เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 540

แอเรียนกลับมาที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับยาของเธอและทานยา เธออาบน้ำในห้องน้ำสาธารณะแล้วเปลี่ยนกลับไปใส่ชุดปกติของเธอซึ่งไม่มีแพลนที่จะเล่นน้ำต่อ

หลังจากนั้น เธอมองหาร้านชานม เดินเตร็ดเตร่หาที่นั่งที่มีแอร์ อากาศข้างนอกร้อนมาก เธอรู้สึกถึงไอร้อนบนผิวเธอด้วยระหว่างที่เธอเพิ่งเดินออกมาเจอแสงแดด

หลังจากนั้นไม่นาน มาร์คก็เปิดประตูเข้ามาในร้านชานมเหมือนกันและนั่งลงตรงข้ามเธอ เมื่อแอเรียนเห็นเขา เธอหันหน้าหนี เห็นได้ชัดว่าเธอยังโกรธเขาอยู่

“มันเป็นความผิดฉันเอง ฉันไม่ควรทำไปตามอารมณ์เลย”

เขาไม่ทันสังเกตเห็นว่าแอเรียนตัวแข็งทื่อ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ผู้ชายคนนี้รู้จักผอมรับความผิดของเขาเอง? เปลวเพลิงแห่งความโกรธที่เคยแผดเผาในใจเธอ แต่เมื่อเขาขอโทษแบบนี้ เธอก็รู้สึกลังเลใจ แอเรียนนั่งตัวตรงและพูดออกมาอย่างแผ่วเบา “มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก ทุกอย่างที่คุณทำ คุณถูกหมด คุณคือมาร์ค เทรมอนต์ คุณจะทำอะไรก็ได้ แล้วใครจะมาหยุดคุณได้ล่ะ? ใครจะมาทำอะไรคุณได้ล่ะ?”

มาร์คสูดหายใจเข้าเล็กน้อย เขามองด้วยความอบอุ่นและจริงใจ “ฉันจะไม่ทำมันอีก”

แอเรียนยังคงเงียบ เธอไม่กล้ามองไปที่เขา ในหัวเธอเต็มไปด้วยความคิดฟุ้งซ่าน เธอไม่เคยคาดหวังว่าวันหนึ่งเขาจะเป็นคนที่ยอมให้ก่อน

ประมาณห้าโมงเย็น ทั้งสี่คนก็กลับเข้าในเมือง ทิฟฟานี่เสนอให้ทุกคนทานมื้อเย็นกันข้างนอก ดังนั้นแอเรียนเลยไม่ได้กลับบ้านแต่ถูกพาไปที่โรงแรมที่มาร์คและแจ็คสันพักอาศัยอยู่เพื่อความสดชื่น

แอเรียนตามทิฟฟานี่และแจ็คสันตลอด แต่ทั้งสองคนแสดงความรักออกมาสู่สาธารณะมากไปจนมันบาดตาบาดใจ มันไม่เหมาะเท่าไหร่หรับคนนอกอย่างเธอที่คอยอยู่ข้างพวกเขา ดังนั้นเธอเลยต้องเตรียมใจเพื่อไปห้องของมาร์คแทนในตอนนี้ อย่างน้อยห้องเขาก็เงียบสงบ

สิ่งแรกที่มาร์คทำหลังจากกลับมายังโรงแรม คืออาบน้ำ ถึงแม้ว่าเขาอาบน้ำไปแล้วที่ห้องน้ำสวนน้ำ โรคกลัวเชื้อโรคยังทำให้เขากลัวขึ้นมา

แอเรียนเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์บนโซฟาด้วยความเบื่อหน่าย เมื่อเสียงน้ำในห้องน้ำหยุดลง เธอก็พุ่งความสนใจไปที่มาร์ค เป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะลดความระวังลงเมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้อง เขาอาจจะเข้าสู่ “อารมณ์” เหมือนตอนที่อยู่บนรถกะทันหัน แค่ตอนนี้เท่านั้น ที่พวกเขาอยู่ที่โรงแรม ใครจะไปรู้ว่าเขาจะเข้าสู่อารมณ์อีกรอบก็ได้?

เสียงน้ำหยุดลงแล้ว แต่มาร์คยังไม่ออกมา ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงไดร์เป่าผมมาจากข้างใน เขากำลังเป่าผมให้แห้ง เมื่อก่อนเขาไม่ได้มีกิจวัตรแบบนี้ แอเรียนต้องคอยเตือนเขาให้เป่าผมให้แห้งเพื่อป้องกันไม่ให้เขาปวดหัว...

หวนนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา แอเรียนใช้เวลาหมดไปกับการคิดของเธอ เมื่อวันเวลาผ่านคน คนก็เปลี่ยนแปลง ตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่พร้อมทำตามความปรารถนาของเขา และดูเหมือนว่าเขาก็เปลี่ยนไปมาเหมือนกัน พวกเขาคงกลับไปเป็นเหมือนเคยไม่ได้

“ฉันเสร็จแล้ว”

เสียงของมาร์คดึงเธอกลับเข้าสู่ความเป็นจริง เธอพยักหน้า “โทรหาแจ็คสันและถามเขาว่าพวกเขาเสร็จหรือยัง พวกเราจะได้ออกไปถ้าพวกเขาพร้อม”