เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 544

ดูเหมือนว่าแอเรียนจะอารมณ์ดีตั้งแต่เธอได้รับกุหลาบมาในมือ “นี่มันไม่เช้าแล้วนะ เธอแค่มาสายนิดเดียวเอง ไปหาทำสิ่งที่เธอต้องทำได้แล้ว ธัญญ่าน่าจะอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วแหละ” เนื่องจากช่อดอกไม้ได้จัดแยกออกจากกันไป ทิฟฟานี่เลยไม่ทันสังเกตเห็นว่ามันเคยเป็นช่อดอกไม้มาก่อน เธอคิดว่าแอเรียนตั้งใจซื้อดอกไม้มาจัดร้านเฉย ๆ “ฉันรู้… ว่าเธอเป็นคนรอบคอบ ใช่ไหม? ดอกไม้ดูสวยนะ แต่แค่ไม่กี่ดอกวางไว้แต่ละโต๊ะ พวกมันคงอยู่ได้มากสุดแค่สามวัน นั่นมันแพงมากเลยนะ เธอโอเคกับมันเหรอ?”

แอเรียนยิ้มออกมาโดยไม่พูดอะไรเลย เธอไม่ต้องจ่ายอะไรเลยให้ดอกไม้พวกนี้ นอกจากนั้นกุหลาบที่เหลือจากการแยกช่อไปจัดตามโต๊ะต่าง ๆ แล้ว ก็จะนำไปใส่แจกันวางไว้ที่เคาน์เตอร์ด้วย

ทันใดนั้น เธอพลันนึกถึงคำพูดมาร์ค “เจอกันพรุ่งนี้” จากเมื่อคืน วันนี้เขาจะมาได้ยังไง? เขาจะมาจริง ๆ เหรอ?

มีร่างนึงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วที่ประตูหมุน แอเรียนกลับสู่ความจริง นั่นคือแม่สามีของนายา นายาคือคนที่กำลังทำความสะอาด เธอดูตกใจเล็กน้อยในขณะเดียวกันนั้นก็รีบเดินเข้าไปกระซิบ “ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้?”

แม่สามีของนายาพูดออกมาอย่างเสียงดัง “ฉันมาที่นี่เพราะต้องการถามเจ้านายเธอน่ะสิ เขาจ่ายเงินเธอเดือนละเท่าไหร่ ต่อหน้าเธอ เธอไม่สนใจครอบครัวหรือลูกของเธอเลยและเธอยังไม่ยอมแบ่งเงินมาให้พวกฉันใช้ด้วย เธอจะให้พวกฉันกินอะไร? หรือเธอแค่อยากได้ฉันเป็นพี่เลี้ยงฟรี ๆ ฮะ? และฉันยังต้องจ่ายค่าอาหารให้เธอและยังต้องช่วยเหลือเธออีก แต่เธอสนใจแค่ตัวเองเท่านั้นเนี่ยนะ?”

นายาหน้าแดงก่ำ ถ้าไม่ใช่จากที่เธอโกรธก็มาจากสิ่งอื่นนอกเหนือจากนี้ “กลับไปพูดกันที่บ้านเถอะ ไม่จำเป็นต้องมาคุยเรื่องนี้ที่ร้าน

แม่สามีของเธอปฏิเสธ แล้วเดินมาที่เคาน์เตอร์และถลึงตาใส่แอเรียน เธอเอ่ยถาม “คุณบอกฉันได้ไหมว่าตอนนี้เงินเดือนของนายาได้เท่าไหร่ หรือไม่ได้?”

“ฉันดูแลแค่เรื่องการจ้างงาน ไม่ใช่เรื่องการจ่ายเงิน” แอเรียนตอบกลับเรียบ ๆ

หญิงแก่วางท่า “ว้าว พวกร้านของหวานทั้งหลายนี่เจ้าของทำตัววางมาดเป็นผู้ดีแบบนี้เหรอ? สำหรับคนที่ไม่รู้จักนี่คงคิดว่าคุณคือหนึ่งในห้าร้อยคนรวย ๆ ในโลกเลนล่ะมั้ง! ฉันมาที่นี่วันนี้ก็เพื่อถามถึงการตัดสินใจของคุณในฐานะที่เป็นเจ้านายด้วย คุณต้องจ่ายค่าจ้างสูงมากกว่านี้ถ้าลูกจ้างทำงานหลายชั่วโมงทุก ๆ วัน ถ้าเป็นในกรณีนั้น ทำไมนายาถึงไม่ให้เงินพวกเราเลย? เธออกตัญญู เธอทำเหมือนพวกเราเป็นคนนอกตั้งแต่ที่เธอแต่งงานเข้ามาในครอบครัวของเราและยังเห็นแก่ตัวด้วย คุณควรจ้างคนแบบนี้เหรอ?

หญิงแก่หยิ่งยโสและใจแคบสร้างความตกใจต่อหน้าทุกคน ทุกคนในร้านรู้ว่านายาเป็นคนยังไง พวกเขารู้แน่ชัดว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น ไม่ใช่คนที่ไม่เอาใจใส่ครอบครัว ซึ่งตรงกันข้ามกับที่แม่ยายของเธอพูดออกมา

“กรุณาหยุดทะเลาะกันและคำนึงถึงสถานที่ด้วย ที่นี่ไม่ใช่บ้านของคุณ ฉันจะไล่คุณออกไป ถ้าคุณยังยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก!”

ทิฟฟานี่โมโหแทบจะระเบิด “คุณคิดว่านายาไม่มีค่าพอหรือ ฮะ? เธอร้องหาความทุกข์เพราะต้องการแต่งงานเข้าไปอยู่ในครอบครัวคุณมากขนาดนั้นเหรอ? มันดีกับเธอเหรอที่เธอต้องทำงานเป็นแม่บ้าน คลอดลูก เลี้ยงดูลูกในบ้านคุณ และยังถูกเหยียดหยามอีกเนี่ยนะ? และถ้าเธอไม่ได้ทำอย่างที่คุณพูด คุณคงจะเห่า หอน และเห่าต่อไปสินะ? คุณเป็นอะไรเหรอ?!”

ไม่ว่าหญิงแก่จะมีฝีปากขนาดไหน เธอก็ไม่อาจเถึยงโต้แย้งกับคนจำนวนหนึ่งได้พร้อมกัน เธอพลุ่งพล่านด้วยความโกรธ “พวกคุณคนนอกทั้งหลายควรหุบปากับเรื่องของครอบครัวพวกเรา! เงินทุกบาททุกสตางค์ที่เธอหามาได้ถือว่าเป็นของคนในครอบครัว มันไม่ควรอยู่ในมือเธอทั้งสิ้น!”

แอเรียนหยิบประเด็นนี้ขึ้นมาว่า “แน่นอน โดยไม่ต้องสงสัย ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า ที่คุณกำลังโต้เถียงเนี่ยเพราะว่านายาไม่ได้เอาเงินเดือนของเธอให้คุณ ใช่ไหม? ในเมื่อคุณไม่เคยนับว่านายาเป็นเหมือนลูกสาวคนหนึ่งของคุณหรือลูกสะใภ้ของคุณ ทำไมเธอถึงควรยอมให้คุณมาดูแลเรื่องการเงินของเธอหละ? เธอกำลังสร้างครอบครัวกับลูกชายของคุณ พวกคนแก่ควรเข้ามาก้าวก่ายกับเงินที่พวกเขาหามางั้นเหรอ? คุณเป็นราชินีหรือไง? ทำไมคุณต้องเป็นทุกข์เป็นร้อนกับทุก ๆ เรื่องด้วยล่ะ? ถึงแม่ว่าเธอจะหามาได้ 10,000 เหรียญต่อเดือน มันเป็นแค่การแสดงออกมา ถ้าเธออยากให้ไว้ใช้จ่ายบ้าง แต่มันก็ไม่มีความผิดอะไรสักหน่อย ถ้าเธอจะไม่ให้อะไรคุณเลย ถ้าคุณเป็นแม่สามีที่ดี เธอคงรู้อยู่แล้วแหละว่าต้องทำอะไรบ้าง แต่ความเป็นจริงคือ คุณไม่สมควรได้รับมัน!”