เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 669

หญิงชราโกรธมากจนหน้าซีดเผือด “พี่ชายของเธอตายไปนานหลายปีแล้วแต่เธอก็ยังยืนกรานที่จะดูดเลือดจากเขา เธอเห็นเขาเป็นบ่อเงินบ่อทองของเธอหรือไง? เธอยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า? ถ้าฉันรู้เรื่องนี้ฉันคงเลือกที่จะมีลูกคนเดียวตลอดชีวิตแทนที่จะรับคนที่ไร้หัวใจอย่างเธอมาเลี้ยง! ฉันเลี้ยงหมายังจะดีกว่า!”

โซอี้ไม่เห็นความผิดในการกระทำของตัวเอง ในมุมมองของเธอ เธอเป็นคนที่ได้รับความอยุติธรรมมากที่สุด เธอร้องไห้ออกมา

“ในที่สุดแม่ก็พูดมันออกมา แม่ไม่เคยปฏิบัติกับฉันเหมือนลูกของตัวเองเลย แม่รับเลี้ยงฉันเพียงเพื่อจะได้มีคนดูแลศพแม่ใช่ไหมล่ะ? นั่นเป็นข้อตกลงทางธุรกิจไม่ใช่ความรัก! แม่คิดว่าฉันไม่มีหัวใจ ฉันใจร้าย แต่แม่นั้นแหละที่เป็นหญิงชราที่ใจร้ายที่สุด! ถ้าพี่ใหญ่ของฉันไม่มีลูก ฉันยอมรับว่าฉันต้องดูแลแม่ แต่เขามีแอเรียน ทำไมฉันจึงจะทวงหนี้นี้ไม่ได้?

ลองย้อนกลับไปนับหมื่นก้าวแล้วสมมติว่าเธอยากจน ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงดีแต่ชีวิตของเธอดีกว่าพวกเรามาก ทำไมแม่ถึงลำเอียงกับเธอมากนัก? แม่กำลังกล่าวหาว่าฉันดูดเลือดจากคนที่ตายไปแล้ว ถ้างั้นฉันก็คงมากกว่าความตายสำหรับแม่ ทำไมฉันจึงควรพิจารณาความรู้สึกใด ๆ ฉันไม่ได้ขอให้เธอใช้แรงกาย ทั้งหมดที่ฉันต้องการคือเงิน!”

หญิงชราทราบมานานแล้วว่าสิ่งต่าง ๆ จะกลายเป็นแบบนี้ ถ้ามีคนยืนกรานที่จะแข่งขันก็ไม่มีทางที่จะพาเธอกลับมาได้ ทาบิธาไม่ต้องการเสียเวลากับการสนทนาที่ไร้สาระนี้

“ทำในสิ่งที่เธอต้องการเลย ถ้าแผนของเธอบานสะพรั่ง ฉันจะคิดซะว่าเธอฉลาดพอ”

…

บ่ายวันนั้น เฮนรี่แจ้งมาร์คถึงการจากไปของทาบิธาเมื่อเขากลับถึงบ้าน

มาร์คประหลาดใจ “เขาอยู่ที่นี่ได้สบายมาก ทำไมเขาถึงจากไปล่ะ? แอริรู้หรือเปล่า?”

เฮนรี่พยักหน้า “ครับ นายหญิงรู้ครับ นายหญิงไปส่งเขาเองด้วย แต่ระหว่างทางไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก นายหญิงลงจากรถไปสักพักแล้วกลับมาบ้านหลังจากนั้นไม่นาน ตอนนี้นายหญิงอยู่ชั้นบนครับ”

มาร์คขมวดคิ้วหลังจากที่ได้ยินว่าแอเรียนได้ออกไปข้างนอก “อืม.. เข้าใจแล้ว”

เมื่อไปถึงห้องนอนเขาก็เห็นแอเรียนนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าหน้าต่างฝรั่งเศส ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกเหมือนว่าพวกเขาได้ใกล้ชิดกันมากกว่าเดิมมากเพราะแอเรียนไม่เคยนั่งบนเก้าอี้นั้นหรือแตะต้องสิ่งของของเขามาก่อน

เขาตั้งใจลดน้ำเสียงของเขาให้อ่อนลง “เธอออกไปข้างนอกมาเหรอ? ทำไมคุณย่าถึงจากไปล่ะ?”

แอเรียนกำลังหลับใหลแต่เมื่อเธอได้ยินเสียงของเขาเธอก็ตื่นขึ้นและลุกขึ้นทันที

เสียงที่ร่าเริงของทิฟฟานี่ทักทายเธอจากอีกด้านหนึ่งของสาย “ประจำเดือนฉันมาแล้ว แจ็คสันยืนกรานให้ฉันหยุดงานครึ่งวัน ฉันเบื่อมาก ฉันไม่ได้บอบบางขนาดนั้นสักหน่อย เขาบอกว่ามันเป็นการปลอบโยนความผิดหวังของฉันที่พยายามอยากตั้งครรภ์แต่ต้องล้มเหลวอีกครั้ง

ฉันไม่ได้เจ็บขนาดนั้น เข้าใจไหม? แต่แปลกจัง ทำไมฉันไม่ท้องสักที? ทำไมเธอถึงตั้งครรภ์ทุกครั้ง? เราพยายามอย่างมากแต่ฉันก็ยังไม่ท้อง!”

แอเรียนหัวเราะเยาะเธอ “เธอหมายความว่ายังไง ‘พยายามอย่างมาก’? เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับโชคด้วย มันจะมาเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ฉันแค่โชคดี… จริง ๆ แล้วฉันไม่คิดว่ามันถือเป็นโชคด้วยซ้ำ เธอกับแจ็คสันปกติดี เธอจะมีลูกก่อนที่เธอจะรู้ตัวด้วยซ้ำ ไหน ๆ เธอก็ไม่ได้ไปทำงานแล้ว เธออยากมาหาฉันไหม? ฉันกำลังจะตายจากความเบื่อหน่ายที่นี่”

ทิฟฟานี่ปฏิเสธเธอทันที “ไม่ ไม่ ไม่มีทาง คุณย่าของเธอคนนั้นจะจู้จี้ฉันจนตาย นอกจากนี้เธอกำลังเบื่อหน่ายอยู่ที่บ้าน ฉันจะไม่เบื่อเช่นกันถ้าฉันไปหาเธอเหรอ? ถ้าเธอถามฉันนะ เธอไม่จำเป็นต้องระมัดระวังในตอนนี้หรอก ท้องเธอยังไม่โตด้วยซ้ำ

เธอควรใช้โอกาสนี้ออกไปสนุกสนาน เมื่อท้องของเธอใหญ่ขึ้น เธอจะสามารถนอนบนเตียงได้ทั้งวันและทุกวันเลย ในฐานะเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ การไปเยี่ยมเธอช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ก็เพียงพอแล้ว”

แอเรียนถอนหายใจยาว “พอแล้ว… คุณย่าของฉันย้ายกลับไปหาป้าฉันแล้ว เธอพูดถูก บางทีฉันควรจะไปเดินเล่นในขณะที่ฉันยังทำได้ เมื่อท้องของฉันโตขึ้นฉันจะไม่สามารถออกไปไหนได้เลย แต่หิมะตกแล้ว มาร์คจะไม่ยอมปล่อยให้ฉันออกไปแน่

วันนี้ฉันไปส่งคุณย่ามาและเมื่อมาร์คกลับบ้านมาเขาก็บอกฉันว่าเขาจะมาหาฉันทุกครั้งที่ฉันอยากออกไปข้างนอก… ฉันคิดว่ามันจะแปลกมากถ้ามีผู้ชายคนนี้ไปร่วมทริปช็อปปิ้งของเรา”