เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 668

โซอี้และสามีของเธอเอาใจใส่ทาขิธามาก คนหนึ่งรีบช่วยพยุงตัวทาบิธาขณะที่อีกคนถือกระเป๋าของเธอให้ โซอี้มองดูแอเรียนจากไปและถามว่า “แม่คะ แอเรียนได้มาส่งแม่ที่นี่หรือเปล่า? ทำไมเธอถึงไม่เข้ามานั่งข้างในก่อนล่ะ? เธอรังเกียจเราที่ใช้ชีวิตอยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ แบบนี้เหรอ?”

หญิงชรามีสีหน้าที่ซีดเผือดขณะที่เขาตอบว่า “ใช่ แอริทนอยู่ในที่แบบนี้ไม่ได้หรอก ฉันไม่ต้องการโดนดูถูก แม้ว่าเธอจะมีเจตนาที่ดี อย่าทำให้ฉันอายเลย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้สามีของโซอี้ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง “แม่ เราทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน ทำไมเราจะคุยกันไม่ได้? แม่พูดแบบนั้นได้อย่างไร? อีกไม่นานก็จะปีใหม่แล้ว เราจะทำธุรกิจในเมืองหลวงนี้

ดังนั้นเราจึงวางแผนที่จะอยู่ที่นี่สักพัก เด็ก ๆ จะปิดเทอมในเร็ว ๆ นี้ ดังนั้นทั้งครอบครัวจะอยู่ที่นี่ เราอาจจะใช้เวลาปีใหม่ในคฤหาสน์ใหญ่ของหลานสาวของเราด้วย”

โซอี้เห็นด้วย “ถูกต้อง ยิ่งมากคนยิ่งสนุก”

หญิงชรายิ้มเยาะ “อย่าเรียกเขาว่าหลานสาวของเธอเหมือนว่าเธอเป็นมิตรกัน ฉันไม่มีปัญญาให้โชคแบบนั้นได้หรอก เธอเป็นแค่ญาติห่าง ๆ หยุดเพ้อฝันได้แล้ว ไม่ใช่ว่าใครก็ได้ที่ จะสามารถเดินเข้าไปเป็นเทรมอนต์ได้นะ ฉันไม่คู่ควรกับพวกเขาและเธอก็เช่นกัน ลืมมันซะเถอะ"

สีหน้าของสามีโซอี้ทรุดลง “คุณกำลังจะบอกว่าคุณจะไม่คุยกับหลานสาวของคุณอีกต่อไปเหรอ? คุณกลัวว่าเราจะได้รับเกียรติหรือไง? พวกเขาไล่คุณออกมาหรือคุณมาที่นี่ด้วยความเต็มใจ?”

ทาบิธาไม่ชอบลูกเขยที่เอาแต่ใจตัวเองคนนี้จริง ๆ เธอเบือนหน้าหนีและไม่ยอมพูดอะไร สามีของโซอี้โกรธมากจนอยากจะทิ้งกระเป๋าเดินทางในมือแต่โซอี้หยุดเขาด้วยแววตา

“คุณไม่เคยเรียนมารยาทในการพูดหรือไง? แม้ว่าแม่จะถูกไล่ออก เราก็ควรดูแลแม่!”

เห็นได้ชัดว่าโซอี้เพียงแต่พูดสิ่งเหล่านี้เพื่อประโยชน์ต่อหญิงชราเท่านั้น ทักษะการสังเกตของหญิงชราที่มีชีวิตอยู่มานานกว่าพวกเขานั้นเหนือกว่าพวกเขาอย่างเห็นได้ชัด มันน่าตลกมากที่ทุกคนมีความต้องการที่แอบแฝงและเธอก็ไม่สนใจที่จะพูดถึงมัน