เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 543

มาร์คขับรถช้าลง ราวกลับเขาไม่อยากส่งเธอให้ถึงบ้านเร็ว ๆ “ฉันบอกเธอไปก่อนหน้านี้แล้ว ฉันจะไม่ยอมหมดหวังในตัวเธอ”

แอเรียนหัวเราะอย่างไร้อารมณ์ขัน “เลิกล้อเล่นได้แล้ว ฉันเคยบอกคุณไปก่อนหน้านี้แล้วว่าระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ ฉันอยากหนีไปจากคุณตั้งนานแล้ว และในที่สุด ตอนนี้ฉันก็สมปรารถนาแล้ว ทำไมฉันต้องกระโดดเข้ากองไฟอีกล่ะ? ฉันยอมรับว่าคุณเปลี่ยนให้ฉันเป็นฉันตอนนี้โดยไม่มีคุณ ฉันคงไม่ได้เป็นตัวเองอย่างทุกวันนี้ คุณได้มอบสิ่งที่ฉันไม่เคยได้รับจากคนอื่น แต่ลึก ๆ แล้ว คุณก็ทำให้ฉันเจ็บปวด อะไรทำให้คุณคิดว่าคุณมีสิทธิ์พูดแบบนี้ได้ คุณเป็นสาเหตุการตายของพ่อฉัน แกล้งทำว่ามีความเมตตาพาฉันไปอยู่ ด้วยหรือแม้แต่แต่งงานกับฉัน แล้วยังไง? เพื่อความสบายใจเหรอ? คุณได้มันไป แล้วฉันล่ะ? แล้วพ่อของฉันล่ะ? นอกจากได้ชื่อว่าเป็นคนชั่วแล้ว พ่อฉันก็ไม่เหลืออะไรทิ้งไว้เลย ฉันจะยกโทษให้คุณได้ยังไง?”

พายุแห่งอารมณ์โกรธเกรี้ยวในตาเขาในความมืด เสียงพูดของเขาเจือไปด้วยความเจ็บปวดและความอดกลั้น “ในสายตาของเธอ ฉันไม่น่าให้อภัยเลยเหรอ? เปลี่ยนแปลงไม่ได้เหรอ?

“ใช่” แอเรียนตอบอย่างไม่ลังเล

มาร์คไม่ได้ตอบอะไรกลับไปและหยุดรถที่ริมถนนโล่ง ๆ หลังจากความเงียบเข้าปกคลุมไม่นาน แอเรียนพลันพูดขึ้นอย่างเฉยเมย “เราต่างทำตัวชัดเจนกันแล้วนะ ฉันไม่เห็นว่ามีเรื่องอะไรต้องมาโต้ตอบกันอีกแล้วระหว่างเรา ก้าวเดินไปสู่ความสำเร็จในอนาคต ในขณะที่ฉันก็เดินบนสะพานแห่งความอิสระ”

เธอไม่รู้เลยว่าอารมณ์โกรธเกรี้ยวได้กลั่นตัวอยู่ภายในใจมาร์คในเวลานี้ มาร์คกำลังคิดว่า จะพาเธอกลับไปที่ตัวเมืองด้วยวิธีที่ง่ายและโหดที่สุด กักขังเธอไว้ ข้างตัวเขาชั่วนิรันดิ์ ในทางตรงกันข้ามเขาก็ปรารถนาที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับเธอ แต่เขาก็ทนไม่ได้ที่จะกระทำแบบนั้นกับเธอ....

แต่สุดท้าย เขาก็ดึงสติได้ และมาร์คก็ค่อย ๆ ใจเย็นลง “ฉันไม่เชื่อว่าเธอไม่หวั่นไหวเลย ฉันพนันได้เลยว่าเธอยังมีฉันอยู่ในใจ”

เขามั่นใจ เพราะนั่นคือความจริงกับสิ่งที่เธอซ่อนเร้นไว้ในใจมันง่ายมากที่มาร์คจะเปิดเผยมันออกมา ความรู้สึกของแอเรียนเริ่มควบคุมไม่อยู่ เธอพยายามแกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรและต้องยอมรับอย่างเสียไม่ได้ “คุณพูดถูก ฉันยังมีคุณอยู่ในใจ คุณคือคนที่ดูแลฉันมาตลอด ครั้งหนึ่งฉันเคยยกให้คุณเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตฉัน และค่อย ๆ ยอมรับความจริงว่าฉันคือภรรยาของคุณและเริ่มที่จะ… รักคุณ นั่นเพราะฉันไม่อยากเผยสิ่งที่คุณเคยทำมา แม้ว่า ฉันจะไม่อาจเอาชนะคุณได้ต่อให้ฉันทำมันก็เถอะ สิ่งที่ฉันต้องการตอนนี้ก็แค่ที่ที่ไม่มีคุณ ต้องการเพียงที่หลบภัยเดียวที่ไม่มีคุณอยู่ที่นั่นเลย คุณเข้าใจไหม? ฉันไม่ต้องการถูกจำกัดขอบเขตอีกต่อไป ฉันยังไม่สามารถลบคุณออกไปจากใจฉันได้หมดจนกระทั่งตอนนี้ แต่อย่างน้อยฉันก็สามารถก้าวข้ามไปอีกขั้นได้”

มาร์คหัวเราะออกมาทันที “นี่… ฉันเกรงว่าเธอจะผิดหวังเอานะ ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน ฉันก็จะไปที่นั่น จนกว่าฉันจะกลายเป็นที่พักพิงของเธอ”

วันต่อมา เธอออกไปข้างนอกตอนแปดโมงครึ่งตามปกติ จังหวะที่เธอเปิดประตูออกมา เธอเจอเข้ากับช่อกกุหลาบแดงช่อใหญ่บนพื้นหน้าประตู เป็นช่อเดียวกันกับที่เธอเคยได้รับที่ร้าน และมันทำให้เธอแน่ใจว่าช่อดอกไม้ก่อนหน้านั้นก็มาจากมาร์คเหมือนกัน ครั้งนี้เขาทำมันโดยไม่ได้ปิดบัง มีการ์ดที่ช่อดอกไม้เขียนว่า “อรุณสวัสดิ์ ขอให้เป็นวันที่สดใสนะ” และลงชื่อว่า มาร์ค เทรมอนต์

แอเรียนไม่รู้เลยว่าเขากำลังล้อเล่นอะไรอยู่ เขาอาจคิดว่านี่คงทำให้เธอลืมเรื่องเครื่องบินตกได้ แล้วแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และกลับไปหาเขาอย่างนั้นเหรอ? ถ้าเขาคิดอย่างนั้น นั่นมันดูเด็กมากเลยนะ ช่อดอกไม้ไม่กี่ดอกไม่สามารถลบล้างเรื่องเลวร้ายในอดีตได้หรอก แต่เขาคงไม่ได้คิดแบบนั้น นั่นอาจหนึ่งในกลวิธีที่เขาต้องการให้เธอกลับไป…

เธอเลือกที่จะทิ้งดอกไม้ลงถังขยะ แต่สัญชาตญาณความตะหนี่ของเธอไม่ให้เธอทำตามอย่างที่คิด เธอไม่ได้มีนิสัยที่ฟุ่มเฟือยสุรุ่ยสร่ายตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก ในเมื่อมีช่อดอกไม้มาส่งให้แล้ว คงเป็นความคิดที่ดีทีเดียวที่จะเอาดอกไม้ไปประดับที่ร้าน เธอคงเอาแจกันเล็ก ๆ ที่มีกุหลาบ สักสองสามก้านในนั้นไปวางไว้แต่ละโต๊ะ ดูเหมือนจะทำให้บรรยากาศดีไม่น้อย และเธอก็มีสิทธิ์ที่จะทำมันให้เกิดประโยชน์

ทิฟฟานี่เพิ่งเดินเข้ามาอย่างงัวเงีย ในขณะที่แอเรียนก็เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับช่อดอกไม้ “แอริ เธอมาเช้ามาก”