เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 548

ความเงียบของเขาทำให้แอเรียนถามด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “ทำไมคุณถึงไม่พูด ? หรือว่ากำลังโกหกอยู่? คุณโกหก! ข้าวปั้นตายได้ยังไง? มันจากไปแล้ว ทำไมคุณถึงไม่บอกความจริงกับฉัน?”

มาร์คพ่นบุหรี่และเงยหน้าขึ้นมอง “ฉันไม่ได้โกหก เฮนรี่โทรหาฉันหลังจากเธอลงจากรถ เธอโทรหาเขาได้เลยก็ได้ถ้าเธอไม่เชื่อฉัน ฉันไม่มีเหตุผลจะต้องหลอกเธอ ฉันยอมรับว่า ฉันผิดที่ไม่ได้ดูแลมันให้ดี”

แอเรียนยืนพิงกำแพงด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเหมือนเด็กน้อยที่สูญเสียของรัก มีเพียงการร้องไห้ที่ช่วยลบเลือนความรู้สึกได้ “คุณไม่ชอบมันตั้งแต่แรก คุณเกลียดมันจะตาย! มันเป็นความผิดของคุณที่ไม่ยอมให้ฉันพามันไป! ทำไมคุณต้องกีดกันทุกอย่างที่ฉันชอบ ? มันเป็นแค่แมว! มันอาจจะเป็นแมวที่น่ารังเกียจในสายตาคุณ แต่มันสำคัญกับฉัน!”

เธอไม่ได้สังเกตว่ามาร์ค ผู้ที่ไม่ได้สูบบุหรี่ต่อหน้าเธอมานานแล้วจุดบุหรี่ทันทีที่เขาเข้ามา เธอคิดมาตลอดว่ามาร์คไม่เคยชอบข้าวปั้นแต่เธอไม่ได้สังเกตว่าเขากำลังจุดบุหรี่เพื่อลบเลือนความเจ็บปวดและความขุ่นเคืองในหัวใจของเขา

มาร์คก้มหน้าต่ำลงและยังคงเงียบสนิทจนกระทั่งแอเรียนเดินมาข้างหน้าและขว้างหมอนที่อยู่บนโซฟาไปที่อกของเขา “ฉันเกลียดคุณที่สุด!”

เขาไม่ขยับ ปล่อยให้เธอระบายจนพอใจและร้องไห้ออกมา “ฉันขอโทษ” เขาพูดออกมาและพยายามปลอบประโลมเธอ

แอเรียนปัดมือเขาออก เธอนั่งอยู่ตรงมุมห้องพร้อมกับหมอนและสะอื้นไห้ ”ฉันไม่อยากฟัง หุบปากซะ!”

มาร์คหยุดพูดอย่างเชื่อฟังและยื่นทิชชู่ให้เธอ เธอรับมาและร้องไห้หนักขึ้น “ฉันจะไม่เลี้ยงแมวอีกแล้วและฉันก็ไม่อยากเจอคุณอีกแล้วด้วย!”

มาร์คค่อนข้างชอบที่เธอร้องไห้และพูดเสียงดังมากกว่าเอาแต่เงียบขรึม ตั้งแต่ที่เขารู้ว่าข้าวปั้นจากไป เขาเตรียมพร้อมเผชิญกับสิ่งที่แย่ที่สุด เขากลัวว่าเธอจะไม่ได้แค่โกรธ แต่อาจจะเกลียดเขาจากก้นบึ้งของหัวใจของเธอ

หลังจากร้องไห้ไปพักใหญ่ แอเรียนยื่นมือไปหาเขาขณะสะอื้น “คุณมีวิดีโอของข้าวปั้นในโทรศัพท์ใช่ไหม? ขอฉันดูมันหน่อย”

เขายื่นให้เธอแต่โดยดีและให้เธอค้นอัลบั้มในโทรศัพท์ เขาไม่ชอบถ่ายเซลฟี่จึงไม่มีความลับ ที่น่าอายในโทรศัพท์ของเขาคือ มีวีดิโอของข้าวปั้นเพียงเล็กน้อยในอัลบั้มของเขา และไม่มีอย่างอื่นอีก แอเรียนดูวีดิโอซ้ำไปซ้ำมาและร้องไห้ หลังจากร้องไห้เธอก็ดูซ้ำอีก วนเวียนอยู่แบบนี้จนกระทั่งเธอผล็อยหลับบนโซฟา

หลังจากมั่นใจแล้วว่าเธอน่าจะผลอยหลับ มาร์คก็อุ้มเธอไปที่ห้องนอนอย่างระมัดระวัง มันเริ่มดึกแล้วดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่จะขับรถกลับโรงแรม อนึ่ง เขาต้องการอยู่เคียงข้างเธอในเวลาเช่นนี้ดังนั้นเข้าจึงอยู่ที่นี่และนอนบนโซฟา

ใช่ เขามาเพื่อแอเรียน วินน์ เอลลี่ไม่พูดอะไรอีก เธอลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องอาหารด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง

“เอลลี่ ทำไมคุณถึงอารมณ์ไม่ดี ใครมันตาบอดทำให้คุณโมโหกันครับ?” ดิคพยายามประจบเพื่อปูทางเป็นเพื่อนกับเธอตามปกติ

เอลลี่เห็นบรรดาเจ้านายและลูกชายที่ถูกตามใจจากครอบครัวที่ร่ำรวยหลังจากได้อยู่ใกล้ ๆ มาร์คมาเป็นเวลานาน ดังนั้น คนอย่างดิค สมอลเลย์ ไม่มีค่าพอจะอยู่ในความสนใจของเธอ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยการดูหมิ่นเขา “คุณจะทำอะไรได้ถ้าฉันบอกคุณ? คุณสมอลเลย์ สนใจธุระของคุณและเลิกทำอะไรไร้ค่าเถอะค่ะ”

ดิคสลดและอับอาย “ผมถามด้วยความเป็นห่วงคุณ ผมได้ยินว่าคุณเทรมอนต์ของเรามาที่นี่ เพราะภรรยาของเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้มีความคืบหน้าใด ๆ เลย กลับกลายเป็นว่า คนที่เก่งที่สุดก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงจากสิ่งนี้ได้เช่นกัน จึ จึ ”

เอลลี่กรอกตามองเขา “แอเรียน วินน์ เมินเฉยต่อเขา คุณเทรมอนต์ทำทุกอย่าง แต่เธอก็ยังหัวแข็ง ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เธอไม่ได้พิเศษไปกว่าคนทั่วไปเลย วันใดที่คุณเทรมอนต์หมดความอดทน เธอจะกลายเป็นตัวตลกแทน”