เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 667

แอเรียนก้มศีรษะลงอย่างเงียบ ๆ เธอไม่เห็นด้วยกับคำแนะนำของหญิงชรา ความรู้สึกของมาร์คที่มีต่อเธออาจไม่ใช่ความโชคดีก็ได้ มันรู้สึกเหมือนโชคร้ายมากกว่า

หญิงชราพูดดังนั้นเพียงเพราะเขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในอดีต ถ้าเขารู้ เขาคงไม่แนะนำให้เดินหน้าต่อไป มาร์คเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังความคับข้องใจทั้งหมดของเธอ

จู่ ๆ รถก็กระตุก อารมณ์ของหญิงชราวูบวาบทันที “เฮ้ คนขับ ระวังหน่อยสิ! อย่าฆ่าเราด้วยการขับรถสั่นไปมาของคุณนะ! คุณกำลังทำอะไรอยู่? คุณช่างเป็นคนขับรถที่แย่มาก!”

บอดี้การ์ดของตระกูลเทรมอนต์อยู่หลังพวงมาลัยนั้น เขาขอโทษอย่างล้นเหลือหลังจากที่ถูกทาบิธาดุว่า “ผมขอโทษครับ ผมจะระวังให้มากกว่านี้…”

“ไม่เป็นไร” แอเรียนพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ขับให้ช้าลงหน่อยก็พอ เราไม่ได้รีบร้อน”

ไม่นานหลังจากนั้นรถก็จอดตรงหน้าที่อยู่ที่โซอี้ให้ไว้กับทาบิธา ที่อยู่อาศัยของโซอี้ในเมืองหลวงอยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์เทรมอนต์ ราวกับว่าตั้งใจ แน่นอนว่าค่าเช่าน่าจะสูงสำหรับพื้นที่ดี ๆ แบบนี้

แม้แต่ย่านที่เก่าแก่และไม่มีใครสังเกตเห็นก็ยังต้องเสียค่าเช่าที่แพงเกินไป แอเรียนรู้สึกกังวลขณะที่เธอจ้องมองไปที่ย่านนั้น “คุณย่า… ฉันคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าคุณกลับไปอยู่ในคฤหาสน์เทรมอนต์นะ”

หญิงชราลงจากรถโดยไม่ยอมเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว “ค่าเช่าที่นี่แพงและพื้นที่ก็เล็ก แต่ไม่เป็นไร ตราบใดที่ฉันสามารถอยู่ที่นี่ได้ บ้านหลังใหญ่จะทำให้รู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่บ้าน ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉันหรอก กลับบ้านไปเถอะ"

แอเรียนไม่ได้บอกให้บอดี้การ์ดพาเธอกลับบ้านทันที เธอกลับลงจากรถ ตอนนี้หิมะกำลังตก เธอเผชิญหน้ากับหญิงชรา ในขณะนั้นดูเหมือนเธอมีอะไรจะพูดนับพันคำ แต่เธอก็ไม่สามารถพูดออกมันออกมาได้ หญิงชราจ้องมองเธออย่างสงบ แล้วจู่ ๆ ก็ถามขึ้นว่า “ฉันขอกอดเธอได้ไหม? เธอเหมือนพ่อเธอมาก”