เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 602

แอเรียนรู้สึกผิดเล็กน้อยเมื่อความคิดของเธอถูกเปิดเผย เธอกลัวเกินกว่าจะสบตามาร์ค “ฉัน… ฉันจะไม่อยู่ ยังไม่หมดแค่นี้ ฉันจะพาคุณย่าไปด้วย แม้ว่าย่าของฉันจะยืนกรานที่จะอยู่ คุณกล้าที่จะสารภาพทุกอย่างที่ได้ทำลงไปไหม? คุณจะทำให้เธอหัวใจวายถ้าเธอค้นพบความจริงในวันหนึ่ง! อย่าเผาสะพาน ได้โปรดกรุณาปล่อยและอย่ายุ่งกับครอบครัวของฉัน ตกลงไหม? ฉันจะไม่พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต แต่ขอแค่วาดเส้นที่ชัดเจนระหว่างเรา โอเค? ฉัน… ฉันไม่เห็นทางที่เราจะอยู่ด้วยกันเลยจริง ๆ…”

แม้ว่ามาร์คจะรู้มานานแล้วว่าคำสัญญาของแอเรียนที่จะกลับไปคฤหาสน์เทรมอนต์เป็นเพียงคำสัญญาที่ไม่เต็มใจ แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจกับคำพูดของเธอ พวกเขาไม่สามารถขีดเส้นแบ่งที่ชัดเจนระหว่างพวกเขาได้ เขาถึงขีดจำกัดแล้วที่จะปล่อยให้เธอจากเขาไปนาน ๆ แต่เธอก็ยังกระโดดดีใจในทุกโอกาสที่มีเพื่อทิ้งเขา ความสับสนวุ่นวายของอารมณ์ที่ซับซ้อนหมุนวนอยู่ในจิตใจของเขา เขาถอดแว่นตาออกแล้วโยนมันลงบนพื้นก่อนที่จะดึงเธอเข้ามาหาเขา “เธอไม่เห็นทางที่เราจะอยู่ด้วยกันเลยเหรอ? และฉันคิดว่าฉันเป็นคนเลือดเย็น เลือดของเธอเย็นกว่าของฉันมาก นี่ผ่านมากี่ปีแล้ว? เธอคิดว่าจะลืมฉันง่าย ๆ อย่างนั้นจริง ๆ เหรอ? เธอตัดสัมพันธ์กับฉันอย่างนั้นได้จริง ๆ เหรอ? เธอไม่ได้รับผลกระทบเลยใช่ไหม? เธอกล้าพูดไหมว่าเธอไม่มีความรู้สึกกับฉันเลย? มองฉันสิ!"

แอเรียนมองตรงเข้าไปในดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธและค่อย ๆ หมดความอดทน เธอผลักเขาออกไปอย่างหวาดกลัว มีเพียงความคิดเดียวที่เหลืออยู่ในใจของเธอในขณะนี้ เธอต้องวิ่งหนีจากเขา!

“ปล่อยฉันนะ ไม่งั้นฉันจะกรี๊ด!”

มาร์คยิ้มออกมา “เอาเลย สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยคนของครอบครัวเทรมอนต์ เธอคิดว่าการกรีดร้องจะช่วยอะไรเธอได้บ้าง? โอ้… ถูกต้อง เธอมีคุณย่าของเธอ เธอคิดว่าเขาจะช่วยเธอจริง ๆ เหรอ? ฉันแสดงความรักต่อเธอ ไม่ใช่ทำร้ายเธอ ย่าจะไม่สนใจ เธอไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”

สีหน้าและรอยยิ้มของเขาตอนที่เขาพูดคำเหล่านั้นทำให้แอเรียนเต็มไปด้วยความกลัว เธอคิดว่าเธอได้ค่อย ๆ หลุดจากการควบคุมของเขา แต่ดูเหมือนว่าเธอจะคิดผิด เธอรู้มาตลอดว่าวิธีที่ดีที่สุดในการทำให้เขามีความสุขคือการยอมจำนนต่อเขา อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถยอมแพ้ได้ตลอดเวลา อย่างไรก็ตาม เธอรู้ดีว่าเมื่อเธอทำให้เขาโกรธแล้ว จะไม่มีการหวนกลับ

ในระหว่างการต่อสู้ เธอบังเอิญเหยียบแว่นของเขา เสียงแตกดังทะลุแนวป้องกันสุดท้ายในหัวใจของเธอ เขาได้ผลักเธอไปที่หน้าต่างที่ไม่มีทางออก คนของคฤหาสน์เทรมอนต์จะเดินไปรอบ ๆ สวนเป็นบางครั้ง แต่เธอก็กลัวเกินกว่าจะกรีดร้องขอความช่วยเหลือเพราะเธอรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ มันจะทำหน้าที่เตือนผู้คนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเท่านั้น

“มาร์ค… ฉันเหนื่อย ฉันไม่ต้องการที่จะทะเลาะกับคุณ… ได้โปรดปล่อยฉันไปก่อนได้ไหม? ฉันได้ตกลงที่จะอยู่ในคฤหาสน์เทรมอนต์ในขณะนี้แล้ว อะไร… คุณต้องการอะไรจากฉันอีก?” สุดท้ายเธอก็ยอมเหมือนเดิม เมื่อเธอกลับมาเธอได้หวนคืนสู่ตัวตนเดิมของเธอ กลับไปสู่ความอ่อนแอที่เธอเคยเป็น กลับไปถูกเขาควบคุม เธอเกลียดความรู้สึกนี้และกลัวความโกรธของเขา

“อะไรทำให้เธอคิดว่าเธอสามารถหนีฉันไปกับการแสดงที่ไม่จริงใจได้? ให้ฉันอธิบายตัวเองให้ชัดเจนนะ เธอคิดผิดแล้ว” มาร์คคว้าข้อมือเธอแล้วลากเธอออกไปที่ห้องนอนใหญ่

เมื่อเธอเดินขึ้นบันไดไป แอเรียนก็เห็นแมรี่กำลังเดินขึ้นไปชั้นบน เธอส่งสายตาอ้อนวอนให้แมรี่

เขาฝังใบหน้าของเขาไปที่คอของเธอ โดยจงใจรับกลิ่นเฉพาะตัวของเธอ มือของเขาขยับด้วยความเร่งด่วนมากยิ่งขึ้น

แอเรียนพยายามเพิกเฉยต่อเขา แต่ความรู้สึกของเธอเพิ่มขึ้นด้วยความเร็ว เธออยู่ในห้องของเขาที่เต็มไปด้วยกลิ่นของเขา… ทุกอย่างเป็นเรื่องจริงและยากที่จะมองข้าม

ร่างกายของเธอแข็งทื่อทันทีเมื่อเขาปล่อยตัวเธอ เธอเครียดขึ้นและทำตัวไม่ถูก อารมณ์ที่ซับซ้อนมากมายผุดขึ้นในใจเธอ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอทำบาป ราวกับว่าเธอได้รับความเสียหาย และได้ลงนรกไปพร้อมกับเขา…

เขาชอบตอนที่เธอปล่อยผมของเธอลง ผมของเธอเหมือนน้ำตก นิ้วที่เรียวยาวของเขาดึงยางมัดผมของเธอออกพลางปล่อยผมที่ยาวและหอมกรุ่นของเธอ สิ่งนี้ช่วยกระตุ้นให้เขาตื่นตัวมากยิ่งขึ้น “อยู่… อยู่ที่นี่ โอเคไหม? ฉันจะชดใช้บาปของฉันไปตลอดชีวิต ไม่พอเหรอ? ฉันจะทำทุกอย่างตราบใดที่เธออยู่ ได้โปรดอยู่ต่อเถอะ..."