เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 581

อย่างที่คาดไว้ คนที่เรียกได้ว่าเป็นป้าของเธอโกหก พวกเขาไม่ได้ไม่รู้เกี่ยวกับอุบัติเหตุ เครื่องบินตกและจริง ๆ แล้ววางแผนที่จะย้ายแอเรียนออกไปที่อื่น

จากที่ได้ฟังมา ดูเหมือนว่าจะให้อภัยได้ทั้งหมด อย่างไรก็ตามเหตุการณ์นั้นค่อนข้างรุนแรง

แอเรียนไม่ได้วางแผนที่จะมาเล่นเกมโทษป้ายความผิด และเธอยังเข้าใจหล่อนด้วย “จริง ๆ แล้วพ่อของฉันไม่ได้อยู่เบื้องหลังของอุบัติเหตุเครื่องบินตก เขาเป็นผู้บริสุทธิ์ เขาไม่เคยทำร้ายใครในตระกูลเทรมอนต์ ฉันไม่อยากลงรายละเอียดเฉพาะเจาะจงกับคุณ แต่ฉันแค่อยากให้คุณรู้ไว้ว่าพ่อของฉันบริสุทธิ์ ฉันออกมาจากตระกูลเทรมอนต์แล้ว และเริ่มทำร้านขนมหวานคาเฟ่ ฉันไม่ได้มีเงินมากนัก แต่ฉันก็มีเพียงพอสำหรับเราสองคน ฉันจะหาที่พักที่ใหญ่ขึ้นและหาพยาบาลพี่เลี้ยงมาดูแลคุณเอง ฉันต้องออกไปทำงานในทุกเช้าและกลับบ้านดึก ฉันขอโทษจริง ๆ ที่ไม่สามารถดูแลคุณได้ด้วยตัวฉันเอง

หญิงชราไม่ได้ถามคำถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับอุบัติเหตุเครื่องบินตกอีก อาจเป็นเพราะเธอไม่อยากพูดถึงมันอีกต่อไป เธอถอนหายใจ “เข้าใจแล้ว… เธอออกมาจากตระกูลเทรมอนต์ มันเพียงพอแล้วที่เธอเต็มใจจะดูแลฉัน เลี้ยงดูฉันและหาคนมาดูแลฉัน แล้วฉันจะหวังให้เธอมาดูแลด้วยตัวเองได้ยังไง? อีกอย่าง ฉันไม่เคยดูแลเธอเลย ตั้งแต่เธอยังเล็ก ไม่เคยแม่กระทั่งเจอเธอ ฉันรับได้หมดถึงแม้เธอจะให้ฉันนอนบนพื้นก็ตาม

นอนบนพื้น? จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะปล่อยให้หญิงชรานอนบนพื้น? แอเรียนไม่เคยเจอคนเจอแก่อย่างเธอมาก่อนทั้งชีวิต แอเรียนคิดว่าเธอคงเข้ากันได้ยาก แต่ตอนนี้เธออยู่ในความดูแลของแอเรียน แอเรียนถูกกระตุ้นความกล้าและดูแลเธอ อย่างไม่เต็มใจ “ฉันไม่ปล่อยให้คุณนอนบนพื้นหรอก จนกว่าเราจะย้ายไปที่ที่กว้างกว่าเดิม ฉันจะไปนอนที่โซฟาเอง คุณสามารถนอนบนเตียงได้เลย เรียกหาฉันถ้าต้องการอะไร ขาคุณเป็นอย่างไรบ้าง? มันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม?”

หญิงชราแตะ ๆ ที่ขาที่ติดขัดของเธอ “ได้ แต่ฉันคงต้องใช้เวลาสักพัก”

มันดึกแล้ว แอเรียนช่วยหญิงชราเข้านอนก่อนที่จะนอนแผ่ลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า ความคิดมากมายกำลังแหวกว่ายในในจิตใจเธอ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากค่อย ๆ ปรับตัวเข้ากับญาติของเธอที่ปรากฎตัวอย่างกระทันหันและพิจารณาถึงการทำหน้าที่ลูกกตัญญูของพ่อเธอให้ได้ ถึงอย่างไรหญิงชราก็คือคุณย่าของเธอ เมื่อดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ มันไม่มีอะไรควรสงสัยในตัวตนของหญิงชราแล้ว

อย่างที่คิดไว้ ดูแลหญิงชราพิการไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย เธอตื่นขึ้นมากลางดึกหลายรอบ หญิงชราบางทีก็กระหายน้ำ หิวหรือกระทั่งมีความจำเป็นต้องเข้าห้องน้ำ เช้าวันถัดมา เธอมีถุงใต้ตา แต่เธอยังต้องทำอาหารเช้าให้หญิงชรา อีกทั้งเธอต้องกลับจากร้าน มาบ้านสองถึงสามครั้งเพื่อเช็คดูหญิงชรา เธอแทบจะโดนทับจนแบนไปกับงานที่รุมเร้า ในเวลาเดียวกัน เธอก็ต้องหาทางจ้างพยาบาลพี่เลี้ยงและย้ายไปที่อยู่ใหม่ด้วย

นายาสังเกตเห็นสภาพเหนื่อยล้าของเธอและเริ่มกังวล “เธอเป็นไงบ้างวันนี้แอเรียน? นี่เธอได้นอนบ้างหรือเปล่าเมื่อคืน?”

แอเรียนขี้เกียจอธิบายถึงสิ่งที่เธอประสบมา ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าอย่างเรียบ ๆ “อืม… ฉันมีปัญหานิดหน่อย ไม่เป็นหรอก ฉันจะผ่านมันไปให้ได้”

ในระหว่างช่วงเวลาว่างในตอนบ่าย แอเรียนไม่มีเวลาทานอาหารที่คาเฟ่ เธอรีบกลับบ้านเพื่อเตรียมมื้อกลางวันให้กับหญิงชรา ในขณะเดียวกันนั้น มาร์คก็โทรมาพอดี เธอรับโทรศัพท์ระหว่างที่ทำอาหารไปด้วย “ฮัลโหล? ฉันค่อนข้างยุ่ง เราค่อยคุยกันทีหลังได้ไหม?”

แอเรียนลูบหน้าผากของเธออย่างช่วยไม่ได้ เธอเดินเข้าไปช่วยหญิงชราไปที่โต๊ะอาหาร “ฉันไม่เสียใจหรอก ฉันบอกไปแล้วว่าจะดูแลคุณเอง ดังนั้นฉันก็จะทำ ฉันไม่ได้ติดหนี้อะไรคุณ แต่พ่อของฉันติดหนี้บุญคุณคุณ คุณนำพาให้พ่อฉันมาเจอโลก ดังนั้นเขาควรเป็นคนส่งคุณไปแต่เขาไม่ได้อยู่นี่แล้ว ฉะนั้นฉันไปทำหน้าที่แทนเขาเอง คราวหน้าคุณจะไม่พูดแบบนี้อีก ได้ไหม?”

ตาเหี่ยวย่นของหญิงชราวาบขึ้นด้วยความรู้สึกเป็นนัยแผ่วเบาอย่างเห็นได้ชัด เธอเหยียดยิ้มและจดจ่อกับอาหารของเธอ เธอยังบ่นอย่างไม่หยุดหย่อนกับรสชาติแย่ ๆ ของอาหารด้วย

แอเรียนไม่สามารถสลัดความรู้สึกที่หญิงชราตั้งใจสร้างปัญหาให้เธอ เธอไม่ได้ทักท้วงอะไร เนื่องจากอายุของหญิงชรา อย่างไรก็ตามมันไม่มีอะไรต้องทักท้วงอยุ่แล้ว

ท้ายที่สุดเธอก็จัดการทำความสะอาดและออกจากบ้านไป เพียงแค่เธอไปถึงล็อบบี้ทางเข้า เธอหยุดชะงัก มาร์คอยู่ที่นี่! เขาจอดรถไว้ที่หน้าตึกของเธอ อย่างน่าดึงดูดเช่นเคย อาจเป็นเพราะเธอวางสายเขาอย่างกระทันหันและทำให้เขาไม่พอใจ ดังนั้นเขาเลยรีบมาทันที

เธอไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะมารับมือเขาเลยในตอนนี้ เธอเดินไปที่รถเขาอย่างหดหู่และเคาะกระจกรถ มาร์คลดกระจกลงและพูดว่า “ขึ้นมา”