เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 582

เธอมองไปที่ที่นั่งข้างคนขับอย่างลังเล “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะวางสายคุณ แต่ฉันยุ่งมากจริง ๆ ”

มาร์คมองสำรวจที่หน้าของเธอ “เธอยุ่งอยู่กับอะไรจนแทบไม่ได้นอน? พูดกับฉันสิ เธอหมายความว่าไงที่บอกว่าคุณไม่มีเวลาอีกต่อไป?”

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว เขามาที่นี่เป็นเพราะการปล่อยผ่านอย่างไม่ใส่ใจของเธอ…

แอเรียนอธิบายสถานการณ์ทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับหญิงชราให้เขาฟัง มาร์ครู้สึกประหลาดใจและตกตะลึงด้วย “ฉันเคยสืบหาความความจริงก่อนหน้านี้ และฉันรู้มาสักพักใหญ่ ๆ แล้วว่าเธอมีย่าและป้าที่ไม่ใช่สายเลือดแท้ ๆ ฉันคิดว่าพวกเขา คงไม่เปิดเผยตัวตนออกมา อย่างที่พวกเขาไม่เคยปรากฎตัวออกมาตั้งแต่ในอดีต ฉันเลยไม่ได้วางแผนในเรื่องที่จะบอกเธอ ฉันรู้สึกประหลาดใจที่พวกเขามาที่นี่เพื่อมาเจอเธอ แล้วเธอจะทำยังไง? เธอจะดูแลย่าของเธอด้วยตัวเองเหรอ?”

จริง ๆ แล้วมาร์ครู้เกี่ยวกับย่าและป้าของเธอ! เธอมองไปที่เขาอย่างขุ่นเคือง “ทำไมคุณไม่บอกฉัน? ฉันไม่ทันได้เตรียมใจกับเรื่องนี้เลย…”

มาร์คกรอกตาไปมา “ถ้าฉันบอกเธอไป…. เธอคงไม่อยู่กับฉัน และคงออกไปตามหาญาติของเธอแทน… อีกอย่างพวกเขาคงไม่สามารถเลี้ยงดูเธอได้ในเวลานั้น”

ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถสังเกตได้ลอยล่องอยู่ในอกเธอ ผู้ชายคนนี้… เขาไม่ได้ตัดสินใจเลี้ยงดูเธอด้วยความคิดชั่วร้าย นี่เขาวางแผนไว้ตั้งแต่ต้นเลยสินะ? เขารู้ว่าเธอมีญาติ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังดูแลเธอและเก็บเรื่องนี้ไม่ให้เธอรู้ ในตอนนั้นเธออายุเพียงแปดขวบเอง จู่ ๆ เธอก็สงสัยว่าเขาอาจมีความคิดวิตถารหรือเปล่า “มี… อะไรผิดปกติกับคุณไหม?”

ใบหน้าอันหล่อเหลาของมาร์คก้มลง มุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย “เธอกำลังคิดอะไรอยู่? ฉันรู้ว่าพ่อเธอหนีออกมาจากครอบครัวเพื่อมาอยู่กับแม่เธอ ในเวลานั้นคุณย่าของเธอค่อนข้างร่ำรวยและเป็นที่นับถือของเด็กสาวในเมืองเล็ก ๆ เหมือนแม่ของเธอจะอยู่ต่ำกว่าเขา เมื่อพิจารณาดูแล้วว่าเธอเกิดหลังจากนั้น เธอไม่คิดเหรอว่ามันเป็นธรรมดาที่คุณย่าและป้าของเธอจะไม่สนใจเธอเหรอ? อย่างไรก็ตามฉันไม่ได้พาเธอมาในทันที ฉันดูให้แน่ใจว่า คุณย่าของเธอจะไม่เลี้ยงดูเธอแน่ ๆ ในสถานการณ์อย่างนั้น การที่ไม่บอกเธอเกี่ยวกับญาติคนอื่น ๆ ของเธอมีค่าเท่ากับบอกเธอว่าเธอไม่ได้เป็นที่ต้องการของใครแม้แต่ญาติของตัวเองไม่ใช่เหรอ? เธอจะไม่ช้ำใจหรือยังไง?

ที่อธิบายมันไป… มาร์คคิดมาดีแล้ว มันลงรายละเอียดเยอะ เขารู้ว่าพ่อของเธอหนีออกมาจากครอบครัว ตอนนี้มันฟังดูไม่แปลกเลยเพราะเขารอบคอบเสมอมา

เธอรู้สึกขัดเขินเล็กน้อย “ฉันแค่ถามเฉย ๆ ...ฉันยุ่งมากจริง ๆ ฉันต้องหาที่อยู่ที่ใหญ่ขึ้นและหาพยาบาลพี่เลี้ยงเพื่อมาดูแลคนแก่ ฉันไม่มีเวลาเลย ฉันตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตตั้งแต่ที่เธอมาถึงเมื่อคืน ถ้าไม่ลำบากไป คุณช่วยขับรถไปส่งฉันที่คาเฟ่ได้ไหม? ฉันยังพอมีเวลางีบเก็บแรงไว้สักหน่อย…”

มาร์คยกแขนขึ้นมาเช็คเวลา “ยังเช้าอยู่ งั้นไปงีบที่โรงแรม ส่วนมากคาเฟ่ยุ่งช่วงบ่ายสองโมง เดี๋ยวฉันจะปลุกเธอเองตอนบ่ายสอง ฉันแค่เสนอนะ พาคุณย่าของเธอกลับมา

อยู่ที่คฤหาสน์เทรมอนต์กับฉันสิ เธอจะได้ลดภาระลงหรือให้ฉันช่วยหาที่อยู่ใหม่และพยาบาลพี่เลี้ยงให้เธอก็ได้”