เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 563

เสียงของเธอถูกปิดลงด้วยปากของเขา

แอเรียนไม่สามารถหลุดพ้นจากเงื้อมมือของเขาได้ เมื่อมาร์คจูบไปถึงข้างหูของเธอ เธอก็โพล่งขึ้นว่า “คุณแน่ใจเหรอว่าคุณรักฉัน? หรือคุณแค่อยาก? มาร์ค ถ้าคุณอยากจะอยู่กับฉันจริง ๆ ให้เวลาฉันยอมรับคุณและยอมรับอดีตหน่อย ไม่ใช่บังคับให้ฉันทำแบบนี้ตลอดเวลา! ตอนนี้ฉันรับไม่ได้ที่จะต้องอยู่กับคนที่ทำให้พ่อของฉันต้องตาย!”

มาร์คชะงัก “ถ้าฉันให้เวลาเธอ เธอจะยอมรับฉันไหม?”

แอเรียนไม่รู้คำตอบเหมือนกัน ถ้าเขาให้เวลาเธอเพียงพอ เธอจะยอมรับเขาและสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตได้จริงเหรอ? เธอคิดว่าเธอน่าจะทำไม่ได้ เพราะทุกครั้งที่เธอเห็นเขา เธอจะนึกถึงการตายอย่างเข้าใจผิดของพ่อของเธอและพบมันเป็นเรื่องยากที่จะปล่อยไป คนที่เธอเคยคิดว่าเป็นคนที่สำคัญที่สุด กลับกลายเป็นคนที่ทำให้เธอสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง เธอจะปล่อยให้มันผ่านไปได้อย่างไร?

ความเงียบของเธอทำให้มาร์คตกใจ “พูดอะไรหน่อยสิ! เธอจะพยายามยอมรับฉันไหมถ้าฉันให้เวลาเธอ?”

แอเรียนกัดริมฝีปากของเธอ “ฉันไม่รู้… ฉันไม่รู้ว่าฉันจะทำได้หรือเปล่า… อย่าบังคับฉันเลย…”

ถ้า... ถ้าเธอแจ้งเวลาเขา แม้ว่ามันจะเป็นเพียงการประมาณคร่าว ๆ หรือสัญญาอะไรบางอย่าง มาร์คก็จะรอโดยไม่ลังเลเลย ถึงกระนั้น เธอไม่ได้ให้สิ่งใดกับเขาที่จะทำให้เขาอดทนรอได้ เขากลัวชีวิตที่ไม่มีเธอ เขากลัวว่าเธอจะมีคนอื่น เขากลัวว่าวันหนึ่งเธอจะหายไป เขาทำใจไม่ได้!

มาร์คมักจะสุดโต่งกับแอเรียนเสมอ แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะอ่อนโยนกับเธอเท่านั้น แต่เธอก็ยังสามารถทำให้เขาอารมณ์เสียได้อยู่ดี!

เขารีบอุ้มเธอไปที่ห้องนอน “ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าไม่ ใช่ไหม? ไม่เป็นไร… เนื่องจากไม่มีอนาคตที่คาดการณ์ได้ เราจะอยู่กับปัจจุบัน! ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป ฉันทำไม่ได้ ถ้ามันหมายความว่าเราต้องทรมานกันต่อไป ก็เอาสิ…”

หัวใจของแอเรียนเฉื่อยขณะที่เธอหน้าแดง เธอไม่สามารถเพิกเฉยต่อสิ่งที่เธอกำลังรู้สึกอยู่และไม่สามารถเพิกเฉยต่อเขาที่อยู่ที่นี่ได้ กับชายคนนี้เธอทำได้เพียงแต่ต้องผ่อนปรนเสมอ เธอไม่เคยชนะด้วยการก้าวร้าวกับเขาเลยสักครั้ง

มาร์คบังคับให้เธอมองเขา “จะเอาแบบนี้ใชไหม? เธออยากจะเป็นแบบนี้กับฉันไปตลอดชีวิตเลยเหรอ? จนกว่าฉันจะตาย พวกเราจะอยู่แบบคนโง่เง่าแบบนี้แหละ!”

ใบหน้าของแอเรียนลุกเป็นไฟเมื่อเธอผลักเขาออกไปพลางรู้สึกผิดเล็กน้อย “คุณมันไร้ยางอาย!”

เพราะกลัวว่าเธอจะร้องไห้ถ้าเขาแกล้งเธอต่อไป มาร์คจึงหยุดตัวเองได้ทันเวลาและกลับไปเป็นเหมือนเดิม “อยากคุยไหม? ฉันจะบอกเธออย่างตรงไปตรงมา ฉันสามารถให้เวลาเธอได้ถ้าเธอต้องการ ฉันยินดีที่จะรอ แต่อย่างน้อย... ให้สิ่งที่ฉันคาดหวังได้หน่อย ถ้าเธอไม่พิจารณาเรื่องนี้ ฉันจะพาเธอกลับไปที่บ้านของครอบครัวเทรมอนต์ด้วยกำลัง ตลอดชีวิตที่เหลือของเรา… เราจะใช้มันอย่างที่เป็นอยู่…”

แอเรียนรู้ว่ามาร์คจะไม่ยอมหยุดถ้าเธอไม่ตอบเขา สิ่งสุดท้ายที่เธอต้องการคือการถูกนำกลับไปที่บ้านของครอบครัวเทรมอนต์ง่าย ๆ แค่คิดก็สยองแล้ว อย่างไรก็ตาม เธอไม่ต้องการเลือกตัวเลือกเดิม เธอคิดว่าเธอจะอยู่อย่างสงบสุขได้เมื่อเธอออกจากบ้านของครอบครัวเทรมอนต์และมาที่เมืองนี้ แม้ว่าความโศกเศร้าของเธอจะเป็นการทรมานตัวเอง อย่างน้อยชีวิตของเธอก็ไร้กังวล แต่ตอนนี้เขากำลังบังคับให้เธอเลือก

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าการจากมาจากบ้านของครอบครัวเทรมอนต์ตอนนั้นเป็นเพียงการหนีจากปัญหาของเธอเท่านั้น เธอค้นพบด้วยความเศร้าใจว่าสิ่งที่เขาทำไปเมื่อกี้ไม่ได้ทำให้เธอโกรธเลยด้วยซ้ำ เธอทำอะไรไม่ถูกและเสียใจมากกว่าเดิม มันหมายความว่าเธอรักเขาโดยไม่ต้องสงสัยเลย

เนื่องจากเธอต้องเลือก เธอจึงเลือกได้เพียงทางเดียวที่ดูเหมือนจะเป็นทางออกสำหรับเธอ แอเรียนกัดริมฝีปากของเธอและพูดว่า “ให้เวลาฉันหน่อย”