เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 866

แจ็คสันถึงกับพูดไม่ออก ทำไมไม่มีใครถามความเห็นของเขาเลย? เขาไม่มีตัวตนหรอกเหรอ?

หลังจากที่ทานอาหารค่ำเสร็จ แจ็คสันก็ขับไปส่งทิฟฟานี่และธัญญ่า ทั้งสามคนตกลงกันว่าจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้พร้อมกัน

…

เช้าวันรุ่งขึ้น ณ คฤหาสน์เทรมอนต์

แอเรียนได้เปลี่ยนใส่เสื้อผ้าสีดำ พร้อมที่จะไปที่สุสาน

แอริสโตเติลยังเล็กเกินไปและเขาก็เป็นไข้หวัดใหญ่ด้วย มิหนำซ้ำข้างนอกยังฝนตกอีกด้วย เพราะฉะนั้นมาร์คและแอเรียนจึงตัดสินใจว่าจะไม่เอาลูกไปด้วยดีกว่า พวกเขาจึงปล่อยแอริสโตเติลไว้ในความดูแลขอแมรี่

มาร์คเองก็ใส่ชุดสูทสีดำเหมือนกัน ซึ่งทำให้เขาดูโอ่อ่ามาก ทั้งคู่นำช่อดอกไม้ติดตัวไปหนึ่งช่อแล้วออกจากบ้านไป พวกเขาต้องขับรถเป็นเวลาสองชั่วโมงกว่าจะถึงที่สุสาน

เมฆดำบนท้องฟ้าก่อให้เกิดแสงที่น่าขนลุกปกคลุมสุสาน มันแทบจะร้างเปล่า ยกเว้นแต่คนดูแลสุสานที่แก่เฒ่าและใส่แว่นซึ่งกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ของวันนี้ในกระท่อมเล็ก ๆ

แอเรียนรู้สึกหดหู่มาก คุณย่าของเธอเสียชีวิตมานานแล้วแต่เธอเพิ่งจะมาเยี่ยมเขา เธอรู้สึกขุ่นเคืองและสิ้นหวังเมื่อนึกถึงการกระทำของโซอี้และสามีของเธอ ชีวิตนั้นแสนสั้นและไม่มีใครได้เพลิดเพลินกับมันอย่างสงบสุขได้ คนส่วนใหญ่ก็แค่ล่องลอยผ่านมันไป

ตระกูลวินน์ได้แตกสลายตั้งแต่ที่พ่อของเธอ แซคารี่ หนีไปอยู่กับเฮเลน ต่อมาแอเรียนก็ต้องกำพร้า ครอบครัวเธอจึงพังทลายอีกครั้ง ในความเป็นจริง ไม่มีใครสามารถหนีจากชะตากรรมอันน่ากลัวได้ และไม่มีชะตากรรมของใครเลวร้ายไปกว่าของคนอื่น

แอเรียนวางดอกไม้ที่พวกเขานำมาไว้หน้าหลุมศพด้วยสีหน้าว่างเปล่า ดอกไม้ที่เฮเลนนำมานั้นอยู่ติดกับของเธอ เขาหมายความว่าอะไร "บังเอิญมาแถวนี้"? บังเอิญมาสุสานเดียวกันจะเป็นไปได้เหรอ? มันเป็นข้อแก้ตัวที่อ่อนมาก แอเรียนรู้ว่าเฮเลนกังวลว่าจะทำให้เธออารมณ์เสียและไม่อยากทำให้เธอโกรธ “ฉันนึกว่าคุณเกลียดคุณย่า”

เฮเลนหรี่ตาลง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน “ไม่ แม่ไม่เคยเกลียดคุณย่า ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ แม่รู้สึกผิดต่อคุณย่าและพ่อของลูกเสมอ มันเป็นเพียงวิธีการของแม่ในการทำหน้าที่ส่วนหนึ่งที่พ่อยังทำไม่สำเร็จ ในชีวิตนี้แม่ตัดสินใจผิดมาหลายครั้งมาก”

แอเรียนไม่แน่ใจว่าตัวเองควรจะตอบอย่างไรดี เธอจึงนิ่งเงียบ มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอารมณ์ซับซ้อนอยู่แล้ว

เธอไม่ได้รู้สึกอยากร้องไห้ขณะที่จ้องมองไปที่หลุมศพของคุณย่า เธอรู้สึกซีดและอ่อนแอเท่านั้น เธอลงเอยกับการยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานมากโดยไม่รู้ตัว