เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 734

ทิฟฟานี่มองเขาอย่างสงสัย “'เหมือนเดิม'? ฉันไม่คิดว่าเราเคยเจอกันมาก่อนนะ อย่าทำเหมือนรู้จักฉันดีเลย แม้แต่แม่ฉันเองยังไม่รู้จักฉันดีขนาดนั้นเลย…”

อเลฮานโดรไม่ตอบ เขาเพียงแต่จ้องเธอเงียบ ๆ

พวกเขาสบตากัน หัวใจของทิฟฟานี่เต้นระรัว ทำไมดวงตาคู่นั้นถึงดูคุ้นเคยสำหรับเธอนัก? เธอไม่อาจอธิบายความรู้สึกนี้ได้ ราวกับว่า… พวกเขารู้จักกันมานานแล้ว เธอยกมือขึ้นเพื่อจะถอดหน้ากากเขาตามสัญชาตญาณแต่เขากลับหันหน้าหนีก่อน

“หน้าผมยังไม่หายดี ผมเกรงว่ามันอาจทำให้คุณตกใจได้ ผมจะให้คุณมองหน้าผมมากเท่าที่คุณต้องการเมื่อผมกลับมาจากต่างประเทศแล้ว”

ทิฟฟานี่ก้มหน้าลงโดยตระหนักว่าเธอลืมมารยาทของเธอไปแล้ว “ฉันขอโทษ… ครั้งสุดท้ายที่คุณเลี้ยงอาหารฉัน คุณเอาแต่มองฉันกินเท่านั้น ครั้งนี้จะเหมือนเดิมไหม? คุณตีความคำว่า “เลี้ยงอาหารฉัน” ได้อย่างสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว…”

อเลฮานโดรปฏิเสธที่จะแสดงความคิดเห็น ซึ่งสื่ออีกในหนึ่งได้ว่าเขาเห็นด้วยกับคำพูดของเธอโดยปริยาย

ทิฟฟานี่ไม่ใช่คนโง่ เธอจำคำเตือนของแจ็คสันได้ดี เมื่อใดก็ตามที่ผู้ชายยื่นมือมาช่วยผู้หญิงคนหนึ่งเอง นั้นหมายความว่าเขาต้องมีแรงจูงใจซ่อนเร้นไว้อย่างแน่นอน เธอถามอเลฮานโดรอย่างกล้าหาญว่า

“คุณกำลังเล่นเกมส์อะไรอยู่? คุณให้ไวน์ฉันหนึ่งขวดที่บาร์ จากนั้นคุณก็สืบหาข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับฉันและช่วยฉันกำจัดแกรนท์ แจ็คสัน คุณเลี้ยงอาหารฉันครั้งแล้วครั้งเล่า คุณกำลังพยายามจะทำอะไร? ฉันสงสัยจังว่าคุณรู้หรือไม่ว่าลูกน้องของคุณได้ยั่วยวนแฟนเก่าฉัน?”

อเลฮานโดรใจเย็นกับเรื่องนี้มาก “ผมได้ยินมานานแล้ว แต่ลินน์กับแจ็คสันก็รู้จักกันมานาน คุณเองก็รู้ดีอยู่แล้ว ผมไม่สามารถจัดการกับเรื่องส่วนตัวของพนักงานของผมได้หรอก ถ้าผมต้องกังวลเรื่องนั้น ผมคงยุ่งเกินกว่าจะมีเวลาไปแก้ไขใบหน้าของผม คุณต้องการให้ผมไล่เธอออกไหม? เพียงแค่คุณเอ่ยคำขอผมจะทำให้คุณทันที”