เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 541

มาร์คปฏิเสธไม่ได้ว่า สำหรับเขาแล้ว สภาพแวดล้อมที่นี่แย่มาก แต่ตราบใดที่แอเรียนอยู่ที่นั่นกับเขา เขาก็จะคอยวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ นี่แหละ

ขณะที่พวกเขากำลังกินกันอยู่ ทิฟฟานี่ก็ถามแจ็คสันทันทีว่า “ฉันได้ยินมาว่าผู้ชายจะอ้วนขึ้น ถ้าเริ่มเข้าสู่วัยกลางคน พวงเขาจะพุงพลุ้ย มันจริงไหม? กล้ามท้องของคุณจะหายไปไหม?”

มุมปากของแจ็คสันกระตุกยิ้ม “ถ้าคุณยังพาผมกินอาหารแบบนี้ บางทีภายใต้สถานการณ์ปกติก็คงจะเป็นอย่างนั้น แต่มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นกับผมแน่นอน”

ทิฟฟานี่หัวเราะเสียงดัง “ครั้งหนึ่งฉันเคยคิดว่าถ้าคุณเป็นชายวัยกลางคนหัวล้านและมีพุงใหญ่ ฉันทนไม่ได้แน่ ๆ ฉันควรทำไงดี? ฮ่า ๆ ๆ ...”

แจ็คสันรู้สึกปวดหัว “คุณทนไม่ได้เลยหัวเราะแบบนี้เหรอ? ผมจะต่อต้านจนกว่าจะถึงเวลาที่มันเกิดกับผม ถึงแม้ว่าผมจะอายุถึงเจ็ดสิบหรือแปดสิบปีก็ตาม ผมจะไม่ยอมเป็นไปอย่างที่คุณจินตนาการไว้หรอก ผมจะยังหล่อเหมือนเดิม ตั้งแต่เด็กยันแก่เลย เข้าใจไหม? อย่างไรก็ตามคุณผู้หญิง คุณจะเปลี่ยนไปแบบไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมเลยหลังจากคลอดลูก นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณจะสามารถควบคุมได้เลยแหละ”

เมื่อบทสนทนาได้พูดถึงการคลอดลูก แอเรียนก้มหน้าดื่มเครื่องดื่มเธอ ไม่ได้ร่วมวงสนสนทนาในหัวข้อนี้ด้วย เธอคออ่อน ดื่มไปแก้วเดียวก็เมาแล้ว แต่ตอนนี้ เธอสามารถรักษาสีหน้าเรียบเฉยเวลาเธอดื่มเบียร์ได้ ทั้งหมดนั้นต้องยกความดีความชอบให้ทิฟฟานี่ ระดับความสามารถดื่มแอลกอฮอล์ได้รับการฝึกมาพร้อมกันกับทิฟฟานี่

มาร์คกุมมือเธอใต้โต๊ะทันทีทันใด เธอมองไปที่เขาอย่างประหลาดใจและต้องการดึงมือเธออก แต่เขาจับมือถือแน่นมาก เพื่อไม่ให้คนอื่นเห็นความผิดปกติ เธอเลยต้องแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นและปล่อยให้เขากุมมือเธอต่อไป

เขเาเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม แจ็คสันเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างสบาย ๆ พรางหยิบบุหรี่มาระหว่างนิ้วของเขาและนั่งไขว่ห้างในขณะที่พูดคุยกับทิฟฟานี่ไปด้วย ไม่มีใครจินตนาการเห็นความดูดีมีระดับของเขาเมื่อเขานั่งทำงานที่ออฟฟิศกับชุดสูทและรองเท้าหนัง ราวกับว่าเขาปรับเข้าได้กับสภาพแวดล้อมปัจจุบัน เห็นได้ชัดว่าทิฟฟานี่มีช่วงเวลาที่ดีเหมือนกัน

แจ็คสันเข้าไปใกล้ตามจิตใต้สำนึกเพื่อเปิดความเหินห่างระหว่างพวกเขา

เมื่อคนสองคนอยู่ร่วมกัน หนึ่งในสองคนคนนั้นจะเป็นคนเริ่มอ่อนข้อและปรับเปลี่ยนก่อน หลังจากนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ทุกคนล้วนมีเอกลักษณ์ของตัวเองตั้งแต่เกิด เมื่อพวกเขามีความแตกต่างกันมาก คงเป็นเรื่องยากที่จะทำให้คนสองคนอยู่ด้วยกันไปจนถึงตลอดรอดฝั่ง

จะเห็นได้ว่ามาร์คเงียบไป ไม่ได้สูบบุหรี่ ไม่ได้กิน ดื่มเพียงเล็กน้อยเรื่อย ๆ แจ็คสันโยนบุหรี่ให้เขาด้วยความจองหอง “เลิกแสดง นายที่นีเพื่อความสนุกสนานนะ”

มาร์คชำเลืองไปทีแอเรียนและไม่ได้แตะบุหรี่ที่ได้มา “สูบไปเถอะ”

แอเรียนเม้มริมฝีปากของเธอ “คุณสูบเถอะ ถ้าต้องการ”