึดใจเดียว

จิตใจของแอเรียนว่างเปล่า เธอแข็งทื่อ “คุณจะบ้าหรือเปล่า?”

เขารู้ว่าเธอรู้สึกกลัวอะไร “ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ตรงนี้ ที่จอดรถนี้เต็มหมดแล้ว” เขากระซิบเสียงแหบพร่าในหูของเธอ จั๊กจี้เธอด้วยลมหายใจอันเร่าร้อนของเขา

แอเรียนไม่เคยคิดเลยว่ามาร์คจะใจกล้าขนาดนี้ทำเรื่องอะไรอย่างว่าในสถานที่แบบนี้ เขาบ้าไปแล้ว เธอมั่นใจ! ท่าทางตำแหน่งที่ใกล้ชิดระหว่างพวกเขา ทำให้เธอรู้สึกทั้งสับสนและโกรธ ในที่สุดเธอก็เริ่มหายใจไม่ออกไปพร้อม ๆ กับการเคลื่อนไหวของเขา จิตใจของเธอค่อยเลื่อนลอยหายไปในม่านหมอก เธอดันด้านหลังของที่นั่งด้วยมือเดียว และผลักเขาออกไปด้วยมืออีกข้าง “ออกไป… ไม่ใช่ที่นี่! ฉันขอร้องเถอะนะ...”

เธอรู้ว่าเขาจะคล้อยตามเหตุผลและความอ่อนโยน การโมโหกรีดร้องนั้นได้ผลน้อยกว่าคำขอร้องที่นุ่มนวลในเวลาแบบนี้

เขาขยับตัวขึ้นมาเล็กน้อยและมองไปที่ผิวของเธอ ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลา เขามองเข้าไปในดวงตาที่มีน้ำเอ่อของเธอ และไม่ทนต่อต้านที่จะจูบบนปลายจมูกของเธอ “คุณกำลังบอกว่าเราสามารถทำได้ตราบใดที่ไม่ใช่ที่นี่ใช่ไหม?”

เธอจ้องมองไปที่เขาอย่างโกรธเคือง แต่ก็ไม่เป็นผล การจ้องมองของเธอไม่ดูเหมือนคุกคามเลยในตอนนี้ กลับดูเหมือนว่าเธอเย้ายวนใจเป็นพิเศษ

การเคลื่อนไหวของเขายิ่งเด็ดเดี่ยวมากขึ้นไปอีกหลักจากไม่ได้รับการตอบกลับมา เธอกัดที่ไหล่ของเขาด้วยความตกใจ “ไอ้คนบ้า! ไม่ใช่ที่นี่!”

ย้อนกลับไปที่หาดเทียม ทิฟฟานี่และแจ็คสันกลับขึ้นมาบนฝั่ง ทั้งคู่นอนลงบนเตียงผ้าใบ กระซิบพูดอะไรหวาน ๆ ตามภาษาคนเป็นแฟนกัน ทิฟฟานี่ยิ้มและเข้าหาแอเรียนเมื่อเธอสังเกตเห็นแอเรียนส่ายหัวไปมาด้วยใบหน้าที่บูดบึง “เธอเป็นอะไร? แล้วมาร์คไปไหนหละ?”

“ฉันจะรู้เหรอ?” แอเรียนตอบกลับอย่างฉุนเฉียว

ทิฟฟานี่ถึงกับผงะ “นี่พวกเธอทะเลาะกันเหรอ? พวกเธอเพิ่งดี ๆ กันเองเมื่อไม่นานมานี้ พวกเธอนี่ทะเลาะกันได้ตลอดจริง ๆ เอาล่ะ มานี่ ฉันจะพาเธอไปที่ที่น่าตื่นเต้น”

คำจัดความคำว่า “น่าตื่นเต้น” ของทิฟฟานี่ คือ การนั่งแพพอง ๆ และสไลด์ลงตามทางจากที่สูง แค่มุมมองวิวของมันก็ทำให้แอเรียนรู้สึกกลัวแล้ว เธอไม่มีอารมณ์ที่อยากจะเล่นเลย “ฉันไม่เล่นนะ! เธอกับแจ็คสันไปเล่นกันเถอะ ฉันกลัวความสูง”

เมื่อเห็นว่าแอเรียนไม่เต็มใจ ทิฟฟานี่เลยไม่รบเร้าเธอและลากแจ็คสันไปเธอ “ถ้างั้นเธอก็พักผ่อนที่นี่แหละ เดี๋ยวฉันกลับมา”

ในที่สุดมาร์คก็กลับมาหลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ถุงพลาสติกที่อยู่ในมือเขาเห็นโลโก้แบรนด์ร้านขายยาเจ้าใหญ่เห็นได้ชัดเจนว่าเขาตั้งใจกลับเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อยาคุมกำเนิด เขามีความคิดมากพอที่ซื้อน้ำอุณหภูมิห้องมาให้เธอด้วย อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ก็ไม่สามารถทำให้อารมณ์บูดบึ้งของแอเรียนลดลงได้เลย