เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 593

ซัมเมอร์นั่งลงบนโซฟาแล้วพูดว่า “เร่งรีบอะไรกัน ไม่ใช่ว่าทุกคนจะหักค่าแรงของเธอ ในเรื่องนั้นหรือเรื่องอื่น ๆ ตอนนี้ เรื่องเมื่อคืน… ขอบคุณนะ ฉันไม่สงสัยเลยว่าเธอโน้มน้าว แจ็คสันให้มาขอโทษฉันผ่านทางโทรศัพท์มันเป็นเรื่องยากสำหรับเขา ฉันรู้ ฉันไม่โทษเขา”

ทิฟฟานี่ที่เพิ่งตื่นนอนยังไม่ค่อยมีสัมปชัญญะเต็มที่ “ฮะ?... ฉันหมายถึง ฉันแค่ทำในส่วนของฉันค่ะ! ช่ายยยย”

ทันใดนั้นการแสดงออกของซัมเมอร์ก็เปลี่ยนไปก่อนดึงบราที่อยู่ข้างใต้ออกมา “อะไรเนี่ย?”

ทิฟฟานี่แข็งทื่อ ถ้าเธอจำไม่ผิด ชุดชั้นในของเธอไม่น่าเป็นสิ่งเดียวที่ซุกใต้โซฟา มันน่าจะมี อย่างอื่นที่น่าอายมากกว่านี้! พระเจ้า เมื่อคืนพวกเขาดำดิ่งเข้าสู่ความพึงพอใจที่ไม่มีใครคิดจะเก็บของให้เรียบร้อย!

ความคิดของเธอกลับสู่ปัจจุบัน เธอค่อย ๆ ขยับตัวไปข้างหน้า ฉกบราจากมือซัมเมอร์ “โอ๊ะ ฉันขอโทษ ขอโทษจริง ๆ ค่ะ! เอิ่ม ที่นี่ไม่เป็นระเบียบนิดหน่อยเพราะฉัน เพราะว่าฉันไม่ได้ จัดให้เรียบร้อยก่อนหน้านี้! โอ๊ะ ดูเวลาสิคะ คุณมีสิ่งที่ต้องทำให้เสร็จเหมือนกันแน่ ๆ ใช่ไหมคะ คุณป้าซัมเมอร์? ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันทำได้สุดยอดมาก! ละ ละ และแจ็คสันก็ทำได้ยอดเยี่ยมเหมือนกัน อุ๊ปส์ ต้องไปอาบน้ำแต่งตัวแล้ว ฮ่า ๆ !”

ซัมเมอร์รู้สึกอาย เธอไม่ได้แสดงออกเลย “อะอ้า ฉันเห็น ฉันจะออกไปแล้ว โอ้ เธอไม่ต้องกังวล ฉันไม่เห็นอะไรเลย นอกจากรู้ว่าการเป็นเด็กมันเป็นยังไง นี่เป็นเรื่องธรรมดา ดังนั้นไม่ต้องรู้สึกไม่ดีกับมัน โดยเฉพาะเนื่องจากฉันไม่ได้เป็นคนแปลกหน้า เอาเถอะ อย่าลืมเอาของที่ฉันซื้อให้ไปทำงานด้วยล่ะ ตกลงไหม?”

ทิฟฟานี่ได้แค่พยักหน้าตอบรับ เพราะสิ่งที่เธอต้องการทำตอนนี้คือหาหลุมเพื่อซ่อนตัวข้างใน แต่เดี๋ยวก่อน เธอจะตีแจ็คสันแรง ๆ ! เธอไม่ได้มีนิสัยโยนเสื้อผ้าไปทั่ว นั่นมันนิสัยแจ็คสัน!

เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่ในที่สุดซัมเมอร์ก็ออกไปก่อนที่จะเตรียมตัวไปทำงาน เมื่อเธอไปถึงทุกคนออกไปพักกลางวันกันหมด ปล่อยให้ออฟฟิศว่าง

ทิฟฟานี่เดินตรงเข้ามาที่โต๊ะทำงานแจ็คสัน เขาไม่อยู่ ดังนั้นเธอจึงวางผลไม้ของซัมเมอร์และขนมไว้บนโต๊ะของเขา ขณะที่เธอกำลังจะออกไปก็มีใบหน้าอยากรู้อยากเห็นโผล่มาจาก ขอบประตู “อู้วววว! เราเจออะไรเนี่ย? ข้าวกลางวันลึกลับสำหรับคุณเวสต์? โอ้พระเจ้า! จุ๊ จุ๊ ทิฟฟานี่? คุณก็หลงรักคุณเวสต์หรือเนี่ย?

ทิฟฟานี่ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นที่สังเกต “อะไร? ไม่ใช่! แม่ของเขาบอกให้ฉันเอาของพวกนี้ มาให้เขา ตอนนี้คุณอย่ามาแต่งเรื่องขึ้นมาน่า”

เพื่อนร่วมงานของเธอเม้มปากด้วยความไม่เชื่อ “ฉันรู้ว่าเธอกับคุณเวสต์กลับไปสักพักใหญ่ แต่ทำไมคุณไม่เอาอาหารให้ตอนเขาอยู่? ทำไมทำเหมือนกับมันเป็นความลับราวกับว่า ไม่อยากให้เขาเห็น หืมมม? ฉันเห็นสีหน้าที่แบบว่า ‘โอ้ พระ เจ้า! ฉัน ถูก จับ ได้’ ปรากฎอยู่บนหน้าของเธอ ตอนที่ฉันอยู่ที่นี่ ไม่เอาหน่า อย่าปฏิเสธ! คุณเวสต์เป็นผู้ชายที่ยอดเนี่ยม ใครจะไม่ชื่นชอบเขาล่ะ? อันที่จริงเพื่อนร่วมงานผู้หญิงเกือบทุกคนในบริษัทนี้อยากได้เขากันทั้งนั้นแหละ”

‘ชอบเขามากเหรอ?’ ริมฝีปากทิฟฟานี่กระตุกข้างนึง ไม่อะ เธอไม่ได้ชอบเขา ไม่อีกต่อไปและไม่ชอบหลังจากเมื่อคืน เธอห่วงชีวิตเธอมากกว่าที่จะเอาไปเสี่ยงอีก!

สีหน้าของแจ็คสันเรียบเฉย เขาหันไปหาเลขาของเขาอย่างรวดเร็วและไล่เธอ “เธอไปก่อนเลย”

มองทิฟฟานี่อย่างไม่ใส่ใจ ลีอานนา หลางตอบ “ได้ค่ะ”

ยิ่งทิฟฟานี่มองเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งว้าวุ่นใจเท่านั้น ท่าทางที่เธอคิดขณะที่กำลังเดินเต็มไปด้วยความเย้ายวน! ช้าแต่ชัวร์ ริมฝีปากของเธอเม้มเเน่นจนเหมือนเป็นจงอยปาก

ที่เธอแสดงออกทำให้แจ็คสันขำเบา ๆ แต่เขาไม่ได้อธิบายมันด้วยตัวเอง “ตั้งใจทำงานนะ ผมต้องไปแล้ว”

ทิฟฟานี่กำลังร้อนลุ่มและใช้เวลาช่วงเย็นที่เหลือจินตนาการถึงสถานการณ์เสี่ยงทุกรูปแบบ ระหว่างแจ็คสันและลีอานนา เนื่องจากเขาเคยค่อนข้างหลงระเริงเป็นเหตุผลที่จะตั้งข้อสงสัยได้ว่า เขาอาจจะเคยเต้นแทงโก้กับเลขาคนนี้ที่คอยตามเขา แล้วถ้าเขาทำล่ะ? เธอจะทำอะไร? มันไม่มีทางที่เธอจะปล่อยมันไป! จะมีผู้หญิงคนไหนที่รู้สึกโอเคที่เห็นผู้หญิงและผู้ชายมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ?!

มันเป็นการรอที่ทรหดแต่ในที่สุดก็ผ่านเวลาการทำงาน ปกติแล้ว ทิฟฟานี่รอแจ็คสันที่ทางแยกและเกือบจะทันทีที่เธอก้าวขึ้นรถของเขา เธอโพล่งออกมาอย่างอยากรู้ “คุณเคยหรือไม่เคยมีเซ็กส์กับคุณหลาง? อายบอกฉันว่าลูกน้องผู้หญิงเกือบทุกคนสนใจคุณ โดยเฉพาะคุณหลาง คนที่… คนที่ส่ายสะโพกเหมือนลูกข่างต่อหน้าคุณตลอดเวลา! ดังนั้นคุณบอกฉันตรง ๆ มาตอนนี้เลย คุณได้ทำมันหรือเปล่า?