เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 585

แจ็คสันสูดหายใจเข้าลึก ๆ ผู้หญิงของเขาทุกข์ใจภายใต้ฝีมือของใครบางคนและถึงกับเสียน้ำตา นอกจากความเจ็บปวดใจแล้ว เขายังรู้สึกเดือดดาลอีกด้วย “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร อย่าร้องนะ คุณอยู่ไหนเหรอ? ผมจะไปหาและรับคุณกลับตอนนี้เลย อยู่ตรงนั้นนะ อย่าย้ายไปไหน โอเคไหม? บริษัทอะไรของพวกเขาน่าเกลียดอย่างนี้? ไม่ต้องไปโกรธ ลืมพวกเขาไปซะ!”

ทิฟฟานี่สูดน้ำมูก บอกเขาว่าเธออยู่ที่ไหนและรอเขาที่ข้างถนน อากาศค่อย ๆ เย็นลงและไม่ค่อยร้อนแล้ว บางครั้งสายลมอ่อนพัดผ่านและพาความรู้สึกให้รู้สึกค่อย ๆ สบายใจขึ้น

ในไม่ช้า รถสปอร์ตสุดหรูจอกที่ริมถนน เมื่อเข้าไปในรถและมองไปที่เขา เธอร้องโฮอีกครั้ง เธอเอนไปซบไหล่เขาและร้องไห้ “ฉันรู้สึกไร้ประโยชน์ ฉันถูกไล่ออก… ฉันรู้สึกโกรธมาก…”

แจ็คสันลูบไปที่หลังเธออย่างปลอบโยนขณะเดียวกันก็หันไปทางชั้นสำนักงานที่ไม่ไกลมาก บริษัทนั้นไม่แม้แต่จะได้เลียบูทเขา ทว่าพวกเขากลับทำให้แฟนเขาเศร้าเสียใจ!

ระหว่างทางกลับบ้าน เขาถามเธออย่างระมัดระวัง “ถ้าคุณ… ยังต้องการงานอยู่ แล้วถ้ามาทำงานในเครือของบริษัทผมล่ะ? มันแค่ไกลออกไปเล็กน้อยจากเขตทางเหนือ ในเมื่อคุณ ไม่สะดวกใจทำงานที่สาขาใหญ่ สาขาย่อยคงไม่เป็นอะไร ใช่ไหม? ไม่ต้องกังวล ผมจะไม่ใช้อำนาจในกระบวนการว่าจ้างฉะนั้นจัดเต็มได้ด้วยตัวเองเลย คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมการทำงาน มันดีแน่นอน ผมจะออกจากออฟฟิศเร็วขึ้นสักสองชั่วโมงทุกวัน เพื่อไปรับคุณเอง ยังไงก็ตาม มันไกลออกไปนิดหน่อย อาจต้องใช้เวลาสักชั่วโมงเพื่อถึงบ้าน อยู่ที่บ้านผมนะ ตกลงไหม?”

ทิฟฟานี่รู้สึกลังเล “มันจะไม่ลำบากเหรอ? เขตทางเหนือค่อนไกลนะ มันใช้เวลาประมาณ สี่ชั่วโมงเพื่อไปกลับ เราทำอะไรได้หลายอย่างเลยนะในสี่ชั่วโมงนั้น แต่มันจะเสียเวลา ไปกับการเดินทาง… ฉันไม่มีปัญหาอะไรทำงานที่สาขาใหญ่ของคุณ แต่คุณต้องไม่เปิดเผยความสัมพันธ์ของเรา ผู้คนอาจจะคิดเกี่ยวกับฉันแตกต่างออกไป เราต้องเก็บไว้เป็นความลับ อย่างน้อยจนกว่าจะถึงวันแต่งงาน…”

แจ็คสันร่าเริงขึ้นเมื่อเธอเริ่มผ่อนปรนให้ “ต้องอย่างนี้สิ ผมสัญญาว่าจะทำตามที่คุณขอ งั้นตกลงใช่ไหม? คุณสามารถไปฝ่ายบุคคลได้เลยสำหรับการสัมภาษณ์งานของคุณพรุ่งนี้ เนื่องจากคุณทำงานที่นั่นมาก่อน เพราะงั้นคุณจะได้รับสิทธิพิเศษ”

ทิฟฟานี่พยักหน้า “ได้ ฉันจะไปพรุ่งนี้ ฉันขอโทษที่รบกวนคุณเวลางาน คุณส่งฉันที่บ้านก็ได้ แล้วก็กลับไปที่ออฟฟฟิศเลย ฉันอยากทานอาหารมื้อใหญ่คืนนี้เพื่อให้รู้สึกดีขึ้น คืนนี้คุณมาหาได้นะ!”

แจ็คสันยื่นมือออกไปและลูบผมยาวสลวยของเธอ “ไม่เป็นไร ผมไม่กลับเข้าออฟฟิศแล้ว เราจะทำอะไรก็ได้แล้วแต่ที่คุณชอบเลย”

ทิฟฟานี่รู้สึกเอื่อยเฉื่อยขึ้นมาทันที “ฉัน… ตอนนี้อยากนอน”

แจ็คสันประหลาดใจที่เธอยังมีอารมณ์ที่จะนอนตอนนี้ “เอ่อ...ถ้างั้นมาที่บ้านผมนะ คุณมานอนได้ เมื่อคุณตื่นขึ้นมา เราจะได้ทานอาหารมื้อใหญ่กัน” มีเพียงแค่เธอเท่านั้นที่จะทำได้ ร้องได้เพราะความโกรธ จากนั้นก็ไปนอนพักผ่อนและมีความสุขกับอาหารมื้อใหญ่ เขาเริ่มสงสัยว่าถ้าเธอตกใจจริง ๆ หรือเปล่า … เป็นคนทั่วไปจะไม่ซึมเศร้าไปเลยเหรอ?

เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก อย่างไรก็ตามในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกว่าสถานการณ์ มันไม่ปกติเหมือนอย่างที่เห็น ไม่ว่าอย่างไรก็ตามแม้ว่าหญิงชราจะเห็นด้วยที่ไปกับมาร์คหรือไม่นั้น มาร์ค เทรมอนต์ต้องได้รับผลประโยชน์ที่มาจากการยินยอมเห็นด้วยอย่างแน่นอน นี่มันคือทางที่โน้มน้าวเธอให้กลับไปเมืองหลวงหรือเปล่านะ?

หลังจากที่สงบลง เธอเทน้ำใส่แก้วแล้วดื่มมันไปในรวดเดียว เธอไม่มีกระทั่งเวลาจะดื่มน้ำและเธอก็ตกใจกลัว…

โทรศัพท์ของมาร์คยังคงปิดอยู่ระหว่างที่เธอโทรไป นั่นหมายความว่าพวกเขายังอยู่บนเครื่องบิน เธอรู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มมีความซับซ้อน ตั้งแต่ทีแรกที่จะยื้อเวลาออกไป จากนั้นจะพูดคุยกับมาร์คหลังจากหนึ่งปีผ่านไป ตอนนี้เธอยังเหลือทางเลือกอีกไหม ที่หญิงชราอยู่กับเขา? บางทีเธออาจจบลงที่ต้องกลับไปหาเขาที่เมืองหลวง ในเวลาน้อยกว่าหน่ึงปี

เธอเลือกที่จะโทรวิดีโอไปหาทิฟฟานี่ ในเวลาอย่างนี้ พูดคุยกับบางคนคงช่วยให้เธอปล่อยวาง จากความผิดหวังได้ ตอนที่วิดีโอได้รับการตอบแล้ว ทิฟฟานี่ยังหลับตาอยู่เลย “แอริ…” เธอพูดเสียงอู้อี้ ดูเหมือนว่าเธอยังกำลังหลับอยู่ “ฉันกำลังหลับ มีอะไรหรือเปล่า?”

แอเรียนกลืนความขมขื่นของเธอลงไป “ทำไมเธอหลับเวลานี้แบบนี้? ไม่เป็นไร… กลับไปนอนต่อได้เถอะ ฉันสบายดี…”