เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 601

ทิฟฟานี่ก้าวไปข้างหน้าและยื่นเงินของโคลอี้ให้ธัญญ่า "เก็บมันไว้ อย่าปฏิเสธเงินฟรี คิดเสียว่าสุนัขกัด ไม่มีประโยชน์ที่จะคิดคำนวณกับคนอย่างเธอ เธอมีที่พักไหม? เดี๋ยวฉันจองห้องให้ ใจเย็น ๆ น้า มาสนุกกันในอีกสองสามวันข้างหน้ากันเถอะ”

“พักที่โรงแรมนี้สิ” แจ็คสันแนะนำ “ผมจะบอกแผนกต้อนรับให้เตรียมห้องสองสามห้องให้พวกคุณ โรงแรมนี้เป็นของครอบครัวผม ไม่ต้องเกรงใจ”

ทิฟฟานี่มองแจ็คสันอย่างตกใจ เธอยังคงค่อนข้างมืดมนเกี่ยวกับความมั่งคั่งของครอบครัวเวสต์ พวกเขาเป็นเจ้าของโรงแรมขนาดใหญ่นี้จริง ๆ ครอบครัวเวสต์ดูเหมือนจะมีหุ้นส่วนอยู่ในทุกที่

จู่ ๆ มาร์คก็คว้าไหล่แอเรียนไว้ "ไปกันเถอะ กลับบ้านกับฉัน”

“ฉันไม่ต้องการ” แอเรียนสะบัดเขาออกไป

มาร์คก้มศีรษะลงพลางกระซิบข้างหูแอเรียน “แมรี่ไม่สบายเมื่อไม่นานนี้ เธอไม่ต้องการเจอเขาเหรอ? เขาเคยคลั่งไคล้เธอมากนะ”

แอเรียนกัดฟัน "ก็ได้ ฉันจะไป ฉันจะไปพบแมรี่กับเฮนรี่ จากนั้นฉันจะกลับโรงแรม ฉันจะไม่อยู่ในคฤหาสน์เทรมอนต์”

แจ็คสันไอแห้ง ๆ “เอ่อ… อย่างที่คุณเห็น ธุรกิจกำลังเฟื่องฟูในโรงแรมนี้ เรามีห้องว่างเหลือไม่มากแล้ว มันจะดีกว่าถ้าคุณอยู่ในคฤหาสน์เทรมอนต์”

แอเรียนพึมพำ “นี่ไม่ใช่โรงแรมแห่งเดียวในเมืองหลวงนะ คุณรู้ใช่ไหม?”

มาร์คยิ้มออกมา “หืม? ถ้าฉันต้องการ ฉันจะทำให้แน่ใจว่าเธอไม่สามารถพักในโรงแรมไหนในเมืองหลวงได้เลย อย่าดื้อนักสิ”

น่าเสียดายที่มาร์คไม่ได้โกหก เพียงแค่เขาเอ่ยปากก็ไม่มีโรงแรมไหนกล้ารับแอเรียนแล้ว

ทิฟฟานี่เข้าร่วมและพูดเช่นเดียวกับแจ็คสัน “แอริ กลับบ้านกับมาร์คเถอะ ไปเยี่ยมคุณย่า แมรี่และเฮนรี่ นานมากแล้วที่เธอไม่ได้กลับบ้าน พวกเขาต้องคิดถึงเธอแน่ ๆ ไม่ใช่ว่าเธอจะตายถ้าจะอยู่สักสองสามวันใช่ไหมล่ะ?”

เมื่อมาถึงจุดนี้ แอเรียนรู้ว่าเธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ได้ สุดท้ายแล้ว นี่คือเมืองหลวง เธอจะหนีจากมาร์คได้อย่างไร? เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตามเขากลับบ้าน

แอเรียนไม่สามารถตอบคำถามของแมรี่ได้ เธอให้ข้อแก้ตัวก่อนจะไปที่ห้องพักเพื่อพักผ่อน คลื่นแห่งความกตัญญูเกิดขึ้นในใจของเธอเมื่อเธอกลับมาที่คฤหาสน์เทรมอนต์ เธออาศัยอยู่ที่นี่มานานกว่าสิบปีแล้ว มันให้ความรู้สึกเหมือนอยู่บ้านจริง ๆ ราวกับว่าเธอกลับมาถึงบ้านแล้ว แม้ว่าจะรู้สึกดี แต่เธอก็ไม่สามารถอยู่ได้ เธอไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ นอกจากไปร่วมงานหมั้นของทิฟฟานี่แล้ว จุดประสงค์ของเธอในการกลับมาเมืองหลวงคือพาหญิงชรากลับไปด้วย แม้จะมีความต้องการอย่างไม่มีเหตุผลที่จะทิ้งหญิงชราไว้กับมาร์ค แต่เธอก็รู้ว่าเธอไม่สามารถปล่อยให้เขาควบคุมเรื่องนี้ได้ มิเช่นนั้นเธอจะไม่มีทางหันกลับได้

มาร์คเดินตามเธอเข้าไปในห้องรับแขกพลางขัดขวางความคิดของเธอ

เธอรีบปิดบังความรู้สึกของเธอก่อนจะหันไปหาเขา “บอกแมรี่ให้จัดห้องรับแขกให้ฉัน” ในห้องพักมีเตียงเดียว เธอไม่สามารถนอนในนั้นได้ แมรี่จำเป็นต้องเตรียมห้องรับแขกให้เธอ

มาร์คเดินเข้ามาหาเธอและจับไหล่ของเธอ “เธอต้องการห้องรับแขกจริง ๆ หรือ? อยู่กับฉันมันยากอย่างไร? ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะปล่อยเธอไปหรอกนะ”

แอเรียนตื่นตระหนก เธอสามารถมองเห็นส่วนลึกของดวงตาของเขาหลังแว่นตาของเขา แต่เธอไม่สามารถอ่านความคิดของเขาได้ “จะบังคับฉันเหรอ? มาร์ค เทรมอนต์ เรามีข้อตกลงกัน คุณสัญญาว่าจะให้เวลาฉันมากขึ้น ฉันจะไม่อยู่ไม่ว่าคุณจะทำอะไร! คุณช่วยเพ่งความสนใจไปที่อย่างอื่นได้ไหม? หยุดดูฉัน! ปล่อยฉันไป! ทำอย่างนั้นไม่ได้เหรอ?”

“ใช่ ฉันสัญญาว่าจะให้เวลาเธอหนึ่งปี แต่ฉันรู้ว่าเธอแค่พยายามถ่วงเวลา เธอกำลังลังเลกับสิ่งนี้” มาร์คพูดอย่างเด็ดเดี่ยว “เธอรู้บ้างไหมว่าชีวิตของฉันเป็นอย่างไรในช่วงที่เธอไม่อยู่? ไม่ช้าก็เร็วเธอก็ต้องกลับมาอยู่ดี ทำไมไม่กลับมาตอนนี้เลยล่ะ? ฉัน… ไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว…”