เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 603

แอเรียนไม่ตอบ เธอหันหน้าไปด้านข้าง หลับตาและกำผ้าห่มแน่น แก้มของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธและแผ่ไปทั่วร่างกายของเธอเป็นสีแดงสดสดใสเช่นเดียวกับวันนี้

เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง จากนั้นก็ทรุดตัวลงบนตัวเธอและหยุดเคลื่อนไหว

ในที่สุด แอเรียนก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเขา ร่างกายของเขารู้สึกร้อนมาก! เธอตื่นตระหนกทันทีจากนั้นก็ผ่อนคลาย เธอหยิบเสื้อผ้าบนพื้นและสวมชุดนอนให้เขา จากนั้นเธอก็โทรหาแพทย์ประจำครอบครัวเทรมอนต์

คุณหมอรีบมาอย่างด่วน หลังจากตรวจร่างกายเสร็จ เขาสรุปว่า “คุณเทรมอนต์เหนื่อยเกินไปเป็นเวลานาน นอกจากนี้เขายังเป็นหวัดซึ่งทำให้มีไข้ ร่างกายของเขาถูกใช้งานมากเกินไป ดังนั้นเขาจึงหมดสติ อุณหภูมิลดลงเมื่อเร็ว ๆ นี้แล้ว มันเป็นเรื่องปกติที่จะเป็นหวัดภายใต้สภาพอากาศที่ไม่แน่นอนเช่นนี้”

แอเรียนถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากทราบสาเหตุเบื้องหลังการเป็นลมของมาร์ค การเป็นหวัดไม่ใช่เรื่องใหญ่ เอริกก็เป็นหวัดเช่นกัน มันเป็นเรื่องปกติในฤดูกาลนี้ อย่างไรก็ตาม… มาร์คเหนื่อยเกินตัวได้อย่างไร? และเป็นเวลานานด้วย มันเพิ่งเป็นครั้งนี้ครั้งเดียว… เธอเกือบคิดว่าเธอเป็นต้นเหตุแล้ว!

หลังจากฉีดยาและสั่งจ่ายยาของมาร์คแล้ว แพทย์ก็จากไป แมรี่ถอนหายใจที่ทางเข้าประตู “แอริ นายท่านนอนไม่ค่อยหลับตั้งแต่ที่เธอไม่อยู่ เขามักจะนั่งหน้าหน้าต่างตอนกลางคืนอยู่คนเดียว จากนั้นเขาก็ไปที่สำนักงานในวันรุ่งขึ้น ฉันไม่รู้ว่าเขาผ่านมันไปได้อย่างไร… นานมากแล้วตั้งแต่ที่เธอจากไป… เขาจะงีบหลับบนโซฟาเป็นครั้งคราวหลังเลิกงาน เป็นเพียงช่วงระยะเวลาสั้น ๆ หลังจากนั้นเขาก็จะตื่นขึ้นมาใหม่”

มาร์คยังคงหมดสติอยู่ ณ จุดนี้ แอเรียนจึงสามารถทำอะไรกับเขาได้อย่างอิสระ เธอใช้นิ้วเรียวไล่ผ่านกระดูกไหปลาร้าของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะน้ำหนักลง ไม่แปลก เขาทรมานตัวเองมานานแล้ว เขาดูเหมือนเทพเจ้าแห่งโรคระบาดทุกครั้งที่เธอเห็นเขา ดังนั้นเธอจึงไม่ได้มองเขาอย่างใกล้ชิดเกินไป เธอจึงไม่เคยสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในตัวเขา

มาร์ค เทรมอนต์ ผู้หยิ่งทะนงอย่างไม่อาจทนได้ตกอยู่ในเงื้อมมือของเธอในที่สุด

“กลับบ้านเถอะแอริ ไม่ว่านายท่านทำอะไรไว้ เขาสำนึกผิดแล้ว เขาจะอยู่โดยไม่มีเธอได้อย่างไร? เขาใกล้ตายอยู่แล้ว เขาหลงเธอมาเสมอ เธอเพิ่งอายุแค่แปดขวบตอนที่เขาพาเธอกลับบ้านและเขาอายุแค่สิบแปดปีเท่านั้น เด็กรวยอย่างเขาจะรู้อะไร? ไม่มีใครเคยสอนเขาถึงวิธีการเข้ากับผู้คนตั้งแต่นั้นมา เขาจะค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงไปในอนาคต ฉันทนดูเธอสองคนแบบนี้ไม่ได้...”

แมรี่เช็ดน้ำตาออกจากดวงตาของเธอ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยการประณาม แอเรียนก็ไม่ได้ใจแข็งเหมือนกัน แม้จะมีสิ่งเลวร้ายที่เขาทำกับเธอ แต่เธอก็ไม่ได้เกลียดเขาเลยแม้แต่น้อย “หยุดเลยแมรี่ หนูจะพิจารณาเรื่องนี้อย่างรอบคอบ หนูไม่ได้โหดร้ายหรือเลือดเย็นขนาดนั้น หนูเองก็รักเขา…

มาร์คหลับไปสองวันสองคืน เป็นไปได้ว่าเขาไม่ได้นอนหลับอย่างสบายมานานมากแล้ว ในที่สุดเขาก็ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

เขาหันร่างของเขาไปด้านข้างแล้วดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา เขาไม่ได้พูดอะไรและเพียงแค่รั้งเธอไว้ในความเงียบ เขาสามารถบอกได้ว่าเธอกำลังโกหก เมื่อเธอตกลงที่จะหยุดคิดหนึ่งปี เขารู้ว่าเธอกำลังถ่วงเวลาอยู่เท่านั้น แต่ตอนนี้ เขารู้ว่าเธอไม่ได้โกหกเขา

ไม่นานมานี้เขารู้สึกสงบ เธออยู่ในอ้อมแขนของเขาจริง ๆ มันไม่ใช่ความฝัน มันไม่ใช่จินตนาการของเขา

หลังจากหยุดอยู่นาน เขาถามว่า “เธอยังจะจากไปเหรอ?”

แอเรียนพยักหน้า “อืม ฉันไม่ต้องการทิ้งร้านขนม ฉันมีนายาและธัญญ่า พวกเขาต้องการงานนี้ และฉันไม่สามารถทิ้งพวกเขาได้ คุณ… สามารถไปเยี่ยมฉันได้ทุกเมื่อที่คุณมีเวลา”

มาร์คเอาคางลูบผมของเธอ “ฉันไม่อยากปล่อยเธอไป… ร้านของหวานสามารถเปิดดำเนินการต่อไปได้แม้เธอไม่อยู่ ฉันจะส่งคนไปแทนที่เธอ”