เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 547

เมื่อเขาเข้ามาในรถ เขาก็เห็นว่าแอเรียนเลือกที่นั่งข้างคนขับในครั้งนี้ เขาไม่ได้รีบร้อนขับออกไป เพียงแค่เปิดแอร์แรงสุดและพยายามเริ่มบทสนทนา บางทีแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่ทันได้สังเกตว่าเขาระมัดระวังตัวขนาดไหน

“เธอสามารถหลับได้ตั้งแต่หัวค่ำเลยเหรอ?”

แอเรียนยิ้มให้เขาเล็กน้อย “ฉันคงเหนื่อยมากพอหลังจากทำความสะอาดบ้านและอาบน้ำ ที่จริงแล้ว ตอนนี้ฉันก็เริ่มง่วงแล้วแหละ ฉันค่อนข้างเหนื่อยมากในทุกวัน คุณใช้สมองหาเงินแต่ฉันใช้แรงหาเงิน”

มาร์คนิ่งไปชั่วขณะ “ที่จริงแล้วเธอก็ใช้สมองทำงานได้เช่นกันนะ…”

แอเรียนพยายามพูดติดตลกกับเขา “ใช้สมองในการเป็นคุณนายเทรมอนต์และคอยให้คุณเลี้ยงดูฉันเหรอ? แน่นอนว่าคุณล้อเล่น คุณรู้ว่าฉันไม่ชอบพึ่งพาคนอื่น มาร์ค ฉันคิดว่า แจ็คสันและทิฟฟี่อาจจะแต่งงานกัน ยิ่งทำให้คุณมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเขา ฉันมั่นใจว่า เราอาจจะได้เจอกันบ่อยขึ้น ฉันไม่สามารถเกลียดคุณถึงจุดที่เราไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้บนโลกใบนี้ แต่ฉันไม่สามารถเป็นคุณนายเทรมอนต์ได้เหมือนกัน ดังนั้น... คุณอยากทบกวนเรื่องหย่าดูหน่อยไหม? มันคงไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายที่จะคงความเป็นเพื่อนไว้”

ในตอนนี้ ในที่สุดมาร์คก็เข้าใจแล้วว่าเธอกำลังวางแผนอะไร เป็นเพื่อนกับเขาเนี่ยนะ? ไม่ใช่ใครก็ได้ที่คู่ควรจะเป็นเพื่อนกับเขา คำว่า ‘เพื่อน’ เป็นความหมายที่จะขีดเส้นแบ่งที่ชัดเจนระหว่างพวกเขา เขาคงทำได้เพียงมองเธอเท่านั้นแต่ไม่สามารถแตะต้องเธอได้ในอนาคต เขาจะสามารถยอมรับได้ไหม?

“แอริ เธอไปฝึกเล่นมุขตลกมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ฟังไม่ค่อยเข้าท่าเลย ถ้าเธอกำลังพูดถึงเพื่อนร่วมเตียง อย่างนั้นฉันจะลองคิดดู แต่ถ้าเป็นเพื่อนทั่วไปก็ลืมมันไปได้เลย”

ในที่สุดแอเรียนก็ไม่สามารถห้ามตัวเองได้อีกต่อไป “มาร์ค เทรมอนต์!”

ริมฝีปากของมาร์คโค้งขึ้นจนเป็นยิ้ม “เธอเป็นคนเริ่มก่อน ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันไม่ได้เป็นแค่ร่างกายของเธอ แต่ฉันเป็นทั้งหมดของเธอ เธอเป็นคนที่ให้คำสัญญา ว่าจะไม่พูดถึงการหย่า ตราบเท่าที่เรายังไม่ได้หย่า เธอจะยังคงเป็นคุณนายเทรมอนต์”

แอเรียนปิดกั้นเขาด้วยความโกรธ มันปรากฎชัดเจนว่าบทสนทนาของพวกเขาแย่ลง “ไปส่งฉันที่บ้านไม่อย่างนั้นก็ให้ฉันลง ฉันจะกลับเอง!”

มาร์คสตาร์ทรถ “แน่นอน ฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน มันเป็นสิทธิ์ของฉันคนเดียวที่จะไปส่งผู้หญิงของฉันที่บ้าน”

เธอรู้สึกโกรธเคืองพรางดึงเข็มขัดนิรภัยอย่างแรงเพื่อระบายความโกรธ เขาไม่จำเป็นต้องย้ำกับเธอถึงตัวตนของเธอเลย!

ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่อาจรู้ได้ มาร์คคิดว่าเธอน่ารักมากตอนที่เธอโกรธ เขาจึงไม่รู้สึกรำคาญกับการกระทำของเธอ “ดึงแรงได้เท่าที่คุณต้องการ นั่นไม่ได้แพงอะไรเลย”

”กะ เกิด… อะไรขึ้น?”

มาร์คผลักประตูและเดินเข้าไป เขานั่งลงบนโซฟาและจุดบุหรี่ “ข้างปั้นตายแล้ว”

แอเรียนตัวแข็งทื่อและหน้าซีด “เกิดอะไรขึ้น? ก่อนหน้าที่คุณจะมาที่นี่มันยังดี ๆ อยู่เลย ใช่ไหม? มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่?

เขาเล่าสถานการณ์อย่างยากลำบากและเป็นไปตามที่คาด แอเรียนไม่เชื่อว่าข้าวปั้นตายด้วยสาเหตุธรรมชาติ เธอตะโกนด้วยอารมณ์ใส่เขา “มันจะตายเพราะแก่ได้ยังไง? แมวปกติอยู่ได้มากกว่าสิบปี! มันไม่ได้แก่ขนาดนั้นตั้งแต่แรก! มันต้องตายเพราะว่า คุณทอดทิ้งมันให้คนอื่นดูแล ฉันควรเอามันมาอยู่กับฉัน… แทนที่จะปล่อยมันไว้กับคุณ!”

มาร์คไม่โต้แย้ง เขาไม่เคยชอบสัตว์เล็ก โดยเฉพาะสัตว์ที่มีขน เขาเกลียดข้าวปั้นตอนเจอมันอยู่รอบ ๆ บ้านของเขาครั้งแรก แต่เป็นเพราะแอเรียน เขาจึงค่อย ๆ พยายาม ยอมรับมันและลงเอยด้วยการที่เขาชอบเจ้าตัวเล็กจริง ๆ เขาโกรธตัวเองที่ไม่พาข้าวปั้นมาที่นี่กับเขาด้วย อย่างน้อยแอเรียนก็สามารถอยู่กับมันได้ในช่วงลมหายใจสุดท้าย แม้ว่าจะไม่ใช่ความผิดของเขา แต่เขาก็ไม่มั่นใจในความบริสุทธิ์ของตัวเองในเรื่องนี้

เขารู้ว่าข้าวปั้นไม่ได้เป็นแค่สัตว์เลี้ยงสำหรับแอเรียน แต่เป็นจิตวิญญาณของเธอ เพราะฉะนั้นเขาจึงเข้าใจปฏิกิริยาของเธอ