เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 546

ทิฟฟานี่ย้ายป้าย “ปิด” ที่ห้อยไว้ตรงประตูออก “อย่าพูดงั้นเลย พวกเราก็เพื่อนกันทั้งนั้น และเพื่อนไม่มีทางรู้สึกแบบนั้น สามีของเธอเป็นคนที่มีเหตุมีผล แต่ยายแก่นั่นไม่ใช่เลย ถ้าเธออยากเก็บลูกชายเธอไว้คนเดียว งั้นเธอก็ไม่ควรปล่อยให้ลูกชายเธอแต่งงานเลย ยิ่งเห็นว่าเธอโดนระรานมันทำให้ฉันอยากจะปะทะสักที! เธอควรต้องพูดกับสามีเธอเกี่ยวกับการย้ายออกไปกับลูกของเธอได้แล้วนะ คนสูงอายุทั้งสองคนนั้นยังดูสุขภาพแข็งแรงดี ดังนั้นเธอไม่ต้องกังวลอะไรเลยจนกว่าพวกเขาจะแก่เกินกว่าไปไหนมาไหนเองไม่ได้”

นายาถอนหายใจอย่างโล่งราวกับเพิ่งยกภูเขาออกจากอก “ถ้าเหตุการณ์นี้ไม่เกิดขึ้น ฉันคงไม่ได้ตัดสินใจทำมันเพราะเกรงว่าสามีของฉันจะเป็นมลทิน มันดีที่หญิงสูงอายุสร้างความวุ่นวายในวันนี้ อย่างน้อย ตอนนี้ฉันก็มีคำอธิบายถึงเหตุผลในการย้ายออกแล้ว พูดตามตรงนะ ชีวิตแต่งงานของฉันมันดีมาก ฉันแค่เหนื่อยกาย เหนื่อยใจ จากพิษของพ่อแม่สามีของฉันแค่นั้น”

เมื่อนายาออกไปรับลูกที่โรงเรียนในตอนบ่าย ทิฟฟานี่โผล่ไปที่ครัว อยู่ดี ๆ เธอก็ถามแอเรียนอย่างกังวลว่า “เธอคิดว่าฉันจะมีปัญหากับแม่ของแจ็คสันไหมถ้าฉันแต่งงานกับเขาจริง ๆ ในวันข้างหน้า? พอเห็นว่านายาต้องเจอกับอะไรนั้นมันทำให้ฉันกลัวขึ้นมาน่ะ”

แอเรียนคิดอยู่สักพักหนึ่งแล้วส่ายหัว “ฉันไม่คิดว่าแม่ของแจ็คสันเป็นแบบนั้นนะ อีกอย่างพวกเขาก็คงไม่ได้อยู่ชายคาเดียวกันในอนาคต ตั้งแต่แจ็คสันพักอยู่ที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่า ใช่ไหมล่ะ? แม่ของเขาไม่อาจเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของเธอได้มากนักและฉันก็ไม่คิดว่า ครอบครัวเขาจะมาทะเลาะกันเรื่องเงินเหมือนกันด้วย ความกังวลของเธอไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับนายาเลยถึงอาจจะเป็นอย่างนั้น ฉันคิดว่าของเธอคงง่ายกว่าของหล่อนนะ หลังจากที่เธอคลอดลูก แจ็คสันสามารถจ้างพี่เลี้ยงเพื่อมาดูแลเธอให้เป็นอย่างดี และเขาคงทำอาหารให้เธอทานด้วยตัวเอง พร้อมกับมีคนคอยดูแลทำความสะอาดบ้านให้ ฉันไม่คิดว่าจะมีอะไรต้องมาทะเลาะกันเลย ถึงแม้ว่ามันอาจมีบ้าง แต่มันคงไม่เป็นเหมือนกับเรื่องครอบครัวของนายาแน่นอน เธอนี่ แค่กังวลโดยที่ไม่จำเป็นเลยนะ”

ถึงแม้กับไอคิวของทิฟฟา เธอก็ไม่สามารถคาดคะเนได้เลยว่าจะมีเหตุการณ์อื่น ๆ หรือไม่ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าเห็นด้วย “เธอพูดถูก ฉันแค่กังวลโดยที่ไม่จำเป็นเลย ทุกคนต่างก็มีสถานการณ์ที่เกิดขึ้นต่างกัน ฉันไม่ควรกังวลเลย อ้อ เกือบลืมไปเลย เธออยากไปร่วมวงกับเราที่บาร์ไหมคืนนี้?”

“มาร์คจะไปที่นั่นไหม?” แอเรียนถาม

“คนยิ่งเยอะ ยิ่งสนุก เธอจะบอกฉันว่าเธอจะไม่ไปถ้าเขาไปด้วยงั้นเหรอ? เธอกลายเป็นคนขี้ขลาดตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? อย่าเพิ่งบอกฉันตอนนี้ล่ะ ถึงแม่ว่าเขาคือสามีเก่า เธอก็ควรจะภาคภูมิใจ ยิ่งไปกว่านี้ เขายังไม่ได้เป็นสามีเก่าเลยด้วยซ้ำ” ทิฟฟานี่หัวเราะเบา ๆ

แอเรียนไม่ได้ตอบคำถามของทิฟฟานี่โดยตรง “ฉันจะไปทานอาหารด้วย แต่ฉันขอผ่านเรื่องบาร์แล้วกันนะ ฉันต้องมาเปิดร้านพรุ่งนี้ ถ้าเธอต้องการก็ไปกับพวกเขาเถอะ”

แอเรียนไม่ได้โง่เลยและยังมองแผนการของทิฟฟานี่ออกด้วย จุดประสงค์หลักของหล่อนไม่ได้ไปบาร์หรือดินเนอร์ แต่แค่สร้างโอกาสให้เธอได้ใช้เวลาร่วมกับมาร์ค เนื่องจากทิฟฟานี่เป็นเพื่อนสนิทของเธอ เธอไม่อาจรักษาระยะห่างจากหล่อนได้เลยเพราะมาร์ค

ทันใดนั้นเองเธอก็ตะหนักได้ว่า ถ้าทิฟฟานี่แต่งงานกับแจ็คสัน เธอกับมาร์คคงไม่อาจกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกันได้ตลอดชีวิต พวกเขายังคงต้องมาเจอกันบ้างในบางโอกาส ทานอาหารและใช้เวลาร่วมกัน เธอเริ่มสงสัยว่า หรือเธอควรพยายามจะเป็นเพื่อนกับเขาดี ถึงแม้ว่า เธอจะดูไม่เหมือนคนที่มีคุณสมบัติจะเป็นเพื่อนกับเขาคนอย่างเขาได้… ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอไม่ใช่คนรวยหรือเป็นบุคคลสำคัญเหมือนอย่างแจ็คสันและเอริค

ดินเนอร์ที่ร้านอาหารแจ็คสันในห้องส่วนตัว ซึ่งค่อนข้างเงียบ โดยปราศจากผู้คนและคนภายนอกโดยรอบ

“เธออยากไปช็อปปิ้งไหม?” มาร์คเสนอ

แอเรียนปฏิเสธอย่างเป็นกลาง “ไม่ล่ะ ขอบคุณ ฉันอยากกลับบ้านและพักผ่อนแต่หัวค่ำ”

เขาไม่ได้จะดึงดัน ความจริงคือ เขาไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องการเดทและไม่เคยไปช็อปปิ้งกับผู้หญิงเลย คำปฏิเสธของเธอทำให้เขาเสียความมั่นใจในเรื่องบางอย่างที่กำลังทำซึ่งเขาไม่ได้เตรียมพร้อมสำหรับมันเลย “ถ้าอย่างนั้นก็ได้ ฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน”

มันไม่ใช่คำถามแต่เป็นคำบอกกล่าวเฉย ๆ ดังนั้นแอเรียนจึงเดินไปที่รถด้วยความปกติ “ขอบคุณแล้วกัน”

การแสดงออกที่ไม่ปกติของแอเรียน พลันก่อให้เขาเกิดความสงสัย ถ้าเธอลืมเรื่องต่าง ๆ ได้แล้ว และบางที...ในความคิดนั้นอาจจะประนีประนอมให้กับเขา แต่แน่นอนว่า เขาไม่เชื่อทั้งหมด ว่าแค่ช่อดอกไม้สองช่อจะทำให้เธอหายโกรธได้