เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 582

เธอมองไปที่ที่นั่งข้างคนขับอย่างลังเล “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะวางสายคุณ แต่ฉันยุ่งมากจริง ๆ ”

มาร์คมองสำรวจที่หน้าของเธอ “เธอยุ่งอยู่กับอะไรจนแทบไม่ได้นอน? พูดกับฉันสิ เธอหมายความว่าไงที่บอกว่าคุณไม่มีเวลาอีกต่อไป?”

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว เขามาที่นี่เป็นเพราะการปล่อยผ่านอย่างไม่ใส่ใจของเธอ…

แอเรียนอธิบายสถานการณ์ทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับหญิงชราให้เขาฟัง มาร์ครู้สึกประหลาดใจและตกตะลึงด้วย “ฉันเคยสืบหาความความจริงก่อนหน้านี้ และฉันรู้มาสักพักใหญ่ ๆ แล้วว่าเธอมีย่าและป้าที่ไม่ใช่สายเลือดแท้ ๆ ฉันคิดว่าพวกเขา คงไม่เปิดเผยตัวตนออกมา อย่างที่พวกเขาไม่เคยปรากฎตัวออกมาตั้งแต่ในอดีต ฉันเลยไม่ได้วางแผนในเรื่องที่จะบอกเธอ ฉันรู้สึกประหลาดใจที่พวกเขามาที่นี่เพื่อมาเจอเธอ แล้วเธอจะทำยังไง? เธอจะดูแลย่าของเธอด้วยตัวเองเหรอ?”

จริง ๆ แล้วมาร์ครู้เกี่ยวกับย่าและป้าของเธอ! เธอมองไปที่เขาอย่างขุ่นเคือง “ทำไมคุณไม่บอกฉัน? ฉันไม่ทันได้เตรียมใจกับเรื่องนี้เลย…”

มาร์คกรอกตาไปมา “ถ้าฉันบอกเธอไป…. เธอคงไม่อยู่กับฉัน และคงออกไปตามหาญาติของเธอแทน… อีกอย่างพวกเขาคงไม่สามารถเลี้ยงดูเธอได้ในเวลานั้น”

ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถสังเกตได้ลอยล่องอยู่ในอกเธอ ผู้ชายคนนี้… เขาไม่ได้ตัดสินใจเลี้ยงดูเธอด้วยความคิดชั่วร้าย นี่เขาวางแผนไว้ตั้งแต่ต้นเลยสินะ? เขารู้ว่าเธอมีญาติ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังดูแลเธอและเก็บเรื่องนี้ไม่ให้เธอรู้ ในตอนนั้นเธออายุเพียงแปดขวบเอง จู่ ๆ เธอก็สงสัยว่าเขาอาจมีความคิดวิตถารหรือเปล่า “มี… อะไรผิดปกติกับคุณไหม?”

ใบหน้าอันหล่อเหลาของมาร์คก้มลง มุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย “เธอกำลังคิดอะไรอยู่? ฉันรู้ว่าพ่อเธอหนีออกมาจากครอบครัวเพื่อมาอยู่กับแม่เธอ ในเวลานั้นคุณย่าของเธอค่อนข้างร่ำรวยและเป็นที่นับถือของเด็กสาวในเมืองเล็ก ๆ เหมือนแม่ของเธอจะอยู่ต่ำกว่าเขา เมื่อพิจารณาดูแล้วว่าเธอเกิดหลังจากนั้น เธอไม่คิดเหรอว่ามันเป็นธรรมดาที่คุณย่าและป้าของเธอจะไม่สนใจเธอเหรอ? อย่างไรก็ตามฉันไม่ได้พาเธอมาในทันที ฉันดูให้แน่ใจว่า คุณย่าของเธอจะไม่เลี้ยงดูเธอแน่ ๆ ในสถานการณ์อย่างนั้น การที่ไม่บอกเธอเกี่ยวกับญาติคนอื่น ๆ ของเธอมีค่าเท่ากับบอกเธอว่าเธอไม่ได้เป็นที่ต้องการของใครแม้แต่ญาติของตัวเองไม่ใช่เหรอ? เธอจะไม่ช้ำใจหรือยังไง?

ที่อธิบายมันไป… มาร์คคิดมาดีแล้ว มันลงรายละเอียดเยอะ เขารู้ว่าพ่อของเธอหนีออกมาจากครอบครัว ตอนนี้มันฟังดูไม่แปลกเลยเพราะเขารอบคอบเสมอมา

เธอรู้สึกขัดเขินเล็กน้อย “ฉันแค่ถามเฉย ๆ ...ฉันยุ่งมากจริง ๆ ฉันต้องหาที่อยู่ที่ใหญ่ขึ้นและหาพยาบาลพี่เลี้ยงเพื่อมาดูแลคนแก่ ฉันไม่มีเวลาเลย ฉันตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตตั้งแต่ที่เธอมาถึงเมื่อคืน ถ้าไม่ลำบากไป คุณช่วยขับรถไปส่งฉันที่คาเฟ่ได้ไหม? ฉันยังพอมีเวลางีบเก็บแรงไว้สักหน่อย…”

มาร์คยกแขนขึ้นมาเช็คเวลา “ยังเช้าอยู่ งั้นไปงีบที่โรงแรม ส่วนมากคาเฟ่ยุ่งช่วงบ่ายสองโมง เดี๋ยวฉันจะปลุกเธอเองตอนบ่ายสอง ฉันแค่เสนอนะ พาคุณย่าของเธอกลับมา

อยู่ที่คฤหาสน์เทรมอนต์กับฉันสิ เธอจะได้ลดภาระลงหรือให้ฉันช่วยหาที่อยู่ใหม่และพยาบาลพี่เลี้ยงให้เธอก็ได้”

แอเรียนเหนื่อยล้าเต็มที เธอไม่สามารถพาตัวเองไปยุ่งยากกับหลายสิ่งอย่างได้ เธอผล็อยหลับทันทีที่หัวแตะหมอน ตอนนั้นเอง เธอก็ได้วางความขุ่นเคืองทั้งหมดต่อมาร์คลง และดูเหมือนราวกับว่าพวกเขากลับไปเป็นเหมือนเดิมอย่างที่เคยเป็นมาระหว่างกันและกัน…

ไม่ถึงชั่วโมงครึ่งหลังจากที่เธอผล็อยหลับไป โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น มาร์ครีบปิดเสียงโทรศัพท์ทันทีและเหลือบไปเห็นชื่อที่อยู่บนหน้าจอ คุณย่า

เขาหลบไปกับโทรศัพท์ในมือและลดเสียงลง ก่อนที่เขาจะทันได้พูดประโยคออกไป เสียงแข็งกร้าวของหญิงชราดังมาจากปลายสาย “เธออยู่ไหน? กลับบ้าน ฉันจำเป็น ต้องเข้าห้องน้ำ!”

มาร์คกลั้นหายใจ “แอริกำลังหลับอยู่ นี่คือมาร์ค เทรมอนต์พูดสาย รอสักครู่ ผมจะส่งคนไปทันที”

หญิงชราหยุดชะงักในความไปชั่วครู่ แค่ครู่เดียวเท่านั้น จากนั้นเธอก็เริ่มแสดงความสามารถในการกวนโมโห “ฉันรอไม่ไหวแล้ว!”

มาร์คถึงกับพูดไม่ออก เขาตัดสายไปในทันที เขาเห็นว่าแอเรียนยังหลับอยู่ ดังนั้นเขาเลย ปิดโทรศัพท์เธอ หยิบกุญแจบ้านเธอและขับรถไปยังคอนโด คงจะไม่ทันแน่นอน ถ้าเขาจะส่งคนไปที่นั่น หญิงชรานั้นร้ายกาจ เขาต้องทำมันด้วยตัวเขาเอง ดูเหมือนมันจะเป็นสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยปัญหา แต่มันคงดีกว่าที่ต้องปลุกแอเรียน