เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 606

“ทิฟฟ์ หยุดแกล้งฉันสักทีได้ไหม?” แอเรียนพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “แจ็คสันก็ใจดีกับเธอมากเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ฉันสังเกตว่าสไตล์การแต่งตัวของเธอได้เปลี่ยนไปหลังงานหมั้น เสื้อผ้าที่เธอใส่ตอนนี้เป็นเสื้อผ้าล่าสุดจากแบรนด์หรูในฤดูกาลนี้ เสื้อผ้าเหล่านี้ราคาอย่างน้อยสองสามพัน ช่างฟุ่มเฟือย!”

ทิฟฟานี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องสารภาพว่า “เธอพูดถูก ฉันมีงบประมาณจำกัดตั้งแต่ครอบครัวของฉันล้มละลาย แน่นอนว่าฉันจะหวนไปชีวิตที่เหมือนเจ้าหญิงของฉัน ตอนนี้ฉันมีคนที่ยินดีจะจ่ายให้ฉัน เธอนั้นแหละที่โง่ เธอมีเงิน แต่เธอจะไม่ใช้มัน มาร์คให้เงินเธอ 150,000 ดอลลาร์ แต่เธอก็ยังกลัว 150,000 ดอลลาร์เปรียบเสมือนเงินสำรองสำหรับเขา อย่างน้อยเธอควรดูว่าอีกฝ่ายมีเงินเหลืออยู่หรือไม่ มันเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลหากเธอจะลังเลเช่นนั้นถ้าเขาไม่รวย แต่ในทางกลับกัน กับคนอย่างมาร์ค มันค่อนข้างโง่เขลาที่เธออยากจะเก็บเงินแทนเขา”

นายาค่อย ๆ รู้สึกแปลกแยกจากการสนทนา แอเรียนจึงไม่คุยเรื่องเงินกับทิฟฟานี่ต่อ “นายา ไปซื้อชุดใหม่ให้ลูลู่สักสองชุด ฉันไม่เคยให้อะไรเขาเลย ฉันคิดว่าเสื้อผ้าเด็กตรงนั่นดูดีมาก”

นายารีบคัดค้าน “ไม่เป็นไร ไม่จำเป็นเลย ลูลู่มีเสื้อผ้าเพียงพอแล้ว ฉันไม่เคยปฏิบัติต่อเธออย่างไม่เป็นธรรม”

แอเรียนยืนยันและเลือกชุดสองชุดที่เข้ากับลูลู่ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ส่วนใหญ่ชอบของสีชมพูสวย ๆ ลูลู่รักเสื้อผ้าใหม่ของเธอมากจนเธอปฏิเสธที่จะปล่อยมันไป เห็นได้ชัดว่าเธอต้องการมันจริง ๆ นายาจึงไม่สามารถปฏิเสธเธอได้ “ขอบคุณป้าแอริด้วยนะลูก”

ลูลู่ยิ้มหวาน “ขอบคุณค่ะป้าแอริ”

แอเรียนก้มลงและอุ้มลูลู่ไว้ในอ้อมแขนของเธอ “เธอช่างน่ารักจริง ๆ ฉันอยากมีลูกสาวตัวเล็ก ๆ แบบเธอจังเลย”

นายารู้ว่าลึก ๆ แล้วแอเรียนเจ็บปวด ทุกคนต่างเงียบ

พวกเขาซื้อของจนห้าโมงกว่า ๆ จากนั้นก็คุยกันว่าจะทานอาหารเย็นที่ไหนดี ธัญญ่าโทรหาแอเรียนและร้องไห้สะอึกสะอื้น “พี่แอริ มีบางอย่างผิดปกติกับคุณปู่ของหนู เขาหลับตั้งแต่เรากลับมาจากชายหาดและยังไม่ตื่นเลย หนูปลุกเขาไม่ตื่น ร่างกายของเขาเย็นด้วย ได้โปรดกลับมา… หนูกลัว…”

แอเรียนตกใจมาก “ตกลง เราจะกลับไปทันที อย่าตื่นตระหนกและอย่าเพิ่งขยับเขา!”

เมื่อพวกเขากลับไปถึงโรงแรม ธัญญ่าก็ร้องไห้จนหน้าเปียกไปหมดแล้ว ชายชรานอนอยู่บนเตียงอย่างเงียบ ๆ การหายใจของเขาตื้นมากจนแทบไม่สามารถรู้สึกได้ แต่ท่าทางของเขาสงบมาก แอเรียนนึกบางอย่างได้และหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาเพื่อโทรหา 911 ด้วยมือที่สั่นสะท้าน

ชายชราสิ้นลมหายใจเมื่อไปถึงโรงพยาบาล ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ไม่มีใครสามารถได้โต้ตอบ ลึก ๆ ธัญญ่าได้คาดคิดเรื่องนี้ไว้แล้ว แต่เธอไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้ เธอนึกขึ้นมาได้ว่าจู่ ๆ ชายชราคนนี้ก็กลับมีสภาพปกติอย่างน่าแปลกใจหลังการเดินทางไปชายหาดของเขา นั่นอาจเป็นลางบอกเหตุ… คำพูดเหล่านั้นที่เขาพูดกับเธออาจเป็นคำพูดสุดท้ายของเขา

เขากลายเป็นคนเห็นอกเห็นใจและปลอบโยนผู้อื่นเก่งขนาดนี้เมื่อไหร่? แอเรียนไม่อยากคิดในตอนนี้ เธอผ่อนคลายและจมลงในอ้อมกอดของเขา…

“อะแฮ่ม…”

อาการไอแห้งของหญิงชราขัดจังหวะพวกเขา แอเรียนขยับออกจากอ้อมกอดของมาร์คและเอาผมซุกไว้ข้างหลังหูอย่างเชื่องช้า “คุณย่า…” เธอรู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่เธอเรียกคุณย่าของเธอแบบนั้น แต่เธอกลัวว่าคุณย่าจะไม่พอใจหากเธอไม่ทำเช่นนั้น

หญิงชราเดินไปที่ห้องของตัวเอง “ถ้าเธอจะกอดกัน ก็กอดในห้องของตัวเอง ฉันแก่แล้ว ฉันไม่สามารถดูสิ่งเหล่านี้ได้”

แอเรียนหลีกมาร์คแล้วเดินเข้าไปในห้องและตรงไปที่ห้องน้ำ สิ่งเดียวที่เธอต้องการในตอนนี้คืออาบน้ำนาน ๆ และนอนหลับให้ฝันดี

เมื่อเธอเข้าไปในห้องน้ำ เธอก็ตระหนักว่าเธอลืมเสื้อผ้าของเธอ เธอตั้งใจฟังการเคลื่อนไหวข้างนอก ดูเหมือนมาร์คไม่ได้อยู่ในห้อง เธอเปิดประตูห้องน้ำอย่างลังเลพลางตั้งใจจะย่องออกไปคว้าเสื้อผ้าของเธอ แต่เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อมีมือเอื้อมเข้ามาและยื่นชุดนอนพร้อมกางเกงในให้เธอก่อนที่เธอจะทันได้ก้าวออกไป...